Maarten is naar Duitsland, ik neem het een paar dagen over, ik was even druk met andere zaken, lees nu in zijn blog en verneem dat ik geitenboter had moeten kopen. Heb ik dan niet goed begrepen. Je vertelde een tijdje terug dat die boter niet zo lekker was!?! Bakken in die boter ging wel goed, althans, zo herinner ik me het verhaal. Het was voor mij geen reden om die boter aan te schaffen, ik "stik al de moord" van alle mogelijke ingrediënten.
Gisteren kwam ik n.a.v. jouw pannenkoekenverhaal, drie(!) pakken pannenkoekenbeslag "speciaal" tegen. Had ik dus nog in huis. Ik wilde half boekweit/half bloem gaan gebruiken, maar heb eerst dat speciale beslag (ooit ergens een "luxe" aanbieding), geprobeerd. Potverdorie, dat was lekker.De pannenkoeken kregen een krokant randje. Heerlijk! Mevrouw A. was expert op het gebied van pannenkoeken bakken. (Ik heb dat al eens geschreven.) Ze had in een vloek en een zucht een hele stapel flensjes uit zo'n zwart geblakerd pannetje op tafel. Mijn pannenkoeken van gisteren kwamen in die richting.
Ik heb wel eens de bewondering van gasten gekregen voor een pannenkoekentaart: allemaal flensjes op elkaar met vulling ertussen. Had ik gisteren ook kunnen doen, het stapeltje, met kaas ertussen, leek op spekkoek.
Wat de allergrootste tip voor mij is geweest, is het advies van SW in haar boek, om een hoeveelheid gesmolten boter aan het beslag toe te voegen, nou, dat werkt formidabel. Een plezier om te bakken!
Het halve ameublement stond dit keer gezellig in de badkamer bij mevrouw A. Tegen het orgel was een tafeltje gezet met daarop het Mariabeeld (80cm hoog), op Maria waren verschillende bierdopjes geplakt. Ze had verder een autootje in de ene hand en een elastiekje in de andere, een Engels politieagentje bij de voeten, een kapot fietsslot om haar nek en een haasje op haar schouder. De closetborstel stond keurig op het nachtkastje. Een blauw/wit geruit kleed op de tafel en tevens blauw/wit geruit beddengoed maken deboel compleet. Haar boeken en schilderijen zijn zoek, want uitgedeeld aan medebewoners. (Het personeel en wij, zetten regelmatig de spullen terug.)
Enfin, ik riep op de gang, "Ga je mee zuipen en schreeuwen?", (variatie op uitdrukking van Hans Teeuwen) en daar verscheen ze in de deuropening van de gemeenschappelijke woonkamer. Ze is in een hele goede, vrolijke stemming, ook volgens de "zusteLman" , zoals de broeder genoemd wordt door de vroegere Chinese buurman van mevrouw. Enfin, we gingen naar het café/restaurant beneden in het huis. Het wordt druk bezocht door mensen van hoge leeftijd, die geestelijk nog "niets" mankeren. Ik weet niet wat er te verkiezen is. Het huis forceert d.m.v. kleuren en grappige stoelen en levende vogeltjes een "vrolijke sfeer" die om te snijden is. Hetgeen niet door het personeel komt, maar echt te wijten is aan het venijn en chagrijn, uitgestraald door de bewoners. "Nou, met jou kan je ook lachen" sprak mevrouw A. tegen een mannelijke bezoeker, geen bewoner. "Ze zitten gewoon te wachten tot wij iets zeggen, Loek" zei ze daarna tegen mij. De broeder zei later "ze heeft nog vaak gelijk ook en wij lachen wat af met haar".
In de vitrine stonden nog drie gebakjes. Ik bestelde ze alledrie samen met thee. Ze waren mierzoet, terwijl ze toch van een goede bakker kwamen. Onbegrijpelijk dat daar niets van gezegd wordt. Ik weet niet of de mensen dat niet proeven. Mevr. A. zou dit vroeger nooit gegeten hebben.
Soms denk ik dat ze alles weet. "Rekken en erbij blijven" zegt ze de hele tijd in het wilde weg (uitdrukking van Carmiggelt, geschreven voor Sonneveld).
Dag, Loek
