Vertelde Isabel "Ik kwam als jonge weduwe met een baby boven mevr. A. wonen. Ze zei "Breng die baby maar bij mij, kan jij gaan stappen, als ik maar niet de deur uit hoef". Isabel haar dochter woont in Chili en schreef me over wat ze als kind bij mijn zus beleefde: video's kijken etc. Isabel: "Als ik dan midden in de nacht thuis kwam, zat daar mevr. A. met een fles Amaretto en een plank met oude kaas. Dat was zo'n heerlijke combinatie, daar verheugde ik me op terwijl ik naar huis fietste, ik wil het nu ook niet meer eten".
Ik sta boeken van mevr. A. In een doos te doen, staat er een simpel blauw boek, geen illustratie op de kaft maar de tekst "Ali Baba en de 40 rovers". Ik denk "Wat een gek boek, ik ken het niet", ook op de rug stond de titel. Bleek het slechts een blauw plankje, de titel was door Mevr. A. erop geschreven.
"Moe, magge we naar de vullis" was de zin die mevr. A. onmiddellijk reciteerde als ze sprak over Lijs Lorresnor, haar favoriete kinderboek. Ik heb het deze week in handen gehad en ik heb het gauw doorgegeven zonder het in te kijken. Ik hield helemaal niet van dergelijke verhalen, maar mevr. A., die haar jeugd doorbracht in de nabijheid van opa, kon de lol niet op. Ik besefte deze week dat ze haar bijna 88 jarige leven heeft kunnen teren op haar belevenissen met opa.
Opa was een enorm leuke, sterke man, handelend in allerlei: van bomen tot sofa's enz. Hij zette soms ook het vuilnis buiten bij dames die daar moeite mee hadden. In feite was hij een hippie voordat men het woord had uitgevonden. Oma was een beetje sjiek, ze kwam uit een familie waarvan iemand stelde "Ik heb geen talent voor ondergeschiktheid". Oma had een mooie sigarenwinkel waar op de duur zelfs mensen "van de radio" hun sigaren kwamen bestellen of halen. Ze verdiende "de kost" voor haar zeven dochters en een zoon en voor opa, hoewel, opa zelf dus weer handelde in alles en nog wat.
"Als je jankt, mag je niet meer mee, want dan wordt oma kwaad" sprak opa en duwde Mevr. A. vervolgens in een met felle kleuren opgeschilderde bolderkar van een zandheuvel. Altijd vertelde zij me dat. Zij en opa zwervend door het Gooi.
Haar hele leven heeft Mevr. A.op de herinneringen uit haar "Rie Cramer" jeugd kunnen teren. Ik zit nu met haar schilderijtje van opa en oma en haar Mariabeeld (ontdaan van het fietsslot, de bierdoppen, het Engelse agentje en de Portugese kip) en denk aan "Moe magge we naar de vullis".
Beneden in mijn flat staat het lievelingsschilderijtje van mijn zus (ze scheurde glanspapiertjes uit mooie tijdschriften i.p.v. dat ze schilderde). Het schilderijtje toont een "staatsieportret " van opa en oma. Het enige schilderij dat ze niet weg wilde geven.
