31-03, vandaag dus

Die plaat waar hij dat vormpje op ronddraait is warm natuurlijk

In ene schoot me wat te binnen, iets wat ik hier ooit at, simpel en erg lekker. Ham and eggs maar dan van hier. Bayonne ham, olijfolie. Maakte het gisteren met gebakken aardappel en veldsla.
De ham overigens was uit de Auvergne, die wilde ik wel eens proeven. Uit Marcenat en die was al fameus bij de Romeinen. Erg lekker. Trekt naar Parma maar veel steviger waardoor het “zoete” een andere dimensie krijgt.



Na vanille-ijs met griottes, weet niet hoe dat in het Nederlands heet. Sauerkirschen. Prachtige kers, Uiterst zacht-lila en bijna doorschijnend.



Aardig idee, uit een huisaanhuis folder (dat begint nu ook hier). “Serveer-suggestie” zeg maar. Punt van een avocado afsnijden (rondom de pit; niet te hoog), schijfje van de kont tegen het omvallen, pit eruit en vullen met een zachte vinaigrette met daarin dingetjes zoals stukjes champignon, paprika... Serveren met een lepel natuurlijk.



Portugese week bij Auchan, jammer genoeg te ver weg.
Zoutevis snippers (door ongezouten béchamel; kroketten), verse octopus, allerlei Portugese charcuterie (veel bloedworst en ook salpicao),



rauwmelkse Sao Jorge kaas, rooie bonen, gepekeld lupinezaad, kweeperengelei (in Portugal minder stevig en ook roder dan in Spanje), citroenwafels, vinho verde Casal Garcia...
En andere folder van hen: Lussac St. Emillion Ch. La Perrière (goed) 2005 (waw), 8 Eu. En weer een andere folder van hen: boerderij parelhoen 7/Kg.




Zag het aanbod van de week, dacht dat ik het niet goed had gelezen, zeeduivelstaart 1.60 kilo.
Zag nu de folder. Gefokt Chinees en diepvries. Laat maar. Search the blog op mijn laatste, met vangstlabel.



De omgevallen boekenkast weer

1 Kunst

Enkele uitspraken over kunst. Min of meer naar soort gerangschikt.

Garcia Lorca: "Kunst is niet wat de mensen denken dat het is; kunst is iets anders."
Nabokov: "Kunst is bedrieglijk, en de natuur is dat ook. Dus alles is bedrieglijk op deze gefrustreerde zoektocht."
Korteweg over Kellendonk: "[…] kunst moest met nadruk onecht zijn, opdat nooit vergeten zou worden dat we maar doen alsof."

Garcia Lorca: "Kunst is ondefinieerbaar want kunst is definitie in zichzelf."
Vroon: "[kunst] lijkt voort te komen uit hersendelen die elkaar niet begrijpen”.
Van Asperen: "Men kan nooit helemaal de waarheid spreken in de kunst."
Orwell: “[…] geen enkel bewijs of argument waarmee je kan aantonen dat Shakespeare of welke schrijver dan ook ´goed´ is.”

Reve schrijft "Kunst is een gestyleerd menselijk handelen, of een produkt daarvan, waarvan een ontroerende werking uitgaat." Daardoor aangespoord bedacht ik "De essentie van kunst is dat de emotie die ze opwekt onbegrijpelijk is." De Heilige Augustinus zet daar min of meer een vraagteken bij, maar zijn argumenten zijn gebaseerd op dezelfde fout als de argumenten van Betsky-Zweig; zij hebben het niet over kunst maar over een kunstwerk.

Gombrich: “Er zijn veel dingen die wij niet over kunst kunnen zeggen.”
Poll: "De voornaamste regel van de kunst, en dus ook van de literatuur, is dat wij niet weten hoe het moet."
Van Eldik: "Kunst is kunst als er redelijkerwijs niet meer over gesproken kan worden."
Gehner, geestelijk gehandicapt kunstschilder, zegt min of meer "Voor mij moet een schilderij voor zich zelf spreken. Er moet niet iets inzitten dat ´uitgelegd´ moet worden."
Van Berkom, ook geestelijk gehandicapt: "Het is een schilderij, iedereen moet maar zelf bedenken wat hij er van vindt."

(Mulisch over de essentie van muziek: "De vorm is de inhoud." Als dat zo zou zijn, dan is het geluid van een brakend persoon ook muziek.)

30-03

F1, wat een resultaat. En wat een afgang voor Ferrari.

Eetclub: deze vier kazen MOET je een keer bij Van der Ley bestellen: Echourgnac (liefst met notenlikeur erdoor), Langres, Reblochon (de echte, van enkel tweede melking dus) en die met die houtskool erin, Morbier.



Winkeltje in het dorp gaat dicht, hij begon enorm te schelden op al drie maanden opgebroken weg voor zijn deur, nog niets van de stormschade vergoed gehad en problemen met de leverancier. “Maandag is het afgelopen; geen gezeik meer aan m’n kop”. Schijnt trouwens overgenomen te zijn door de slager die ook van alles en nog wat erbij doet en die dichter bij de bakkerij wil zitten. Maar goed, maandag was het gewoon open, kocht er bovenstaand pleepapier, “Abrikozengeur”...



Paar oestertjes voor op de zondag...

Recept
Sla-dressing volgens Jojo, Jojo`s Intricated Dressing
Niet simpel, wel lekker. Alle ingrediënten op kamertemperatuur.
Doe een flinke eetlepel Dijon mosterd in een kom en maak daar met scheutje voor scheutje zonnebloemolie en steeds flink kloppend met een garde een soort mayonaise van.
Als de saus dik begint te worden verder gaan met walnootolie en als de saus bijna dik genoeg is afwerken met hazelnootolie.
Op smaak brengen en tegelijk terugwerken tot dressing-dikte met aceto balsamico en zwarte rijstazijn (toko), twee op een.
Serveer bij artisjokken, veldsla...



Giscours, ’s morgens vroeg

Wonen boven een bakkerij heeft ook z’n nadelen. Bed, zie onder, vrie dagen geleden verschoond, klap erop en zie de wolk bloem.



Die haai.
Vet wat ik overhield van ganzemaagjes-confit (of boter), sjalot, knof, peterselie.
Cider, Marmite, espelette peper.



Gebroken korianderzaad, idem piment, rijst erbij en die gaarkoken; halverwege stukjes bleekselderij erbij.
Haai in dat zelfde vet bakken.
Wat béchamel door de saus, proef.

29-03

Boekje bieb, Tropische Vruchten.



Deze ken ik niet. Malay Gooseberry, Maleise kruisbes, Phyllanthus acidus. Euphorbiaceae, wat zeldzaam is want de meeste zijn giftig. Erg zuur (acidus inderdaad), niet vers te eten.



Dit ken ik ook niet. Java Plum, Syzygium cumini. Alhoewel: “lijkt op zwarte olijven”.en heel Lombok staat vol bomen met daarin zwarte “olijven”, “druiven”. En wat klopt; “zuur als onrijp”. Je moet een Lombokker bij de hand hebben om te weten welke rijp zijn want je ziet geen verschil. Op Lombok zijn ze minder langwerpig.
Maar als ze endemisch zijn op Lombok dan zijn ze dat niet op Java want tussen Bali en Lombok ligt de –ik meen- Wallis lijn, met ervoor en erna twee totaal verschillende flora’s en fauna’s, ivm. een grote diepte met erg sterke stroming.

In het boekje staat ook een recept voor rujak (roedjak), wat klopt als een bus, incluis ketjap, palmsuiker (= ketjap manis), trassi, petis en sambal.
De Indonesische namen kloppen alhoewel in dat groenteboekje bij zowat elke paddestoel “paddestoel” stond.

Recept
Jerk saus (Bob Marley)
Stamp in een vijzel (of mix in een blender) sjalotten, Spaanse pepers, piment, kaneel, kruidnagel en gemalen nootmuskaat, samen met limoensap en rode wijnazijn.
Smaakt "overal" bij.



Gisteren.
Kook pasta (ik gebruikte mafaldine), spoel koud, olijfolie erdoor.
Olijfolie, sjalot, knof.



Gebroken witte peper en idem komijn en idem korianderzaad.
Rode wijn, wat bolognese, proef.



Paprika erdoor en even laten sudderen.
Ovenschotel met die pasta, Munster erop, oven.



Kaas smaakt werkelijk perfect. Noten, ja (zit notenlikeur door). Onvergelijkbaar.



Deze wijn is een ramp, maar dat kan je eigenlijk al zien aan het etiket. Château Mal de Tête...



Deze is prima. Hou wel van Graves.

Vanavond tweede helft van die Munster van gisteren want gisteren werd ik in ene erg vermoeid toen ik me realiseerde hoe vroeg ik moest opstaan om op tijd voor de F1 terug te zijn.



Brawn op 1 e 2, ongelofelijk; helemaal nieuw op de scene.



Enorm lekker ontbijt na de F1. Nog warm volkorenbrood, koude hazerugfilets met zwarte peper, een krielscharreleitje met Guérand zout, meloenjam (“Meloen uit de Lot et Garonne!” brult het etiket), yoghurt en “gele pruimen” die mooi zoetzuur zijn maar wel zo’n niet-loslatende pit.



PJ: help! Ik ben alweeeeer de naam van dat Château met die Chinese torens vergeten.
En coup de lapin (zoals je een konijn dood tikt), whiplash.

Zat op het terras van de auberge, kwam er erg laag een gele helikopter over. Bleek die van Du Tertre te zijn, van Jelgersma dus. Morgen beginnen de grote proeverijen.

Lombok

Eind 80-er jaren bereisde ik regelmatig Indonesië. Ik controleerde projecten voor een hotel-keten. In mijn vrije tijd controleerde ik projecten voor missie-organisaties. Je zag er vreemde dingen. We moesten ergens tanken, de pompbediende lag te slapen op een stapel oude banden, geclaxonneer hielp niet, ik gaf hem een porretje en hij viel dood van die stapel. Dat soort dingen.

Voor een missie-organisatie controleerde ik ooit kleinschalige varkensfokkerij´tjes. Dat was op Sumatra, in streken waar weinig moslims woonden natuurlijk. Ik ging bij vijf fokkerij´tjes langs, elk in een ander dorp, wat nogal een gedoe was want het was net de tijd van de rijstoogst en die wordt daar dan op de weg te drogen gelegd. Daar ga je natuurlijk niet overheen rijden (bobo´s doen dat wel) en er langs rijden kan niet want dan zak je in de modder. Die vijf fokkerij´tjes werden gerund door een gepensioneerde missionaris op een derdehands brommer. Toen ik hem de eerste keer zag dacht ik "Hé, een Indonesiër met een lange baard", zo bruin was die man.
Nu was er in de buurt van een van die projectjes iets soortgelijks opgezet door ons Ministerie van Ontwikkelings-samenwerking, dus daar ging ik eens kijken. Het was ongeveer even groot als die andere, maar er was wel een verschil: dat project werd gerund door vijf Nederlanders, waaronder een socioloog en een poppenkast-speelster. Van poppenspel heb ik er niet kunnen genieten want ze waren alle vijf dronken. Van dorpelingen hoorde ik dat ze dat altijd waren. Die poppenkast-speelster, volgens eigen zeggen een "communicatie-specialiste", wilde met me naar bed wat ik van mijn meereizende (pleeg)dochter, 22 was die toen, niet mocht. Niet dat ik het van plan was trouwens.

Aan het einde van zo´n reis maakte ik mijn verslag en daarna ging ik dan enkele dagen naar een stukje Indonesië waar ik niet eerder was. Deze keer zat ik op Bali mijn verslag te maken. In een bloedhete kamer, want air-conditioning vind ik nog erger. Als ik over het beeldscherm van mijn draagbare computer, toen nog het formaat van een kleine koffer, naar buiten keek zag ik mijn dochter in het zwembad liggen. Op een avond bespraken we waar we naar toe zouden gaan als ik klaar was. Timor besloten we. Uiteindelijk ging dat niet door vanwege de enorme reistijd, wat maar goed was want het was enkele dagen voor dat bloedbad in Dili. Het werd Lombok. Erheen vliegen lukte niet want het was een shuttle en dan moet je een dag of twee in de rij staan of steekpenningen betalen, en aan beide heb ik een hekel. We gingen met een boot, een roestig gevaarte dat licht scheef hing. Gelukkig hadden we een koffer-sjouwer, want je moest over enge trapjes naar boven. Mijn dochter droeg een jurk, dus van die koffer-sjouwer mocht ze voor gaan.
De eerste klas was een donker hol met een brullende TV, waar het erger naar zweet stonk dan ik ooit eerder geroken had. De tweede klas was vol dus we besloten maar derde klas te gaan zitten, dat wil zeggen op het dek. We hadden van daar zicht op het ruim, waarin diverse nog net niet uit elkaar vallende vrachtwagens stonden. In de laadbak van een van die vrachtwagens lag een platte plastic zak van twee bij vier meter, waaruit op elke vierkante decimeter een eendenek stak. Bij aankomst vier uur later was een kwart van die eenden dood en wij totaal verbrand. Die aankomst was wel van een -zeg maar gerust- kalenderachtige schoonheid: ondergaande zon, bergen, vissersbootjes in een baai... Toen er nog maar één vrachtwagen in het ruim stond wilde mijn dochter al dat trapje af, weer naar beneden het ruim in, maar omdat ik zag dat de sporten hier en daar nogal scheef waren weggedrukt zei ik dat ze even moest wachten. Die laatste vrachtwagen zette zich in beweging, schoot een eind terug en plat was het trapje. Mijn dochter was uren later nog wit.

Naar Lombok hoef je niet heen. Op een enkele kleurrijke Spaanse peper-markt na is het er òf precies een te toeristisch deel van Bali òf er is geen accomodatie. Zelfs geen "losmen", logement. Ze hebben er diverse tempels, maar daar heb je na Bali even geen behoefte aan. In mijn gids stond dat de helft van de bevolking moslim was. Nou, dat was dus de hele bevolking met alle gedoe van dien. In het museum kon het licht niet aan want het was vrijdag en dan zat de persoon die het knopje mocht bedienen in de moskee. En overal van die vreselijk vervelende apen. Eentje, niet hoger dan 30 centimeter, greep mijn pink; het was alsof er met een waterpomptang in werd geknepen. We verhuisden van zo´n eng Club Med-achtig hotel naar een ander in de hoofdstad, een hotel vol Belgen en met de vreemde naam Granada. Hoe komen ze aan zo´n naam. Maar ik moet zeggen: na een maand lang enkele keren per dag koffie zonder suiker en met koude verse melk, en thee zonder suiker en met citroen te hebben besteld, en die bestelling nooit maar dan ook nooit correct gekregen te hebben, was het hier de tweede keer in orde. Als je ontbijt op het tafeltje in je tuintje werd gezet sprongen er wel ogenblikkelijk een paar schurftige inteelt-katten op (knopen in hun staart), op de vloer van de kamer lag een ruw hoopje cement waaraan je steeds vreselijk je voet stootte en in het restaurant liepen er over de tafels bendes heel erg kleine maar supersnelle miertjes, de Lombokse Race-mier volgens mijn dochter. Die, toen ze de eerste keer de badkamer in ging, in glas trapte. Toen ik haar voet verbond kon ik zien dat het met haar voetschimmel beter ging. Ik denk omdat, toen we de dag ervoor bij Dany´s sateh waren wezen eten (erg lekkere sateh, van gehaktballetjes en van merg en zo, maar wel weer die katten en geen bestek), ze in het toilet ineens met haar blote voeten in 20 centimeter urine stond. Die blote voeten, dat kwam omdat we vlak daarvoor in een zeer lek bootje vervoerd waren geworden vanaf Gili Aer, waarover verder meer.

De flora van Lombok is erg interessant. Daar "begint Australië" zeg maar, evolutionair-technisch. Mocht u persé naar Lombok willen gaan dan enkele tips. Overal op de muren staat "Patut Patuh Pacu", als ik het goed heb onthouden. Pacu spreek je uit als patsjoe. Die tekst betekent iets in de trant van "alles samen goed"; als iedereen samenwerkt dan gaat alles goed. Wat u er moet gaan zien is dat paleis in de buurt van Mataram, en daar dan dat balkonnetje van waaruit die koning in de badruimte van de dames kon kijken. En ze hebben er een enorm lekkere soort bebotok (gehakt in koolbladeren), wat ze daar bèhbuttok noemen. Geitenvlees dus. En als u met Lombokkers eet, zonder bestek dan dus, alleen uw rechterhand gebruiken. De linker is om je achterste af te vegen. En, we zijn nu terug aan tafel, pas je hand spoelen in die kom als iedereen klaar is. Allemaal tegelijk.

Dat eiland Gili Aer, daar moet u niet intrappen. Een enorme pannekoek met 100 koeien en 1000 klapperbomen. We zaten er wel, dat moet ik toegeven, in een losmen voor f 16,50 per dag voor twee personen voor een huisje met een betegeld hoekje waar je je met water kunt overgieten, veranda met ligstoelen, twee grote bedden met klamboes, volledig pension (ze lopen een uur als je vraagt of je dit of dat kunt eten) en koffie en thee zoveel je maar wilt. Dat wel. Nu zal het er trouwens nòg goedkoper zijn. Stroom en telefoon is er niet op dat eiland, dus je moet niks aan je blinde darm krijgen. En een draagbare computer kan je er niet gebruiken want binnen de kortste keren staat dan helft van de bevolking om je heen, te kijken hoe je probeert de torren van je beeldscherm weg te slaan.

Toen we van Lombok naar Gili Aer gingen lag er een bootje klaar, waarnaast enkele mensen zaten te wachten. Na betaald te hebben stapte iedereen in en we vertrokken. Dat systeem is simpel. Indonesiërs wachten uren tot er een toerist komt die voor de hele overtocht betaalt. Een van de passagiers raadde me de losmen Bu Pati aan als enig goed logeer-adres. Later bleek hij natuurlijk de eigenaar. Zijn vrouw vertelde me een verhaal. Dat er Australiërs zaten met een meisje van een jaar of twee, dat die Australiërs in ene weg waren met achterlating van dat kind, maar dat ze na enkele jaren dat kind toch maar waren komen ophalen. En dat zij Pati heet en dat kind dus Bu Pati zei, moeder Pati. En dat haar man dat wel een goede naam voor die losmen vond. Bu Pati klinkt als Bupatih, districthoofd.

28-03, vandaag dus

F 1 van vanmorgen, classificatie, goh. Kom ik nog op terug.



Kaasje gekocht op de markt. Heet officieel Fromage d’Echourgnac, trappistenkaas van de abdij van Onze-Lieve-Vrouwe van de Hoop in de Dordogne.
Koekaas, zacht, geperst, niet gekookt, gewassen korst.
Deze is “op smaak gebracht met notenlikeur”.



Zag gisteren in een wijngaard van Ch. Brane Cantenac allemaal bossen gele takken. Kwam er vandaag weer langs en alle wijnstokken waren ermee vastgebonden aan een ijzerdraad of paaltje. Ongetwijfeld tegen het lostrillen als er machinaal geoogst wordt. Want dit was een vlak perceel dus voor de tweede wijn.



Ging die vormen terugbrengen naar Margaux en fotografeerde nog wat château’s.



Durfort Vivens



Margaux



Palmer, met de Nederlandse, Franse en Engelse vlag. Zit Jelgersma daar ook in? Giscours en De Tertre: Nederlandse en Franse vlag. Volgens mij was Palmer trouwens een Nederlander.



Malescot St. Exuperie? Marquis de Terme? Moeilijk te zien ; nauw straatje midden in Margaux en in een bocht ook nog.

Recept
Javaanse tahoe
Prepareer de tahoe: snijd in plakken en dep die droog; die plakken elk in twee repen, droogdeppen, en die repen in blokjes.
Hussel die in een theedoek om ze nog droger te krijgen.
Frituur de blokjes op 150 graden tot ze goudbruin zijn. Frituur ze niet te lang want dan lossen ze op.
Bak ui, Spaanse peper en knoflook aan in arachideolie.
Maak er op laag vuur een saus van met goela djawa en ketjap.
Warm de tahoe in de saus op, voeg wat citroensap toe en serveer met seroendeng.



Eetclub, Thais!-)

Krant.
Een bekende eau-de-vie- en likeur-maker ergens uit de buurt heeft een kweepeerlikeur ontwikkeld en een op basis van peer en cacao.
En rundvlees appellation Bazas, dat kan Blonde d’Aquitaine zijn, Limousin of, de beste, Bazadaise-rund, waar we het al eens over hadden.
Een restaurant in Bordeaux krijgt hele zijden aan en bewaart die eerst drie weken in de koeling.



Vanavond haai, bleekselderij, béchamel, rijst.

27-03

PJ. On ne peut pas faire boire un âne qui n’a pas soif, je kan geen ijzer met handen breken.
Mooie Nederlandse uitdrukking met ezel, schipperstaal. Werkte op een schip, de rechtse van hieronder, de Avanti, en de schipper kreeg de deur van de machinekamer niet dicht. Vloeken, stampen, deur dicht. “Met geweld neuk je ’n ezel”.
En C. Vraagt zich af of gruau en gruwel etymologisch verwant zijn.



Recept
Inktvis in zwarte saus, Baskenland, Txipirones, tsjiepierOOnes
Inktvissen schoonmaken, inktblaas bewaren.
De inkt op een bord knijpen (pas op; rauw is dat giftig) en aanlengen met ietsje water en een scheut witte wijn.
Roer er visbouillon door en laat een half uur rusten.
Bak de lijven, eventueel gevuld met tentakels en vinnen, in flink olijfolie, met ui en knoflook.
Bak even later ook de vinnen en tentakels mee als je die tenminste niet....
Bloem toevoegen en met het inktmengsel een saus maken.
De inktvissen gaarstoven in de saus.



Gisteren hazenrug. Toe maar. Of ’t niks kost. En ook nog drie dagen achter mekaar vlees...
Olijfolie, sjalot, knof, peterselie.
Gebroken korianderzaad en idem piment en witte peper.
Witte wijn en geconcentreerde groentebouillon. De oplettende lezer zal nu denken “Goh, ongeveer hetzelfde als gisteren”. Dat klopt. Ik laat wel meer vlak na elkaar het zelfde spul los op verschillende dingen. Interessant. Wat is Nederlands trouwens toch een flauwekultaal geworden. Genitief van haas is haze maar het is hazenrug. Groenten heten groenten maar het is groentesoep. En jij fietst, fiets jij, dat valt ook niet uit te leggen. Maar goed.
Courget erbij, eventjes omroeren, maïs, proeven.
Hazenrug(-stuk) met Dijonmosterd inwrijven en kort op hoog vuur rondom aanbakken.



Ik begrijp er niks meer van. Hieronder een “succes” maar als er (waar?) een gat in zit en dat spul in het midden is met amandel dan is het een “Paris Brest”. Op onderzoek uit.



Succes: twee plakken meringue aux amandes (het eiwit half stijfkloppen en dan amandel erdoor), twee plakken bakken dus, crème au beurre plaliné ertussen. Het woord “Succes” erop spuiten.



Maar Google geeft heel wat verschillende...

Paris Brest: uitgevonden in een patisserie die halverwege de wielerwedstrijd Parijs Brest ligt, 1891. Maison-Laffitte heet dat plaatsje.
Rondje met een gat, fietswiel, van pâte à choux (soezendeeg) met crème praliné erin (het is wat ingewikkelder maar vooruit).



Net als de St. Honoré, zelfde vulling, slagroom, aardbeien, mag het niet worden verkocht in de warme periode, 1 mei – 1 september. Wat ze hier niet wisten.

Was bij de patissier van Margaux paaseierenvormen lenen; zo’n dikke man heb ik nog nooit gezien. Hij liep achterover hellend om niet voorover te vallen.

Vanavond die pasta dus met wat bolognese erdoor en paprika en gratineren met die Munster. Komijn erdoor...



Dit is zo’n eitje uit azijn maar nu iets duidelijker

Verder nog een vertaling, niet van mij maar van ? lijkt me, van een gedicht van U.A. Fanthorpe, die ik tussen oude papieren vond.

Klaaglied om de patiënten

Verre van liefelijk waren ze in hun leven
en eenmaal gestorven ogenblikkelijk vergeten.

Het waren de eeuwige patiënten, zij wiens
ziekte was te leven. Hun trofee, de dood,
bleef in het duister, niemand tot nut.

Ze hadden rustige begrafenissen (Geen bloemen
aub), stille crematies, haastige autopsiën.
Hun dood werd gemeld in overlijdensberichten,
maar slechts van plaatselijke kranten.

Op hen hadden specialisten hun specialismen beoefend,
hadden gewogen en gemeten; hadden monsters genomen
van bloed en urine, hadden IQ’s getest,
reflexen, geduld. Hadden shock-therapieën
toegediend, geneesmiddelen en lekkere koppen warme thee.

Om hen hadden specialisten zich de handen gewassen
en hadden gefaald te komen tot een bevredigende
diagnose (in mensentaal: gefaald hen te infecteren
met reden tot leven). Daarom stierven ze.

Ik kreeg het nieuws van hun dood
van de politie (Was deze persoon
een patiënt van u?), van ambulance-
diensten (Onze reactie op te halen
patiënt reeds overleden),
van stijflippig telefonerende weduwnaars
(Mijn vrouw is deze nacht in haar slaap overleden),
van eindrapport-doorslagen (Ik zie
dat u de hersenen bewaarde; wij zijn uiterst
geïnteresseerd in dit specimen),
van korte persberichten (Man dood gevonden
Misdrijf niet uitgesloten). Ik vermeldde op deze notities
hun laatste symptoom: gestorven.
Daarom herinner ik mij hen.

Dezen herinner ik mij.
Sonia, David, Penny, die de dood kozen.
Lynnen Gilliam, die zonder diagnose stierven.
Peter, wiens dood raadselacgtig was.
Simpele Betty, die plotseling stopte met leven.
Leeuwenhart Gertrude, die volhield tot het einde.
Patricia, zo met zichzelf begaan,
met wie ik weinig medelijden had.
Johan, het interessante geval. Alan,
gebroken door een vrachtwagen, hersteld door chirurgen,
maar die er toch eindeloos lang over deed te sterven.

Niet voor hen de juiste ceremoniën, de plegtige menigten,
het kanon-afuit, de langzame mars uit Saul,
de tumulus, de aardige bezittingen
in het donker bij de hand. Zelfs geen armelui’s
kist en van de armen begraven. Slechts citaten
van ontlichaamde stemmen in het oor van een klerk.
Een finale correctie van de tekst.

26-03

Twee kaasjes gekocht. Munster (zie boven). Melk van Vosgezen-koe. Met zout water gewassen, net als bv. Limburger en Pont l’Eveque (C. Kon het hoedje niet vinden, nou, dan is een Frans toetsenbord nog erger; ik kan geen streepje naar rechtsboven op een E zetten zonder naar Speciale Tekens te gaan. Er zijn wel toetsen voor é en è en à.) 21 dagen kelder. Sterke geur en krachtige edoch fijne smaak. Gewurtztraminer erbij drinken. Toe maar. (John Dinger, De Blauwe Blazer, Bennekom, als mensen duur bestelden en ook nog een dure fles wijn: “Toe laar. Of ’t niks kost.”) Wordt wel met komijn gegeten en er is een soort met komijn erin, vergelijk Harzer met kummel. Ga ’t eten op pasta met gelee paprika.
En ’n Coulommiers, officieel Brie de Coulommiers. Koemelk natuurlijk, veel kleiner dan een gewone Briezoeter en smeuïger. Voor op m’n brood.



John, als ie ’n erg volgeladen bord voorbij zag komen: “Voor familie van je?” of “Je kan die mensen beter twee tientjes geven, dat ze ergens anders gaan eten”. Hij kon ook erg grof zijn. Komen er twee dames lunchen, “Jezus, twee potten; dat wordt twee keer twee voorgerechtjes”.

Boekje uit de bieb, Tropische Groenten.



Ken ze zowat allemaal behalve die hierboven, Twisted clusterbean, enorme boom, zo te zien verwant met tamarinde, o wacht, Petai. Peteh!
Dan ken ik alleen die hieronder niet, Moringa oleifera, Horse radish tree, Maleis kacang (c = tj) kelor, Indonesisch daun (onzin; betekent blad) kelor. Toch zegt me dat kelor iets...



Er staan, bij uitzondering, goede recepten in, maar ja, waar koop je hier udang kering, assem of petis udang? Of “krokante pindakaas”?
Die tamarinde, dat is een erg aardige plant. Bonen uit de assem halen, schoonmaken, planten. Bladeren zijn veervormig en vouwen dicht als ’t donker wordt. Prachtige oranje en rode bloemen. Familie van, inderdaad, kruidje-roer-me-niet.



Had het met iemand over Bomans. Leuk citaat uit Gerard Reve. “Vraag het maar aan Bomans, als ie tenminste z’n haar niet staat te wassen”.

Recept
Griet op z’n Bels
Bak moten griet rondom bruin in boter, in een ovenschaal die op de vlam mag.
Voeg blokjes appel toe en zet in de oven (190 graden), een minuut of zeven.
Meng droge witte wijn met visbouillon en werk er mosterd door.
Giet dit in de ovenschaal en roer de aanbaksels los.
Serveer met waterkers en met citroen.



Radio Classique France dat vind je hier (nieuw venster).
Veel Rameau of hoe schrijf je dat deze dagen. Hmm...



Dadelijk die kotelet, gestoofd in witte wijn met dat gedroogde citroentje.
Twee dingen over die kotelet. Ik schreef dat ie wordt losgesneden en daarna -gehakt. Ik bedoel niet op een lintzaag gezet met botsplinters in het vlees als gevolg en dunne koteletjes. En ik maak het met halskarbonade, die dan in stukjes uit elkaar valt. Gezaagde kotelet: botsplinters in je eten dan dus. Klassiek Bels is in witte wijn met mosterd en champignons, puree ernaast.



Ik maakte het zo, uiteindelijk.
Haricots verts kop kont en in koud water.
Fazantvet (bleef over na braden van een fazant in flink boter), sjalot, knof, peterselie.
Geconcentreerde groentenbouillon, witte wijn, helft gedroogd citroentje, kotelet.
Als die kotelet half gaar is blokjes aardappel erbij. Zo’n kotelet trouwens, die wordt eerst taai en later weer mals.
Haricots koken.
Saus op smaak met Colman’s mustard.
Dronk er een niet echt goedkope Pays d’Oc bij met een mooi bittertje.



Goed. Had het dus met iemand over Bomans. Ben al jaren aan het schrijven aan een stuk met veel citaten, oa. van Bomans en van Karel van het Reve. Zal regelmatig een stukje op het blog zetten.

De omgevallen boekenkast

0 De roodharige alcoholist

In een verhaal over Popper, over falsifieerbaarheid van een uitspraak als argument voor de bruikbaarheid ervan, laat Karel van het Reve de roodharige alcoholist optreden. Je mag zeggen dat je denkt dat alle roodharigen alcoholist zijn omdat je je kan voorstellen dat er niet-alcoholische roodharigen bestaan; omdat anders gezegd die roodharige alcoholisten te falsificeren zijn. Maar je mag niet zeggen dat God bestaat omdat je je geen bewijs van het niet-bestaan van God kan voorstellen. Je mocht, nu ben ik weer aan het woord, honderd jaar geleden zeggen dat alle zwanen wit zijn omdat je je zwarte zwanen kon voorstellen. Die zwarte zwanen bleken wel degelijk te bestaan. Als ik het goed heb onthouden zwommen ze in het Sentani-meer.

Het verhaal van de roodharige alcoholist gaat ongeveer als volgt, althans zo heb ik het onthouden. Een excentrieke Amerikaan looft een grote premie uit voor de wetenschapper die kan bewijzen dat de theorie van die Amerikaan klopt: alle roodharigen zijn alcoholist. Uiteindelijk kiest hij uit het hem toegezonden materiaal niet een maar twee onderzoeksvoorstellen. De eerste wetenschapper is een socioloog die enthousiast aan het werk gaat en met regelmaat faxen stuurt in de trant van “Ik heb er al 50.000 gevonden!”. Als die onderzoeken zijn afgelopen blijkt hij er honderdduizenden te hebben beschreven. Dan komt de tweede wetenschapper, een “echte wetenschapper”, met het resultaat van zijn onderzoek. “Uw theorie klopt niet. Ik heb ‘n roodharige niet-alcoholist gevonden.”

Ik heb weinig op met het soort wetenschappers als die socioloog. Maar er zijn dingen die enkel op hun manier kunnen worden onderzocht. Zoals de onderwerpen van dit verhaal: emotie, gevoel, kunst.

Ik verzamelde een enorme berg citaten.
Wittgenstein: “Een boek moet een verzameling voorbeelden zijn”.

En: het begon allemaal met een discussie.
“Kunstenaars drukken gevoelens uit.” -“Gelul” Zei ik.

25-03

Eerst een correctie, C. Je moet niet zoeken op Bolswarder maar op Bolswards, excusez. Maar trouwens: zoek op wichters, dan krijg je twee postings.

Iets aardigs. Hoorde wat op de radio over de Picardie. Waar ligt dat ook weer. Dictionnaire du Gastronome. Tussen Frans Vlaanderen en Ile de France (omgeving Parijs).
Ze maken er een stoofschotel van varkensvlees met uien, “caqhuse”. Dat moet van kakhuus komen. (Op Sri Lanka heet het nog steeds kakhus.)

Ze hadden het ook over Abbeville, daar aan de kust. Heb ik ooit enorm lekker gegeten in de koksschool; hoog gebouw op een markt.



Abbeville

Die haas nog even. Twee voorbouten was ruim voldoende voor een volwassene. Achterbout:



Recept
Honingcake (Duits?)
Smelt 60 gram boter, los er op laag vuur 100 gram suiker in op en daarna 175 gram honing.
Laat aan de kook komen tot het niet meer schuimt en koel iets af.
Meng 350 gram bloem met kaneel, gemberpoeder, nootmuskaat en bakpoeder.
Klop de bloem snel door het honingmengsel, klop er een ei door en wat zout.
Giet in een cakevorm en laat twee dagen op een koele plek staan.
(De cake wordt dus niet gebakken, mocht je denken dat ik wat vergeten ben.)

Zat gisterenavond in de kroeg met een jood (kleine letter!) joodse moppen te tappen. De mooiste vertelde ik al ooit hier (search the blog op bochel). Ook heel mooi: komt er een jood bij de dokter, heeft iets aan z’n neus, vraagt die dokter of ie wel eens eerder last van z’n neus gehad heeft, nee dokter, of wacht even, ja toch wel, wanneer dan, 40-45 dokter.



Max Tailleur

Die oesters met stukje verse worst erop uit de oven waren erg lekker. Zorgen dat het vocht er nog in zit en niet teveel worst en dunne worst, chipolata. Misschien bestrooien met kleine stukjes? Ik gebruikte in de lengte gehalveerde stukjes, met de snijkant naar boven. Misschien is andersom lekkerder. En vergeet de zwarte peper niet.



Bordeaux

Erg lekkere Port Salut trouwens, die van de markt maandag. Stukken lekkerder als bij ons. Maar ja, ik schreef het al eens, als je Kernhem van het mes geproefd hebt wil je nooit meer die kaas uit zo’n plastic korset van dij de super. Een Fransman die veel van kaas weet verklaarde ooit Kernhem van het mes de lekkerste buitenlandse kaas te vinden.



Taugé met mosterdsaus, Eetclub

PJ. Un parachute doré, een gouden handdruk.
Faire d’une pierre deux coups, twee vliegen...

Eerder zond France Classique niks van Milhaud uit, vandaag drie keer Le Bœuf sur le Toit.