In de beginjaren werd er gekookt door een man met het hoofd van een oud wijf, waardoor hij me altijd deed denken aan majoor Bosshardt in een witte jasschort. Het door hem gepresenteerde menu zou ik me ook bij het Leger des Heils voor kunnen stellen.
Later werd zijn plaats ingenomen door een blije geit met zwiepende paardenstaart. Elke keer opnieuw was deze kokkin gekleed in jurken van een nietszeggend patroon, uitgevoerd in stoffen die je alleen nog op de markt in een afgelegen dorp aan kunt schaffen.
Na de EO zag ik haar terug bij Carlo en Irene op zondagmiddag. Het was geen fijne combinatie. Ik had zelfs het idee dat Carlo, juist door deze vrouw, enorm blij was met zijn Australische vriend.
Sinds enige tijd deelt die vrouw, weer in die vreemde jurken en met nog steeds die springende paardenstaart boven het eten, de kookrubriek van omroep MAX afgewisseld met een man die gewoon aardig kookt. Elke zin die ze uitspreekt begint ze rustig en eindigt ze met een galm. Ik ben benieuwd of Jan van omroep MAX haar blijft handhaven, hoewel: Jan heeft al een tijd een boot op Loosdrecht, dus misschien kijkt hij zelf niet.
Dag, Loek
