.
Het
was in ’75 (J’étais enceinte, en sainte....) dat we vroeg in het voorjaar Versailles
bezochten.
klik op de afbeeldingen voor vergroting
Toen op het grote plein voor Versailles al bussen. Ondanks het vroege
voorjaar was het warm. En we liepen na het bezoek naar de Rue Colbert vlakbij,
waar enkele schone etablissementen zijn. Ik weet niet meer in welke we binnen
gingen, maar het was zeer stijlvol en chique.
Daar had ik mijn schoonste ‘champagne’
ervaring, en kreeg ik bijkans tranen in de ogen van ontroering bij zoveel
hoffelijkheid. Wat passeerde er ?
M ijn man, ik wilde geen alkool, bestelde een half flesje Champagne Perrier brut voor zichzelf, dat geserveerd werd in een koeler met ijs en een schoon wit dienservet en werd geschonken in een kristallen coupe.. Het verwondert me nog steeds dat men hier bij voorkeur champagne schenkt in sherryglazen… Een gebruik dat steeds algemener wordt in Europa. Terwijl, als ge met uw gelaat boven een coupe hangt, de frisse belletjes u in het gelaat spatten…
Ik had eerder te kennen gegeven niets te willen 'à cause du bébé'. Maar toen mijn man zo verwend werd zei ik timide: ‘Alors.. pour moi aussi un Perrier, mais pas d’champagne, mais.. eh.. de l’eau petillant..!’ Wie schetst mijn verbazing toen er weer een koelertje kwam met ijs, en met een wit servet op de rand, en daarin half dobberend een flesje Perrier bronwater…. Ik kon de garçon wel zoenen. Een dergelijke hoffelijkheid maakt ge hier niet mee., maar in la douce France wordt een pré-maman nog altijd op de handen gedragen. Als een heilige. In Frankrijk speelt men niet voor niets een taalverwarring (link) met ‘en Sainte’ en ‘Enceinte’
Overigens
was ik zeer getroffen door de zeer goede documentaire onlangs van die vreemde
man met zijn rare snor, die ik vanwege zijn snor voor een fles Perrier brut niet zou willen kussen.., Ilia Gort, over hoe we bij de neus genomen worden met
champagne..
Uw Marieke