Dat kookprogramma heet Topfgeldjäger en een chef, Stefan Henzler, begeleid amateurkoks en een andere chef, Frank Rosin, beoordeelt het werk. Die show wordt bijna heel het jaar uitgezonden en het lijkt me een enorme klus om al die programma’s op te nemen. Hoewel, als je er zeer goed voor betaald wordt…
Toch meen ik bij Frank Rosin haat te bespeuren jegens al die stomme primitieve koppen, vaak met een lage haarinplant, die daar een beetje vies staan te rommelen met mooie producten. Ik denk ook dat hij ze het liefst met die koppen in hun eigen smerige “soepen” en “sauzen” zou duwen.
Stefan Henzler lijdt minder: hij geniet voornamelijk van zichzelf. Af en toe doet hij een t-shirt aan, om te laten zien hoe prachtig hij in model is. Hij heeft zichzelf zelfs een keertje laten body painten en liep daar twee dagen mee rond. Ik wed dat buiten de studio de dames voor hem voor het grijpen liggen, maar ik sluit niet uit dat hij af en toe voor een aardige mijnheer kiest. Hij krijgt regelmatig commentaar dat hij niet van een lepel moet proeven en die dan weer terugleggen op het werkblad.
Van Rosin leer ik wel dingen, zoals: leg niet ter versiering een takje rozemarijn of iets anders bovenop het eten; iets wat je niet kan opeten, moet je weglaten. Verder ben je meteen gezakt als je gebonden soep te dik is: de soep laat dan minder geur/smaak vrij.
Het publiek is een zootje imbecielen dat voor alles klapt: pakt Stefan een vork: een ovatie! Het gaat aan een stuk door. Verder lachen die Duitsers om alles. Het is niet te geloven, maar die mensen missen elk gevoel voor humor. Zou mijn oude vader hebben gezegd: “Dat was in de oorlog al te merken”, maar ja, dat is al lang geleden.
Dag, Loek
