waar we vandaag heen gaan...
(Niet naar Giethoorn!)
Eerst maar even fanmail. Dank!
Goedemorgen Maarten, reactie op gisteren: na dat "photoshoppen" van het bord, had je geen zin meer om je tafeltje schoon te maken of te "photoshoppen" en toen heb je er maar de broodplank onder gelegd?? Het oogt rustiek.
Nee, ik fotografeer altijd alle food op het aanrecht, dus eventueel op de broodplank (= overigens de snijplank).
Ligt er een tonijnbiefstuk op het bord? Reuze lekker, dat weer wel.
Ja, dat wel. Het kost wat, maar dan hep je ook wat...
Uhh, ooit in Frankrijk zeg ik tegen een kleinkind, dat tabouleh met tonijn kreeg, "C'est le thon qui fait la musique!" (hahaha), en toen kreeg je de onvermijdelijke fallacy of concreteness: dat kind legde zijn oor op die salade...
Overigens is al je informatie inzake "voedsel en de bereiding ervan" zeer de moeite waard.
Dag, L
Oprechte dank!
Kocht vandaag pekelvlees.
Een jaartje geleden ook, en toen raadde ik aan het met asperges te eten.
Mijn eerste asperges van dit jaar, volgende week of zo, ga ik trachten te maken met gepekelde kalfswang. ("Dat bestaat niet!" -"Daarom maak ik het dus!")
Herzag gisteren deel twee van Band of Brothers.
Alweer viel de neger-loosheid van deze WO II episode me op. Of beter: negerloosheid in de film.
Gisteren
Pastinaak, kastanje-champignons, parmezaan.
Pastinaak snijden. Hé, harde kern. Dat herinner ik me niet (van 350 jaar geleden). Weg ermee. Allen de rest wordt gebruikt.
Olijfolie, rode ui, knof...
Blokjes pastinaak, laurier...
Witte wijn, Oxo, piripiri...
Proef.
Champignonhoedenschijfjes erdoor...
Parmezaan erover raspen...
Uhh, die pastinaak, die is iets slijmerig en ook iets week. Ik hep niks tegen week (noedels) nog tegen slijmerig (bepaalde paddo's) maar wel tegen + +.
Dus die pastinaak, die herproef ik pas weer over 350 jaar...
Kijk, dat (rechts) vond ik vandaag.
Die rode peperbolletjes, droog, links, die vond ik een tijd geleden in Luxemburg of Luik of zo. Ik bedoel: puur; niet gemengd door...
Is heel speciaal, en enkel met grote voorzichtigheid te gebruiken.
Die rechtse, op azijn, dat smaakt als veel gemakkelijker bruikbaar. Vergelijkende test komt binnenkort, op een stuk longhaas of zo.
Probeer u tot dan toe in te houden, doememeplezier.
Damslapers, kent u die nog? Zie hier (alle links hier in een nieuw venster).
Misschien kent u alleen damschreeuwers. Zie hier.
Maar nu, op dit eigenste moment luister ik naar de herdenking op de Dam.
Zie hier. (Ed Hoornik, "Wat hoornik?" en die burgemeester, dat is gekwaak.)
Maar ja, dit is live; hoe houdbaar is dat? Ik kijk morgen of het nog leeft, en zoek eventueel wat anders.
Ben enorm aan het experimenteren met het invoegen van "skins" in Photoshop Extended CS6 en toepassen op 3D vormen...
Alweer fanmail!
Dag Maarten, ken je deze man al: Liu Bolin? Stel voor: je hebt het talent van die Bolin en iemand heeft de relatie met jou, tegen je zin, verbroken of je krijgt nog geld van iemand, iets dergelijks dus en je gaat op Bolin's manier aan de overkant van de straat, waar die persoon woont, staan? Hij, Liu Bolin, heeft zichzelf ook prachtig "op laten gaan" in de Engelenburcht in Rome. Dag, L
Ja, dank.
Maar ik vind conceptuele kunst eigenlijk niks.
Conceptuele kunst moet super perfect zijn (dat moet toch makkelijk te bereiken zijn met enige moeite, makkelijker dan bij "echte" kunst, toch?!), maar is dat bijna nooit. (Wat ongetwijfeld zijn reden vindt in de essentie van conceptuele kunst: gemakzucht.)
Conceptuele kunst ontroert mij -eventueel- als het super perfect is. Door die super perfectie, die overigens alleen in conceptuele kunst te bereiken is. (En daar dus altijd voorhanden zou moeten zijn, maar het nooit is...)
En super perfect is dit hieronder niet, dat had bijvoorbeeld met ietsje meer buik duidelijker geweest, dat ietsje buik nét boven de linker deurstijl.
Net zo min perfect als die ingepakte gebouwen van hoe heet ie.
Aardig bedacht, maar niet meer dan dat.
Conceptuele kunst kan ontroeren als het griezelig perfect is (wat die Damian Hirst via de omweg van het vakmanschap tevergeefs probeert te bereiken; de uiteindelijke essentie van kunst heeft niks met vakmanschap te maken; de maker van de onsterfelijke dichtregel volgde nooit de kunstacademie).
Dit geeft een schok-effect. Goh!
En morgen is het vergeten...
En trouwens altijd dezelfde trucjes, dat begint te vervelen.
Zie hier en hier.
Het gaat niet om het verzinnen, het gaat om het scheppen.
Vrijdag, gedicht.
Federico García Lorca
La cogida y la muerte
A las cinco de la tarde.
Eran las cinco en punto de la tarde.
Un niño trajo la blanca sábana
a las cinco de la tarde.
Una espuerta de cal ya prevenida
a las cinco de la tarde.
Lo demás era muerte y sólo muerte
a las cinco de la tarde.
De cogida [stierenvechter wordt op de horens genomen] en de dood
Om vijf uur 's middags.
Het was precies vijf uur 's middags.
Een kind bracht het witte laken
om vijf uur 's middags.
Een mand kalk die al voorzien was,
om vijf uur 's middags.
De rest was dood en enkel dood
om vijf uur 's middags.
Cultuur, oei! De Ogen van de Oorlog hier.
Moet ik toch eens gaan bekijken, om de redenen van die blindheid te weten te komen (ik bedoel: aan die ogen zie je het niet). Misschien onder andere dat wat vroeger, tijd WO II, hysterical blindness heette. Hoe het tegenwoordig heet, geen idee.
In NRC Next vandaag cantuccini recept. "bloem".
Wanneer komen die culi-kwakers er nou eens achter dat je bloem, bloem, bloem en bloem hebt...
O ja, over die telefooncel!
Dat vertelde me S. me jaaaren geleden.
Stond een vriend van haar in zo'n telefooncel, stond er in ene een engerd naar binnen te staren. Hij draait de rug, die tiepe draait mee. Enzovoorts.
Hoe dan ook, uiteindelijk lagen ze in bed en die engerd was Ezra Pound.
Lelijk lichaam. Die tiepe doet het licht uit, Pound weer aan. Uit, aan...
Doei!
