Οἰδίπους

.
Het is Maarten die aan Oidipus refereert..

Incest is taboe. Bijna net zo taboe is doden en slachten van duiven.

Ooit zag ik er in de 80er jaren een ontzettend ontroerende Zweedse film over. Van een volwassen dochter die haar vader ontving na de dood van zijn vrouw. Controversieel en à la de somberheid bij Ingmar Bergman (ook al vergeten..).

Het blijft wrikken en gruwen.
Persoonlijk, ge moogt van mening verschillen, vind ik dat ge de ontwikkeling van kinderen niet moet verstoren, en omdat a priori het driftleven van de ouder domineert over dat van een onvolwassene. En dan is er ook nog zoiets als een beschermingsinstinct voor het eigen nest. Er moet iets scheef zitten in de bol bij incest, en Freud herkent het probleem voor mij realistisch.

Ik herinner me nog goed, dat ik al rap voor me zelf met de vraag kwam, hoe Adam en Eva verder gingen toen ze eenmaal nageslacht hadden. Er waren immers geen anderen. Ik heb het maar niet gevraagd, want ik durfde niet.

Οἰδίπους

Sophokles echter plaatst de incest tussen Oidipus en Iocaste niet op een basis van verlangen en drift, maar als het gevolg van een voorspeld noodlot. Dat Freud het verhaal van de Griekse tragedie aangrijpt als metafoor voor het spanningsveld tussen zoon en vader en zoon en moeder, is voor de hand liggend. Elke moeder die haar zoon volwassen ziet worden, herkent in hem de man. En zij aanbidt haar zoon, maar zal onder normale omstandigheden haar verlangen, als dat er al is, onderdrukken. Zoals zij de jaloezie op haar schoondochter onderdrukt. Een thema dat uit ten treuren beschreven is in goedkope damesromannetjes. Soit.

Het dwepen, zoals ge dat vindt bij Germaine Greer, die dweepte met de liefde tussen de oudere vrouw en haar jonge (Toscaanse) minnaar, is mij vreemd. Ik heb geen zin om weer in haar boek te duiken. Overigens vrees ik dat haar jonge minnaars toch wel hun bril op het nachttafelkastje legden. Maar dat is niet aardig van me.

Culinair

Dat spanningsveld tussen wat mag en niet mag, tussen kwetsbaarheid & doden, tussen tederheid en noodlot, ervaar ik ook bij het slachten van duiven.
Is dat omdat de duif als gevleugelde een nazaat is van de gevederde sfinx ?
Verleidelijk in zachtheid en schoonheid.
En er eerder om vraagt tegen alle natuurlijkheid in om gekoesterd te worden.
De dood van duif lijkt wreed.
Maar ze gelijkt het meest op de dood door de guillotine.
Ge trekt ze de kop af.
Snel, efficiënt en zonder lijden.
En wie ben ik om een duif boven een kieken te stellen ?
En is de projectie van menselijke gevoelens op dieren (antropomorfisme) Freudiaans bekeken, ook wel zo zuiver ?
De Partij van de Dieren heeft er een dagtaak van gemaakt.
Dan liever de pan de in.
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen, dat niet ik, maar mijn man ze dood, maar ik ze wel kuis...

Uw Marieke

ps

Mochten er nog lezers zijn die een recept voor jonge duiven (bouillon & getranceerde duiveborstjes in de portsaus) willen ? Laat het Maarten weten.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Germaine_Greer