Hij, computer, doet het weer. Ik heb daardoor, door dat defect aan de iPad, wel een enigszins opgeruimd huis gekregen en het boek "De Amerikaanse prinses" gelezen.
Van harte nog gefeliciteerd trouwens met je verjaardag en nog vele jaren met ingewanden en loshangende onderdelen die niemand wil eten en vaste onderdelen die heel zielig zijn om te eten en onderdelen van dieren die nog bij hun moeder horen, enz.enz.. Nou ja, je snapt het wel: nog veel jaren in goede gezondheid!
Dus jouw hoop is gevestigd op een echte kroeg? Ik was ooit in Leura (New South Wales) en daar was het om vijf uur plots donker. Zat je daar thuis met die hakblokkoppen om je heen. Wat miste ik toen een kroeg op de hoek.
Ik zag kortgeleden een mevrouw die afkomstig was uit jouw dorp. Haar aanblik zou bevorderend kunnen zijn voor zwaar alcoholisme in haar omgeving en toen had ze nog niets gezegd.
Ik liep in het park met de hond, prachtig was het buiten, en ik bedacht dat ik, naast "boekeleners bij een kennis" een nog grotere hekel heb aan boswachters. Vroeger waren dat chagrijnige, oude, gluiperige mannen, maar nu is er een heel nieuwe soort. Tegenwoordig heb je die altijd lachende, huppelende meisjes, vooral op televisie. Ze kunnen enorrrrrrrm blij worden van een stukje zand, volgens hullie zojuist verlaten door b.v. een "roodgestreepteboomschorsknijter" of zo. Naast meisje staat dan een lullige slungel, ook in groen uniform en ook vrolijk te wezen. Ik geloof niets van wat ik zie. Dat meisje is, van zichzelf al, een soort blije geit, die ergens anders in de weg zou lopen. De jongen is er omdat hij naar het meisje kan kijken, van dichtbij en omdat zijn therapeut het wil.
Op televisie is soms een oudere natuurbeschermer in beeld: een forse man met een ovaal hoofd loopt in de camera te lachen. Doet denken aan Saartje van Swiebertje. Helaas heeft hij een hoed op en daarom mis ik een kanten kapje op zijn hoofd, maar we weten nu wel dat het Oranjetipje al weer is gesignaleerd. Hoera, het is lente!
Dag, Loek
