Heerlijk, al zeg ik het zelf. Gekookt eende-ei, wat rookspek, "witte" puntpaprika, linguine en wat tomatensaus.
Kook die eieren (niet halfgaar maar goed gaar, 10 minuten, was het tyfus of paratyfus wat er misschien in zat? Ongetwijfeld para), laat ze schrikken en pel ze. Breek ze open bij de kont, breek het rondom, en gebruik het taaie vel vanuit de kont om makkelijker de schillen er af te kunnen trekken.
Kook pasta niet echt gaar; ik nam linguine ("platte spaghetti", erg populair bij Amerikaanse Italianen wat decennia geleden. Zie Dirty Harrie). Spoel koud en mix er wat olijfolie door.
Olijfolie, rode ui, knof...
Die paprika..., die tomatensaus die klaar stond, ietsje pikant.
Proef en corrigeer eventueel op peper en zout.
Iets kortgesneden pasta erdoor (ik eet het met stokkies), en na even ook die kleingesneden eieren.
Het was echt enorm lekker. Dat eende-ei smaakte wat meer naar ei dan ei, maar niet, in deze combi, echt erg sterk.
Prima, verdomd (verdompt) (nee! verdomp!).
Culinaire overpeinzingen.
Ik had nog wat van die bonensoep, en ook nog één eende-ei ("een éénde-ei"). Dat ga ik er bij bakken, want "lang geleden".
En gisteren deed ik bij die pasta-paprika-eendeeieren wat rookspek, en daar sneed ik een iets-te-veel vet-spek stukkie af, dus dat kan nou prima mee.
(Hield ook nog een gekookt eende-ei achter om "zó" te proeven. Want lang geleden...)
Gooide in de planning die stoofpeer, die ik zou gaan bakken, na die kweepeer, die ik zou gaan bakken, er -natuurlijk- uit.
Nu dus morgen, nog steeds zoals gepland, zoutevis, cassave, peultjes, pindasaus. Soerinams!, en overmorgen Koeworn, Koeweepeer en een paprika die ik nog heb (hep) liggen en die hopelijk goed boelijft...
Dat kocht ik vandaag, loempia-vellen, nadat ik in NRC-next een volledig onduidelijk verhaal erover gelezen had. Gisteren, geloof ik.
Die tiepe heeft dat helemaal nooit zelf gemaakt, verdomd. Die heeft wat overgepend en -gokkend- niet helemaal goed gegokt.
En, o ja! natuurlijk was het een verhaal van die "smerigste-kop-van-Nederland"!
Hier (alle links hier in een nieuw venster).
En o God, kijk naar die doosjes-reacties...
(Vrij geciteerd dat verhaal, controleer het!) Leg het deeg als een ruit voor je.
Diep nadenken. O, wacht: dat vierkante spul (meld dat even; sommige mensen zijn ronde vellen gewend, maar dat weet die bellenblazer natuurlijk niet) leg je met een punt naar boven en idem naar beneden. Goed.
Maar nu het volgende. "trek ze per twee vellen los van de rest. [Volgt tekst ruit hierboven.] Bestrijk de bovenste twee randjes ..." Hoezo, bovenste twee randjes? Die tiepo heeft zo'n pak (daar zitten er 20 of 30 in) opengetrokken, en ja, dan liggen de eerste vier of vijf natuurlijk niet exact op mekaar...
Maar als je nou twee keer "de bovenste twee randjes" onder handen hebt gehad, dan is het verschijnsel van "twee randjes" verdwenen...
En nog wat. Hoezo, twee vellen? Voor een loempia is met merk A één vel voldoende en met merk B niet. En voor een soempia is altijd één vel voldoende. Net als voor een echte "asli" Indonesische loempia trouwens.
Waarom kan dat kwaakvolk in de krant continue praten over dingen waarvan ze geen verstand van hebben?
Simpel. Omdat de gemiddelde lezer dat toch niet merkt.
Kocht vandaag prachtige ambachtelijke Feta. Peper over draaien, geen zout!
Vroeg trouwens bij de "Turk" (een Tunesiër) of ze filodeeg hadden. Ja, diepvries. Dat gaan we plannen. Jaaaaren geleden. Dat was toen ik werkte in een asielzoekerscentrum, ja, als kok dan dus natuurlijk, en een ander kok zich op liet geilen door een Joegoslavische, en die ging daarop de hele keuken bezetten met overal enorme lappen filodeeg...
Die kok trouwens had in de gemeenteraad vóórgestemd voor een asielzoekerscentrum in Lopik. "Ja, want daar woon ik!"
Die staf trouwens in dat asielzoekerscentrum, tjongejonge... Een schichtige met 'n bult op d'r hoofd, een directeur die menigmaal zei "Ik ben dit maar gaan doen want iets beters krijg ik toch niet", of over de computer (met de dieetlijsten en zo) "O nee! Daar durven wij niet aan te komen!
Tsja.
Ik zette trouwens ook iets in mijn planning met geweekte abrikozen en kerrie en lamstong of zo, maar nu met drie soorten geweekte abrikozen: gewone, "wilde" (donkerbruine dikke zachte) en zure.
Vond vanavond een speciale Euromunt, Bremen. Dacht aan die Bremer Stadtmusikanten.
Wat een gelul hier.
And now for something completely different: Josephine Baker!
Zie hier.
Om kort te gaan, dames en heren, zie hier.
Of hier. (Vreemd te bedenken dat dit vóór WO II was, terwijl geen enkele Nederlandse omroep dit nu probleemloos zou kunnen uitzenden...)
Ietsje anders hier. "Dochter van een wasvrouw uit Saint Louis".
Heel wat anders, nou ja, anders, hier.
Of hier.
Of hier.
Tot morgen!
(Uhh, handen boven de dekens!)
(Uhh, wat je nauwelijks vind, dat is informatie over haar latere leven. Groot kasteel, tien of meer weeskinderen, failissement... Zie hier en zie hieronder.)
Interview hier.
