Borlotti bonen. Heel mooi stevig.
Gisteren
Borlotti, gepocheerd ei, witte kool
Olijfolie, wat kleine stukkies guanciale (dat Italiaans kinnebakspek, gebruik desnoods rookspek)...
Sjalot, knof, lombok... Witte kool (roerbakken!)...
Wat kippenbouillon... Wat fijngewreven komijn, wat laurier, wat versgemalen korianderzaad (desnoods vers gebroken)...
Pocheer er eieren in...
"Zoet", "mild" paprikapoeder over de eieren als ze gaar zijn, en die dan kleinsnijden...
Borlotti erdoor...
(Hoe de witte kool stooft...) (Er had ook ietsje witte wijn bij gekund of hoe schrijf je dat...)
Kocht vandaag Maracuia's. Iets tussen die grote gladde gele "passievruchten" en die kleine donkere gedeukte in. Zie morgen.
Maar goed, daardoor kwam ik op Senegal. En de Senegalese keuken, ik heb er gewerkt, waarover ik vanavond heel wat heb verteld (tafeltje, tiepe uit Curaçao, Russische vrouw, PJ en ik...). Senegal zie hier (alle links hier in een nieuw venster).
O ja, door die borlotti bonen kwam ik in ene op die Italiaanse bonen-puree's (smeuïg gemaakt met vergine olijfolie! Heerlijk!). Deed wat onderzoek.
Je hebt er drie.
>> Purè di fave secche, dat is puree van gedroogde geweekte gekookte tuinbonen. Heel bekend ingrediënt in Zuid Europa, Habas in Spanje. Vroeger Paardebonen in Nederland en Mollebonen in Noord Nederland. Eventueel bij de echt echt betere Turk. Foul mesdames in het Arabisch.
>> Purè di cannellini, van die mooit witte.
En >> Purè, maar ook wel Crema, di borlotti, van die bruine van hierboven.
Mensen, ik ga het gewoon alledrie maken en jullie horen wel.
Uhh, niet binnen een week of zo...
Ennuh, in hetzelfde rijtje staat trouwens ook puree van flageolets...
Dit zijn die kweeperen van gisteren.
Gelei van koken of, veel simpeler, partjes bakken net als gebakken stoofpeer.
Vandaag ging het in een of andere krant over een of andere Franse kok die enorm duur is en enkel met groenten kookt. Van mij mag dat, als ik er maar niet naar toe hoef.
Ik bedoel: ik vind elke ingrediënten-restrictie verwerpelijk en dikwijls ook een toonbeeld van onmacht.
In dit geval zal het geen onmacht zijn, maar is het wel een marketing-instrument, dus even verwerpelijk.
Koken gaat over lekker, en goed kunnen koken gaat over lekker A koken voor Marie, B voor Piet en C voor hun kindje.
O ja, dat restaurant heet L'Arpège, schiet me nu (Peng!) te binnen, de harpij.
Wiki: De harpijen waren in de Griekse mythologie eerst de drie zeer mooie, gevleugelde dochters van Elektra en Thaumas. Later werden ze vervaarlijke wezens, meestal afgebeeld als roofvogels met scherpe klauwen. Zij hadden echter het gezicht van een oude vrouw en [ze hadden] een vuil onderlijf.
Groenten dus zeg maar, want groenten-eters hebben een vuile reet en vleeseters een schone.
O ja, gerelateerde Nederlandse zaken zie hier en hier.
Mag ik hier erg moe van worden, ja?
Kijk, dat is echt koken, dit is mensen-koken.
Geen flauwekul koken voor grachtenvolk met teveel poen en die vooral komen om gezien te worden, nog afgezien van het feit dat ze de ballen verstand van koken en eten hebben.
Ffe de Telegraaf recepten nu van dit weekeinde, ik bedoel die in Vrouw.
>> Eerste recept, Bavette, ik denk Huhh? Bavette in De Telegraaf? Bavette, vanglap, daar heeft geen enkele gemiddelde Nederlandse slager ooit van gehoord...
Maar zie: "Bavette (of tagliatelle of linguine)". Huhh? Maar verdompt, het bestaat. Uiterst obscuur maar toch.
En als bavette = vanglap 1.000 hoger scoort in Google dan moet je zo'n term voor pasta natuurlijk vermijden.
>> Venusschelpen (vongole is dat) en mosselen a schiscionera. Huhh?
O kijk, hier is het gejat.
A Schiscionera: Sardijns en met peterselie. Betekent Op de manier van de Kalme vrouw. Dit itt. A l'arrabiata, de woedende.
>> Verder gevulde vijgen met ricotta (ach...), Hartige Tarte Tatin (modewoord) met tomaten en mozzarella, en Millefeuille met bakkersroom, witte chocolade en kersen. Toe maar. Of het niks kost...
*Marieke is blijkbaar weer geëclipseerd...
