Ik neem twee, drie chipjes per avond. Niet meer. Lay's Oven Baked (minder vet en, belangrijker, lekkerder). Maar vond ze toch een beetje zout. Ik nam wat anders. Tuc. Mensekinderen, wat is dat zout...
Gisteren
Sperziebonen in stukjes, in koud water, een half uurtje.
Olijfolie, ui, knof, sperziestukjes (tot verkleurd).
Komijn, sesam, groene curry-pasta, gepekelde pepertjes.
Light soy (in combinatie met green curry paste! maar pas op zouterigheid), rijstwijn of medium sherry.
Bakbanaan frituren en erbij. Ei erin pocheren.
Dit was trouwens enorm lekker...
Vanavond
Dat hep je soms. "Geen gelul". Opleukpizza. Margherita, chorizo, ansjovis, zwarte olijven, pepertjes en na het bakken kappertjes.
Morgen voor eigenaars en personeel Holt solyanka of soljanka.
Zuurkool met rookworst en makreel. Russisch legervoer; die dingen waren populair in restaurants in de DDR.
Gewoon zuurkool maken maar goed vloeibaar, met flink bouillon en witte wijn en zo; dit is dus de westerse versie. Met reuzel, ui, karwij etc.
Als de zuurkool gaar begint te worden stukjes aardappel erbij gaarkoken, en tot slot stukjes rookworst erin opwarmen.
Stukjes gerookte makreel op het bord, spul erover.
Het moet vrij soepig zijn.
Je vindt geen plaatjes zonder tomatenprut erdoorheen, maar wij doen dat dus niet.
Post.
Kunt u mij wellicht helpen met het volgende culinaire probleempje?
Als ik coq au vin maak is de smaak zeker goed alleen wordt het vlees van binnen niet, zoals in sommige restaurants, donkerbruin.
Uren stoven, dag van te voren marineren, verschillende kipsoorten ten spijt: het lukt mij maar niet.
Heeft u enig idee wat ik fout doe en hoe ik alsnog mooi door en door bruin vlees kan krijgen?
Met vriendelijke groet vanuit Antwerpen,
B
Uhh, ik ben geen U hoor!
Ik denk, en wat restaurants betreft is dat zeker, dat men niet al te grote stukken stooft en die ook nog zonder vel. Zou dit de oplossing zijn? Ik bedoel: stoof je hele kippen?
Hoe dan ook, de klassieke Franse recepten spreken over "stukken".
Als het dat niet is dan hoor ik dat wel en dan gaan we er dieper op in.
Nog wat. Cultuur. Volkscultuur.
Portugal. Stier wordt niet doodgemaakt. Maar tiepe wordt wel gepakt.
Hier (alle links hier in een nieuw venster).
Of wat is dat? Die tiepe springt op die hoorns of zo?
Hier.
Ik weet wel dat ze in Portugal met een stok over die stier heen springen (vond geen filmpjes). Misschien is dit iets dergelijks. Was veel in Portugal maar nooit bij stierenvechten.
YouTube is vanavond (weer) erg hakkelig. Kom er later op terug.
Oost Duitsland, solyanka
Het zal een jaar of 20 geleden zijn geweest dat ik in Oost Duitsland was, dus toen het nog echt Oost Duitsland was. Je moest je om de haverklap in allerlei gore kantoortjes laten afbekken, mijn auto werd bevingerd en Russische soldaten grepen je, als je ze fotografeerde. Het was er wel goedkoop, dat wel. Voor nog geen 100 gulden kocht ik voldoende boeken voor een tentoonstelling over Oost Duitse grafische vormgeving (erg mooi), en voor een maaltijd betaalde je 2,84 of 3,17 mark. Dat soort prijzen. “Keine Plusmacherei!”. Meestal kreeg je grauwig uitziende meelballen, of solyanka; zuurkoolsoep met aardappelen, makreel en rookworst. Dat soort eten. Er hing in restaurants altijd een groot bord waarop stond vermeld op welk uur je mocht roken en op welk uur niet, en je werd altijd "plaziert" ("Sie werden plaziert", ook een groot bord), wat inhield dat je door een barse dame verteld werd waar te gaan zitten. We waren met zijn drieën en zo zat je altijd bij onbekenden, want de tafeltjes waren altijd vierpersoons en ze begonnen pas aan een nieuw tafeltje als aan al de bezette tafeltjes vier man zat. Dikwijls zat ik aan een ander tafeltje dan mijn vriendin en haar kind. Een keer, we waren toen met zijn vijven, trok mijn vriendin een stoel van een ander tafeltje erbij. Het was alsof de hel losbarstte.
Die vriendin wist overigens goed wat ze deed, want ze was in Oost Duitsland opgegroeid. Ze was er middels een schijnhuwlijk uit ontsnapt, wat dringend nodig was omdat ze in de gevangenis zat en daardoor dreigde haar kind kwijt te raken. Dat ging daar met onbekende bestemming zeg maar; dat kind zag je nooit meer terug. In die gevangenis was ze terecht gekomen omdat ze in het Museum für Deutsche Geschichte, waar ze werkte als museologe, opruiende pamfletten had gedrukt op een model van de pers van Guthenberg. Dat model stond daar omdat Rosa Luxemburg daarop opruiende pamfletten had gedrukt tegen de moffen. "Iek daachte als die Rosa dat maag dan maag iek dat auk." Niet dus. Ze was van Hongaarse afkomst, van een volk van paardenfokkende zigeuners, en bepaald niet op haar mondje gevallen, wat ons meermalen in onprettige situaties gebracht heeft in dat enge land. Toen de muur viel wilde ze terug en ik wilde niet mee; zo kwam er een einde aan een mooie tijd. Behalve museologe was ze trouwens een verdienstelijk acrobate. Ook in bed.
In Oelsnitz, een stadje in een Limburg-achtig aanhangsel van Oost Duitsland, had ze een tante, Tante Alex. Die woonde in een kapitale villa, ooit door haar vader neergezet. En toen Oost Duitsland Oost Duitsland werd, werden er in die villa een stuk of zes families plaziert. Voor Tante Alex bleef er een deel van de tweede verdieping over, en telkens als er bij de buren links of rechts een kind bijkwam, werd de tussenmuur een stuk richting Tante Alex opgeschoven. Het huis van Tante Alex had door dat geschuif een vreemde indeling gekregen. Voor het toilet moest je via een uiterst smal gangetje en via het balkon van de buren voorbij die buren wezen.
Door dat toilet liep een nogal opvallende buis, waarnaar ik informeerde. Ooit, zo vertelde Tante Alex, was de afvoer van dat toilet defect geraakt en moest er een nieuwe buis in. Dat werd iets wat nog ergens lag, korte in elkaar geschoven stukken gietijzer van een zo grote diameter dat je er met gemak een lijk door zou kunnen spoelen. Maar dat zou dan wel opvallen, want die buis eindigde boven een strontkar.
De badkamer was nog de oorspronkelijke badkamer, dus die was groter dan de zitkamer. Er stond een fors ligbad met een grote boiler ernaast. Toen ik de eerste keer in dat bad lag begon na enige tijd het water koud te worden. Ik draaide de kranen open, maar er kwam alleen koud water uit. Even daarna werd er op de deur geklopt. Tante Alex. Of ik nog warm water wilde. Nou graag Tante Alex. De deur ging open en Tante Alex kwam, discreet haar ogen afwendend, de badkamer binnen met een emmer. De inhoud van die emmer kiepte ze niet in het bad, zoals ik verwachtte, maar in die boiler. Even morrelde ze daar nog wat aan en toen gebeurde het: de vlammen sloegen zeker een halve meter boven de badkuip uit. Die boiler, dat was een bruinkool-boiler.
Op een dag nam Tante Alex ons mee naar haar zomerhuisje. Het was een minuut of vijf lopen, en dat zomerhuisje was het oorspronkelijke tuinhuisje van haar ouders, wat ze op wonderbaarlijke wijze had weten te behouden. Het lag in een parkje met een vijvertje, bloembedjes en vogels (nu schiet me te binnen dat haar achternaam Elster was, Ekster). Tante Alex vertelde dat ze er in de zomer woonde. Het was zo mooi in dat parkje, na dat grauwe land met zijn grauwe mensen, dat het een soort cultuurshock bij mij veroorzaakte. Nooit zag ik een idyllischer plekje.
