Alexandr Kliment

Ontbijt à trois

Ik leunde tegen het dak als een jong hondje wanneer het dooit, en zocht het raam, om... ja, waarom eigenlijk? Om tenminste binnen te zijn, binnen, onder het dak. Daar lag brood en in dat brood stak een mes. En dat ruikt! En dat gerookte stuk varkensspek, zoals dát ruikt! Ik stak mijn hand in een fles met augurken. De pekel was lekker koel en siste onder mijn van tijd tot tijd, maar ook voor altijd afgebeten velletjes als peroxyde. De pekel werd door mijn plechtige manchet opgezogen. Het zuur uit de manchet zoog ik plechtig op, tussen mijn boven- en onderlip; en dat moet een mond zijn, die spreekt, eet en kust? Wat voor functie zou hij nog meer kunnen hebben? Zwijgen als sneeuw, stil zijn als slapende vrouwen. Willen jullie niet met mij ontbijten? Hier is brood, augurk en spek.