Op de eerste plaats: dank PJ voor dat boekje (met de handtekening van Rogie Wieg erin!). Dichters in de Prinsentuin.
Hier (alle links in nieuw venster).
Geen revolver
Het regent, de laatste bloemen
laten los, maar de mensen bloeien.
Hölderlin leest even helder,
verduistert dan; gordijnen worden
dichtgetrokken overdag. Deuren sluiten
zonder sleutelgat. Het regent hard.
Toch: wezens denken dat de wereld
beter wordt, vrouwen trekken lippenstift
en geen revolver. Vrouwen baden kinderen,
maar de hemel maakt hun water zwart.
Toch: tijd rolt zich uit om mensen langer
tijd te geven en nu zal Hölderlin wat gniffelen
om de laatste peren. Maar hij heeft ongelijk:
het is zijn waanzin die naar de pijpen danst van as.
Het regent, de laatste bloemen
strooien kindjes op de oude aarde.
En Hölderlin buigt zich over zijn gedicht,
schrapt wat woorden, drinkt en bidt.
Rogi Wieg, uit De kam, Arbeiderspers 2007 (copyright aldaar).
Het heeft een adem van Rutger Kopland, wat ik als compliment bedoel.
Kopland: "Het zijn de gordijnen zelf, die leven".
Rogie Wieg, Sneeuwvlok:
"ik ben niet dezelfde,
in sprongen een ander worden
is misschien meer wat er op lijkt".
Dat soort dingen.
Ook aan Bussche doet het denken.
Hölderlin
Dichters in de Prinsentuin is verkrijgbaar bij Uitgeverij kleine Uil, Groningen, hier.
