Popeye & Olive
Popeye en ik hebben één zaak gemeen. Onze liefde voor Olive. In de terrastijd bij vrienden worden er bij het apéritif olijven geserveerd. Soms in een bakje met nog het zoute troebele, bruine water van het blikje. Of op een prikkertje met een stukje kaas of knakworst. Als olijfjes konden wenen, dan zouden ze dat doen.
Er zijn veel soorten olijven, en veel methoden. Ihsan, een bevriende Turk, die geen olijven eet, maar vr**t, gooit een 2 kilo-blik in een emmer, die hij eerst goed gekuist heeft. Gewoon met een paar pootjes zout en wel 8 citroenen die hij in dunne schijfjes heeft gesneden. Hij woelt het om en laat het op een koude plaats staan met een doek er over.
Mijn olijven
Ik doe dat wat kleinschaliger; ik spoel een bokaal olijven en droog ze af (het bruine zoute water kan ook conserveermiddel bevatten). Doe ze dan in een schaal en voeg toe: zout, goede geurige olijfolie, citroensap en rasp van citroenschillen, en wrijf door een fijne zeef wat Provençaalse kruiden. Goed mengen en op een koele plaats zetten. Hoe meer zout, hoe meer vocht ontrokken wordt, en hoe rimpeliger ze worden. In ons hotel in Quinson zijn ze heerlijk, maar wel zeer zout, en het gevolg is dat we aan één Ricard niet genoeg hebben. Wat dan ook de bedoeling is.
Altijd kunt ge uit die pot olijven nemen om door een Salade Niçoise te doen, op een pizza, of bij welk gerecht dan ook. En wilt ge in de 'Spinage'-stijl van Popeye the Sailor Man blijven: doe eens een kluitje knoflookboter door uw spinazie en voeg er wat olijven aan toe.
Salade Niçoise: zie hier hoe de meningen verschillen!
Uhh, krijg je dit ook open in Internet Explorer, of alleen in FireFox? Ik bedoel: in de link, vóór het korter maken, staat iets over FireFox.
En trouwens, Olive heet Olive Oyl.
