(Ge ziet, Marieke, dat ik er de Πin heb weten te krijgen...)
La Châtre (la Berry) in de Vallée Noire is een vreemde plaats. Een kruispunt in het hart van Frankrijk. Ge passeert het meestal op doorreis. Toen wij er een dag extra bleven, ontdekten we de band met George Sand (pseudoniem van Amandine Lucile Aurore Dudevant, geboren Dupin), later vriendinnetje van Chopin en zeer ontrouw in de liefde. Ze schreef haar eerste roman daar: ‘Rose et Blanche’.
Franse vrouwen hebben iets met kleuren. Denk maar aan Stendahl met haar ‘Le Rouge et le Noir’. Overigens verschijnt alle goede literatuur in Frankrijk in goedkoop pocketformaat: Folio, Livre de Poche, j'ai lu.
Ik denk dat uw Mulisch een rolberoerte kreeg als zijn boekskes voor 3,5 euro over de toonbank gingen.
In de hotel ‘Le Lion D'argent’ zagen we een voorgerecht passeren dat ons intrigeerde. Purperpaars en we wisten niet wat het was. Het bleek een van de aardigste simpele boerenstreekgerechtjes te zijn, die ik ooit vond. Eenvoud kan zeer mooi zijn. Het was een in wijn gepocheerd ei ‘sur canapé’ (dat is op een getoaste boterham), overgoten met een zware wijnsaus met spekjes.
Benodigd: een getoaste boterham, rode wijn, port, frambozenazijn, spekjes, een ei, een kwart bouillonblokje en een tempertje (beetje blomme). Maar degene die dat receptje wil hebben die antwoordt maar op deze posting.
Het was overigens een lievelingsgerechtje van Mitterand, die een deel van zijn carrière in het hart van Frankrijk sleet, en aan wiens graf drie vrouwen stonden. Zijn vrouw, zijn maîtresse en haar dochter.
Mijn man beweerde dat hij jaloers was en best drie Mariekes aan zijn graf zou willen. Mannen kunnen zeer dwaas doen.
Dank Marieke, en: is dit niet iets waar we het al over hadden? Hier (alle links in nieuw venster).
