Zo ligt hij nou de hele nacht achter de voordeur, en hij blaft ook vanuit die toestand, een beetje als een geïrriteerde vent die gestoord wordt in zijn slaap.
Potverdorie, hij kost me een hoop tijd. We snappen elkaar steeds beter, maar hij is vermoeiend. Hij zit me de hele dag uit te proberen, ik krijg iets meer vat op hem.
Nou heeft hij zichzelf geleerd om in de goot te plassen. Moet je niet naast hem staan, want hij staat met de ene helft voor- en achterpoot in de goot en piest in mijn schoenen, want die andere helft poten staat hoger, op de stoep dus. Is dit duidelijk?
Ik merk dat hij de hele dag in mijn hoofd speelt. Nog steeds durf ik niet overdag in mijn eentje met hem op destraat. Hij kan ineens een achterlijke hoge sprong maken van geluk, maar dan ben ik de macht over hem kwijt. Zou hij los raken, met al die auto's en bussen?! Zou ik hem vasthouden, sleurt hij mij mee.
Hij wordt dus uitgelaten door de uitlaatservice, gaat hij zijn plas op lopen houden, brengen ze hem thuis, moet ik als een haas met hem naar beneden en dan piest hij (in die goot) alsof je een wastafel leeg laat lopen.
Was ik weer met een hondentrainer in gesprek, hoor ik weer niets van hem. In het park, waar ik niet de angst heb, luistert hij goed, op zijn manier dan.
Ja, de soek van Loek.
Enfin, allemaal geouwehoer.
Broekaert is wezen eten bij Jonnie Boer en de recensie doet je duizelen. Wat gebeurt daar in Zwolle en wordt er ook gewoon gegeten?
Ik moest meteen aan circus denken en aan de gemiste kans: de bediening blijft die aparte frutsels gewoon op platvoeten presenteren en dat is vooral een artistiek tekort.
Ik zou me voor kunnen stellen dat je hapje gelanceerd wordt door iemand die op zijn kop aan een katrol aan het plafond hangt. Dat men een gangetje lanceert, hangend aan een voet, vanaf een pincet dat tussen de neus en de bovenlip wordt gehouden.
Zie je maar de ene heet boer en de andere blijft er een met een paardenstaart.
