"Zoals water voor chocola(-demelk)", want in midden Amerika vinden ze chocolademelk met water lekkerder dan met melk. Uhh, andere chocolade natuurlijk; meer type couverture.
Ik postte al over dat kookboek (doe een search op esquivel, de schrijfster).
De Nederlandse vertaling heeft de belachelijke titel "Rode rozen en tortilla's".
Nou, doe maar geen search; kijk hier (alle links in nieuw venster).
Ook een film van gemaakt
Een recept eruit, Chili con Carne Norteño, Ch. c. C. uit het noorden (Texas) staat hier.
Bericht van PJ.
Mexico, 1910. Op een haciënda woont Mama Elena met haar drie dochters Tita, Rosaura en Gertrudis. De levens en liefdes van de drie zusters worden door Laura Esquivel op weergaloze wijze beschreven in haar klassieke liefdesroman.
In deze geïllustreerde editie zijn de maaltijden van de jongste dochter Tita bewerkt tot twaalf recepten om zelf te maken, met uitgebreide kookaanwijzingen. In nauw overleg met Laura Esquivel hebben Mecky van den Brink en Her Jobse de betovering van het verhaal weten te vangen in onverwachte beelden van het hedendaagse Mexico. Zij bewerkten foto’s en materialen van Mexicaanse markten, doopfeesten, huwelijken en begrafenissen, en zo ontstond een uniek boek.
Esquivel
Pfff, ff de kop onder de kraan, PJ. Waar heb je die ronkende tekst vandaan?
Het origineel is perfect, de vertaling zwaar sh**.
Nog een ronkende tekst trouwens van PJ:
Rode rozen en tortilla's is een aanrader voor culinair publiek, maar het is ook zeer leesbaar voor liefhebbers van romantische verhalen. De manier waarop Laura Esquivel de recepten en het verhaal met elkaar verbonden heeft, is magnifiek. Elk hoofdstuk begint met een recept, waarna het verhaal zich ontwikkelt. De Mexicaanse Tita en Pedro houden van elkaar, maar alles lijkt zich tegen hen te keren. Tita is voorbestemd om voor haar moeder te zorgen en elke dag de avondmaaltijd te bereiden in haar ouderlijk huis. Dat geeft haar weinig gelegenheid om de liefde te verkennen. Vanaf het moment dat ze Pedro ontmoet weet ze echter dat dit de prins op het witte paard moet zijn. Pedro heeft geen idee hoe hij Tita voor zich kan winnen en besluit met haar zus te trouwen om zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Hoe gek het ook mag klinken, het is een geloofwaardig en spannend verhaal. De recepten in dit boek zijn gebaseerd op de gerechten die Tita elke dag bereidt. Meestal hebben de gerechten een bepaalde uitwerking op de karakters in het boek. Dat kan varieren van een golf van liefde tot een kamer vol huilende mensen. Een intrigerend boek vol recepten die je zelf nog eens kunt uitproberen.
Tsjongejonge...
En trouwens, PJ, hoe is het mogelijk dat je, na bij mij op Spaanse les voor gevorderden te hebben gezeten, een Spaanstalig boek in het Nederlands koopt?????????????
Hoe ik aan dat boek kwam, dat is wel aardig.
Ik werkte in De Minnarij in Utrecht. Had Baskisch meisje als hulpje; die studeerde iets van plastic. Heb wekenlang moeten onderdrukken dat ik Baskisch spreek, wachtend op een gelegenheid. Eindelijk kwam die. Nauw keukentje, liep ze met d'r dikke kont tegen mijn heup aan. Zeg ik "Ipurdi aundia", dikke kont. Ze schikt zich de pleuris en zegt daarna "Bai", ja. Uhh, ik bedoel: toen ze wegging kreeg ik dat boek van haar, Como Agua para Chocolate.
Ze was overigens geboren boven een van de beste vis-restaurants ter wereld, de Cofradia de Pescadores de Fuenterrabia, de broederschap van vissers uit Fuenterrabia. Het soort tent waar je zonder meer buiten geslagen werd als je spatjes had. Ik heb het nu overigens over de Franco-tijd, dus tegenwoordig zal het wel, al lang, een Baskische naam hebben.
Alhoewel: zie hier
PJ: vertaal dit. Als strafwerk.
En kijk, als extra straf, naar deze sh** still van de film:
Nou ja, ter compensatie, een acceptabele:
Nou ja, als ik erg eerlijk ben, een mooie. "Erg mooi" als ik heel erg eerlijk ben...
Ja...
De vrouw als vrouw zijnde, zeg maar...
Hoe doen jullie dat, trouwens?
Ja! En als je dat vraagt, dan kijk je zo...
Jullie moeten ons niet zo martelen...
