(Eerste aflevering zie hier; alle links hier in een nieuw venster.)
Woensdagmorgen om 6 uur sta ik op het losadres in Krefeld. Ik ben weer niet de enige hier, en het duurt weer zijn tijd voordat ik leeg ben. Half 1 ‘s middags rij ik de poort uit. Alweer jammer van de tijd die ik hier gestaan heb. Onderweg terug naar de zaak stop ik weer even bij die Autohof in Krefeld, voor een kop koffie, want die heb ik al die tijd op het losadres nog niet gehad. Bij aankomst op de zaak krijg ik te horen dat ik moet koppelen en vertrekken naar Velje, Denemarken.
Daar is helemaal niks mis mee, maar het is wel een eindje sturen. Eerst tanken, en voor vertrek nog maar eventjes de auto wassen. Wij houden er van als het spul er mooi blinkend bij staat.
Om 3 uur rij ik weg, en na onderweg nog wat pauze gemaakt te hebben stop ik om 9 uur op de autohof in Rade, even onder Hamburg. Eerst maar weer even douchen, en daarna is het tijd voor een lekker wijntje, en een Grillteller. Hoewel het eigenlijk al laat is barst ik van de honger en die grilteller gaat er wel in. Maar liefst vier verschillende soorten vlees, met salade en frites.
Nadat ik donderdagmorgen een flinke mok koffie en een paar broodjes verorberd heb start ik om 6 uur mijn MAN. Ik heb gevaarlijke stoffen geladen (zoals meestal) en mag dus niet door de Elbetunnel. Dat betekent dat ik door de stad moet. Geloof het of niet, maar de route gevaarlijke stoffen voert je midden door Hamburg! Ik ga rijden, want ik wil wel voor de spits de stad uit zijn. Dat lukt aardig, en uiteindelijk kom ik om 11 uur aan op het losadres in Velje. Mijn Deens is niet wat het ooit geweest is, maar met Engels kom je een heel eind hier. Het lossen is appeltje eitje. Dit is een fijn adres, waar alles lekker snel gaat. Om half 1 rij ik alweer weg! Dat betekent dat ik nog een heel eind terug kan. Leeg naar huis en graag zo snel mogelijk, kreeg ik te horen van de planning. Het is druk, en bovendien is het morgen vrijdag. Op een of andere manier altijd een drukke dag, want dan krijgen veel klanten ineens de ingeving dat ze bepaalde spullen nog persé moeten hebben vóór het weekend. Met natuurlijk wat pauze ertussen sta ik ‘s avonds om 7 uur in Bremen, verder kom ik niet, want ik zit aan mijn maximaal toegestane rij-uren. 10 uur op een dag achter het stuur is ook zat, en ik heb zin in een lekker douche en een glas wijn. Op deze Autohof kwam ik vroeger ook al, en het is er nog steeds goed toeven. Al is er wel veel veranderd, het is er nog steeds gezellig, en dat is op veel plaatsen wel anders. Laat ik vanavond eens gek doen, ik bestel een menu met zalm. Vind ik heerlijk op z’n tijd, en bovendien zeggen ze dat een stuk vette vis gezond is. Frietjes erbij, al maken die het wel weer wat minder gezond. En broccoli om het geheel af te werken. Heerlijk!!
Vrijdagmorgen ontbijt om 6 uur. Rührei mit Schinken, en natuurlijk koffie. Om 7 uur vertrek ik, heb ik mooi de verplichte 11 rusturen bij elkaar, en kan ik zorgeloos richting Nederland rijden. Onderweg een uur verplichte pauze onder het genot van een bak koffie. Om 3 uur ’s middags kom ik op de zaak aan. Ik zou het helemaal niet erg vinden als ik naar huis kon gaan, ik ben wel toe aan het weekend.
Jammer dus, even omkoppelen, en even nog lossen in Waalwijk. Het wordt dus laat vanavond, en ik bel meteen maar even naar huis om mijn vrouw iets te laten weten. Na 25 jaar ‘in het vak’ kijk ze er niet meer van op. Ik zie je wel verschijnen zegt ze lekker nuchter. Met frisse tegenzin rij ik naar Waalwijk. Als ze nou maar opschieten daar, dan ben ik hopelijk nog op een redelijk tijdstip thuis. Details zal ik u besparen, maar het komt er op neer dat ik om half 10 ’s avonds eindelijk thuis ben. Voordat ik goed en wel binnen ben, en mijn spullen opgeruimd heb staat het eten op tafel, met een lekker glas wijn.
Spaghetti deze keer, zelf gemaakt, met stukjes spek enz. En natuurlijk twee gebakken eitjes er overheen.
Lekker hoor. Het eten bij ‘Hotel Mama’ is en blijft een van mijn favorieten. En de kokkin is de liefste vrouw van de wereld en omstreken.
Volgende aflevering hier.
