Post voor vandaag. Bijna vergeten.

Compleet OT, off topic, maar ja, het schoot me in ene te binnen.

Wilma

Ze sprak heel weinig. Soms bleef onze conversatie in de PAAZ de hele ochtend beperkt tot "Daar zitten we dan." -"Ja. Daar zitten we dan." Verder niets. Maar dat gaf niet.
(PAAZ: Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis; ik zat er na de dood van mijn vrouw en kind.)

Ik had al een hele tijd niets van haar gehoord.
Op een donderdag dacht ik "Zondag ga ik er heen". Zaterdag bladerde ik even door de krant.

Er stond een gedicht van haar bij.

Lopend op een koord
van verlangen naar
een leven in en
voor mijzelf

Struikel ik regelmatig
wanneer ik geen kleine
pasjes neem mijn
voet neerzet

Zonder te kijken

Zo liep ze ook altijd.

Ook die laatste keer, toen ze een boek van de rommelmarkt op het tafeltje naast haar bed ging leggen. "Dorp aan de rivier".
De knotwilgen staken hun armoedige vuist schuin boven het water uit.

Haar zus stuurde me nog een gedicht.

Verdrinken in
verzuipen
zomaar
plotseling
ineens
veranderd
de wereld
van
licht
naar
duisternis

Ik wist niet eens dat ze gedichten schreef. En zo mooi. Maar ik had het kunnen weten, denk ik. “veranderd” heb ik zo laten staan.

Ooit vroeg ik haar wat ze verkochten, vroeger, thuis, in die dorpswinkel van haar ouders. Ze zei, met dat glimlachje "Fietsen." En na een korte pauze "En theekopjes."

En ze was zo lief. Zo vreselijk lief…