De eerste keer dat ik een tosti at, was bij mijn zwager. Kwamen wij daar op visite, werd het al gauw pils op tafel, en als je daarna nog naar huis moest fietsen wilde je wel een bodem in je maag. Zwager kocht een van de eerste gietijzeren tosti ijzers voor op het gas. Met erg losse hand, naargelang het steeds latere uur, en met veel lawaai werden er tosti's, met allerlei beleg gemaakt. Wij wisten na al dat bier ons alleen nog het warme brood te herinneren.
Naderhand heb ik zelf allerlei tosti ijzers gehad en momenteel heb ik nog zo'n ding dat een diagonale harde rand in het midden en harde randen aan de buitenkant veroorzaakt.
Ik las laatst bij jou Maarten, dat de studenten tosti's creëren d.m.v. een gietijzeren koekenpan en een zwaar voorwerp (pannetje water) voor bovenop het brood. Dat vind ik een geweldige oplossing. Het gaat veel sneller als een ijzer en het is lekker(der). Brood beboteren aan de buitenkant voordat het op de koekenpan komt.
Ik koop een gesneden tijgerwit en oude Beemster kaas. Tijgerwit prefereer ik boven casinowit. "Mijn kennis Piet" (de hond) bevalt het ook goed, hoewel hij de korsten van de vorige tosti's ook zeer kon waarderen. Ik moet nu wel een probaat middel zoeken waarmee je een houten vloer zuivert van "lekplekken". Overal waar ik wel eens ga zitten om iets te eten zie je ze, vooral met veel tegenlicht, veroorzaakt door de stralen uit zijn bek. Roep ik uit pure wanhoop "Donder op", kijkt hij me bedroefd aan en blijft zitten.
Bij ons in de stad zat sinds mijn heugenis een prachtige kaaswinkel. Je ging daar niet zomaar "kaas kopen" , het had iets elitairs, en je was bang iets stoms betreffende kaas te zeggen. (Ik moet bij die laatste zin ineens aan Elsschot denken). De bediening was zeer beschaafd en je voelde je toch een stukje groter als je buiten kwam. Inmiddels zijn die aardige mensen al lang met de winkel en de vele, vaak zeikerige, veeleisende klanten gestopt. Ik zie hun auto's nu alleen nog kaas naar betere restaurants brengen.
In Haarlem zat een cafeetje "Het goede uur". Bij binnenkomst werd je er, met klassieke muziek op de achtergrond, begroet door een keurig heer die zacht schuifelend, ook op de achtergrond, in de weer ging, om daarna opnieuw te verschijnen met een plankje kaas en twee glazen wijn.
Ik had altijd een hekel aan Haarlem, omdat mijn tante Lena daar woonde en die vrouw was qua herseninhoud en truttigheid precies zoals je van een "Lena" verwacht. Het goede uur deed die herinnering vervagen, maar al snel kreeg ik te maken met een (toekomstige) schoonfamilie die qua leegheid met tante Leen zouden kunnen wedijveren.
Hier op de markt was inmiddels ook de Franse kaas ontdekt: ik werd vaste klant bij een kraam waar de eigenaresse mijn toenmalige hond altijd een behoorlijk stuk jonge Goudse toewierp. Toch vond ik de kaasjes steeds sterker en dus minder lekker smaken. Ik maakte wel eens een zijdelingse opmerking tegen de mevrouw, maar ze deed of ze me niet begreep en gooide mijn hond weer een stuk kaas voor zijn poten.
Ik was dus blij dat ik, vanwege mijn verhuizing, van de kaasvrouw verlost was. De Lidl zit hier aan de markt. Over lekkere kaas en grote keus gesproken: ik kwam hier wonen in de feestmaand December! Nou, "De keuze was reuze". Ook in de andere maanden is er volop te kiezen. Toch vind ik de kazen, een uitzondering daargelaten, ook weer sterk smaken. Gevolg? Ik koop nog wel, maar eet het niet meer op.
Gisteren gooide ik zelfs een paar pakjes weg. Alleen de Munsterkaas heb ik over aardappelplakjes verdeeld en in de oven gezet (advies van Yu-Mei, maar ook van jou, Maarten) en dat was heerlijk.
Bij "Boer zoekt vrouw" komen allerlei keurige tuttebollen op kerels af die je in elk buurt- of dorpscafé tegen sluitingstijd aan kunt treffen.
Dag, Loek
