Poëzie vertalen

Soms is vertalen makkelijk


J. C. Bloem
Het einde

Wat geeft het, of wij hier of elders sterven?
Leven is altijd: naar den dood toe gaan.
De haardgebondenen en die verzwerven
Vinden één graf aan 't eind van hun bestaan.

Morir aquí, morir allá, ¿y qué importa?
La vida siempre es: camino hacia la muerte.
El hogareño, tal quien vagará,
La misma tumba es su misma suerte.

Soms gaat het op en neer


Fernando pessoa
Autopsicografia

O poeta é um fingidor
Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor
A dor que deveras sente.

E os que lêem o que escreve,
Na dor lida sentem bem,
Não as duas que ele teve,
Mas só a que eles não têm.

E assim nas calhas de roda
Gira, a entreter a razão,
Esse comboio de corda
Que se chama coração.

Het is, als je niet bekend bent met het Portugees, aardig het gedicht te horen, terwijl je de tekst volgt
Hoor het hier (alle links hier openen in een nieuw venster)

Het eerste couplet is niet moeilijk (nog niet op rijm; dat komt pas als het gedicht goed vertaald is, net als het feit dat dit nu letterlijk vertaald is, en de verdeling van de woorden over de regels moet natuurlijk ook worden aangepast)

De dichter is een veinzer
Hij veinst zo goed
Dat het hem lukt te veinzen dat het pijn is
De pijn die hij werkelijk voelt.

Het derde couplet is ook niet moeilijk

En zó op de rails
Draait, om het hart te onderhouden,
Dat opdraaitreintje
Dat het hart heet

Maar ja, het tweede couplet...
Hou me ten goede!

Maar wij die lezen wat hij schreef,
Voelen werkelijk de geleden pijn

Niet die twee (pijnen) die hij had,
Maar enkel (de pijnen) die zij niet hadden.

Soms breek je je tanden op de tekst 

John Donne

His picture

Here take my picture; though I bid farewell
Thine, in my heart, where my soul dwells, shall dwell.
'Tis like me now, but I dead, 'twill be more
When we are shadows both, than 'twas before.
When weather-beaten I come back, my hand
Perhaps with rude oars torn, or sun beams tann'd,
My face and breast of haircloth, and my head
With care's rash sudden storms being o'erspread,
My body'a sack of bones, broken within,
And powder's blue stains scatter'd on my skin;
If rival fools tax thee to'have lov'd a man
So foul and coarse as, oh, I may seem then,
This shall say what I was, and thou shalt say,
"Do his hurts reach me? doth my worth decay?
Or do they reach his judging mind, that he
Should now love less, what he did love to see?
That which in him was fair and delicate,
Was but the milk which in love's childish state
Did nurse it; who now is grown strong enough
To feed on that, which to disus'd tastes seems tough."