Dinsdagmorgen om half vijf rammelt de wekker. Andrea gaat pas om 6 uur open. Daar kan ik niet op wachten, want ik moet nog een goed half uur rijden voordat ik bij de klant ben. Het is koud in de cabine, dus ik zet de standkachel aan, en druk ook meteen het koffiezet apparaat aan de gang. 20 min later ruikt het naar verse koffie, en is het lekker warm in de auto. Met tegenzin kruip ik het bed uit. Even een beetje wassen en tandjes poetsen naast de auto, en snel weer de warme cabine in. Kop koffie, en een bammetje uit de koelkast. Om half 6 rij ik weg. Het lossen in Duisburg duurt tot 9 uur. Nu snel richting Rotterdam. Even contact met de planning over de plannen voor vandaag. Ik bel collega J op en we spreken af dat we elkaar treffen in Vuren. Daar koppelen, en dan moet ik nog lossen in Hagen, in de buurt van Dortmund. J verontschuldigd zich een beetje, het zit m niet lekker dat hij die rit niet zelf kan doen. Praten we niet over J. Thuis gaat voor, en als er iets is moet je naar huis, makkelijk zat. Hij stapt in z’n DAF, en rijdt naar huis.
Met al dat op en neer rijden krijg ik natuurlijk wel m’n rij uren bij elkaar, en ik ben dus verplicht pauze te maken voordat ik naar Hagen kan rijden. Op de gruwelijk grote papierfabriek langs de A1 moet je vóór 14 uur binnen zijn. Dat ga ik nooit redden. Uiteindelijk kom ik daar aan om kwart voor 3 ’s middags. Ik rij de weegbrug op, en doe alsof m’n neus bloed. 2 telefoontjes later wordt ik teleurgesteld. Er is op die afdeling niemand meer aanwezig, je kunt niet meer lossen. Morgenvroeg om 7 uur ben je de eerste. Binnensmonds vloek ik hardgrondig. Nou sta ik hier met m’n goed fatsoen.
Eerst maar eens een flink stuk wandelen. Ik ben een half jaar geleden aan hernia geopereerd, en lopen doet wonderen. Kan ik meteen op verkenning uit, want ik wil wel eten vanavond natuurlijk.
De fabriek ligt een flink stuk van de stad vandaan, en het is dus een behoorlijk eind lopen voordat ik ‘in de bewoonde wereld’ kom. Onderweg kom ik langs een supermarkt. Daar naar binnen om een flesje wijn en iets lekkers te kopen. Het aanbod aan restaurants is bedroevend laag. Er is eigenlijk niks te vinden hier, en ik begin me zorgen te maken of ik überhaupt wel iets warms krijg vanavond.
Mijn zoektocht eindigt in een Kebab tent. Niet echt mijn favoriet, maar ik moet wat natuurlijk. Het is een cafetaria van niks, en de TV staat loeihard. Een of andere Turkse zender waar ik natuurlijk geen barst van versta. Horen kan ik hem wel… verrekte goed zelfs. Ik bestel een kebabschotel met frites en salade (hiernaast geen kebab maar nasi van wat eerder, en boven kalkoen van nóg eerder). Veel keus is er overigens niet, en dit lijkt me de beste. Een fles Sprite uit de koelkast, en 10 min later zit ik te eten. Eerlijk is eerlijk, het is allemaal prima te eten. De salade is zelfs meer dan lekker, komt door de dressing die er overheen zit. Heerlijk. 20 min later loop ik naar buiten. Weer een flinke wandeling voordat ik weer op de fabriek ben, terug bij m’n auto. Even de portier vragen of ik hier kan douchen. Dat kan, al moet ik zeggen dat ik al op betere lekken onder de douche gestaan heb. Schoon is anders dus. Maar goed, het water is warm, en hink stap sprong lukt het me om fris en fruitig weer in de cabine te stappen. Het is ondertussen al donker, dus de dag is een eind voorbij. Ik heb nog een film op m’n laptop staan, en onder het genot van een flesje wijn en een zakje chips krijg ik de avond best om. En op tijd naar bed natuurlijk. Morgen wordt het weer een drukke dag.En J… die was mooi op tijd thuis bij z’n vrouw. Daar was het om te doen vandaag, en dat is toch maar mooi gelukt! Wie weet volgende keer is het andersom, moet ik z.s.m. naar huis. Ben ik ook blij als een collega iets voor me doet.
Volgende aflevering hier.
