Vorige week had de Palestijnse hond een keurig Terriertje te grazen genomen, zodat diens baasje (wij schatten hem in op “eigenaar van een modewinkel” maar hij blijkt, zo stond toevallig in de krant van gisteren, “klimaatprofessor” te zijn) zwaar verbolgen was. Over zijn toeren riep hij zelfs een paar onaardige dingen richting boosdoener, maar bood daar later zijn excuses voor aan. Diezelfde Palestijn echter trekt zich sinds een paar dagen terug in “de mangrove rond de Dommel”: ze staat het liefst op een boomstronk middenin het water en kijkt in het rond. Plotseling komt ze dan uit het moeras rennen en wordt in een lijn gevolgd door alle andere honden, ook de Labradors uit de dure huizen en achteraan in dat lint loopt het Kongolese hondje samen met een sprietpotig “Keesje” genaamd Liesje.
Vanmorgen begon alles rustig, het was stil op het veldje, er was de boomstronk met de Palestijn, het lint met honden, de keuvelende eigenaren en ineens was er een nieuw gevlekt hondje. De Palestijn kwam het moeras uit rennen en even later was het een vechtende kluwen. Een passerende man, gevolgd door zijn Newfoundlander sprak met nadruk: “Gewoon een schop geven”, de tandarts vond dat zielig, een vrouw stond te gillen en mijn hond was alweer op weg naar huis.
