Mijn eerste

Tuin van Eetlust

Hier is het schilderij (ietsje te donker) en het gedicht Tuin der Eetlust.

op koele zomeravonden als de familie smakkend  tot zich nam
groene haring, gevolgd door slierasperges in botersaus
biefstuk, salade, pommes frites, en toe
aardbeien, slagroom, mocca en vanille

dan deinden zij, de tantes, als pioenrozen, als zwaargassige
ballonnen op hun steel, of de golfslag van hun lacherigheid
in alle malse borsten koerde hoorbaar wagner

zo dronken zij wijn na wijn
tot elk hoofd paus pius twaalf leek in het Heilig Jaar
zo bleek!

tenslotte nam dan oom na oom, stomdronken, afscheid
en van elke tante wiegelde het romig achterwerk weg
alleen de nacht bleef over, die hele oude dame
die pauwblauwe waaier voor de eenzame glimlach
van het heelal
god van de vlinders, dan sliep je!
de ramen open, kostbare dromen ten prooi

Manuel Kneepkens 

[Hier moet ik met mijn webmasterschap even corrigerend optreden, L.
Je mag er best bij schrijven dat jij dit hebt geschilderd...]

Dag Maarten, vind je mij zo dodelijk praten over mensen? Ik heb dat zelf niet in de gaten en het mooie is: ik kan zelf niks hebben: uitersten zijn in mij verenigd.

Moet ik denken aan een voorval afgelopen vrijdag (vanwege dat schilderij dat ik aan het maken ben, ben ik verplicht om naar die koppen in de kroeg te gaan kijken), zegt er een onbekende vent tegen mij: "Wat zit je te kijken?"
Ik: "Ik zit te denken, maar dat is een toestand die u wellicht niet zal herkennen". Beginnen er twee "bekenden" die dat hoorden te lachen : "Dan moettegij ook maar niet zoiets stoms tegen L. zeggen, dat is gevaarlijk".

Toch zijn de mensen die ik in de loop der jaren, ook in mijn "werkzame leven" ben tegengekomen heel erg enthousiast en lacherig tegen mij hoor. Nou ja, dan ben ik dodelijk, oei oei.

Omdat het moederdag is, zou ik graag, naast al het gezwijmel, eens een andere kijk op de soort die "moeder" heet willen geven. Moeders? Het is de meest gemene, achterbakse, gluiperige soort die ik ken en je wint het nooit van ze. Ik zei het laatst nog tegen een bekende en ik heb het in de loop der tijd al vaak verkondigd: vrouwen zijn erg, maar moeders zijn verschrikkelijk.

Ik behoor zelf ook tot de soort, niet tot de moeders, maar wel tot dit, doorgaans halfzachte, soort van de mensheid: de vrouw. Het halfzachte kan je ze niet geheel kwalijk nemen, want ze (we) zijn nou eenmaal lang onderdrukt!?
Ik zelf heb me nooit onderdrukt gevoeld, als ik eerlijk ben, ik heb en had profijt van broers, vader, vrienden, enz. Kan men zeggen: "Maar in vroegere tijd, weet je hoe de vrouwen toen ...". Zeg ik: "En die mannen dan in die tijd, hoe hadden die het".

Ik zou daar heel erg lang over kunnen praten, maar ik keer terug naar "onze" tijd. Sinds begin vorige eeuw hebben ook de meisjes leerplicht en dat heeft natuurlijk leuke resultaten opgeleverd, voorbeelden zat. Het grootste gedeelte is echter niet verder gekomen als het jaarlijks hobbelen naar de Libelle week.
Begrijpelijk dat  hun mannen liever op het voetbalveld zitten of in de kroeg, om daar bijvoorbeeld tegen zo'n zelfde soort "eend als ze thuis hebben" te zeggen dat hun vrouw ze niet begrijpt. Ze, de mannen, hebben niet eens door dat die vrouw van hun nog nooit moeite heeft gedaan om hen (de mannen) te begrijpen. Geldt dus over en weer, de mannen doen ook geen moeite.
Enz. enz...

Bleven de stellen nou samen, was er niks aan de hand: ze bleven bij elkaar of ze sloegen elkaars koppen in of ze gingen scheiden. We kennen het allemaal uit de (directe) omgeving of uit de krant. Krijgt het stel een kind, of kinderen, dan heeft de man helemaal geen schijn van kans meer. De vrouw kan zich alles permitteren, in haar naaste omgeving, maar ook op haar eventuele werk: ze heeft haar buien, want ze is in verwachting en dus niet lekker, of ze kan niet bukken, of tillen, later moet ze vrij hebben wegens een ziek kind, of ze is overwerkt,of in de steek gelaten, of in therapie, enz. enz.., of nog erger: ze is opnieuw verliefd.
De mannen kunnen al die smoezen van vrouwen niet hanteren, ze weten dat ze gechanteerd worden dus wat doen ze: ze gaan schreeuwen op tribunes, of heel erg hardlopen of fietsen, of andere onbenullige dingen. (Ik heb het natuurlijk niet over de smerige uitwassen in de maatschappij). Televisie, radio, krant, alles doet mee om de ellende groter te maken via zogenaamde deskundigen en/of in praatprogramma's.
Belangrijk voorbeeld: je bent het met een, doorgaans redelijke vrouw niet eens over haar kind, je legt het haar fatsoenlijk uit, ze zal het beamen, dat concludeer je omdat ze even haar mond houdt, maar je kan wachten op de klap in je nek van die zogenaamde meegaande moeder.

De dierenwereld heeft het goed begrepen: voor nageslacht moet je de soorten bij elkaar brengen en daarna gaat ieder weer zijn eigen gang en de jonkies blijven bij de moeder.

Dit alles diende tot inleiding voor mijn visie op Gretta Duisenberg.

We hadden een kabinet Den Uyl en daarin zat minister Wim Duijsenberg. Zijn haar was in een horizontale lijn kort boven zijn wenkbrauwen ingeplant. Wim Kan sprak: “Duijsenberg ziet eruit als een chauffeur op een sla-auto”.
Gretta was verpleegster en trouwde met een arts. Ze was best wel een beetje een gekke wilde meid en  kreeg een relatie met een echt wild stuk uit de politiek: Hans van Mierlo. Ze haalden de krant op een originele manier: inbrekers in het huis van Gretta, troffen daar het verliefde koppel met de “onder”delen ontbloot. Wat deden die rotzakken? Ze bonden het intellectuele stel, zonder hun onderbroeken, vast aan de verwarming. Bekenden hebben ze de volgende dag uit hun ordinaire positie moeten bevrijden. Enfin, verkering raakte uit, Hans kwam een ander tegen, nog niet Connie, want die ging eerst nog met Ischa en Gretta ontmoette de chauffeur van de sla-auto.

Gretta ging op de socialistische toer: Ze  gooide het lullige servies van de eerste mevrouw Duijsenberg uit het raam en kocht daarvoor in de plaats heel duur spul dat ze indertijd ook bij de andere doktersvrouwen had zien staan. Wim vond alles goed, hij dacht dat dames altijd zulke dingen deden.
Gretta was nu echt socialistisch, ze zat op de eerste rij bij de grote couturiers en ze kocht een buitenhuis in Frankrijk om de taal te leren zodat ze: “Au secours!” zou kunnen roepen als dat nodig mocht zijn. Nou dat bleek het geval, want Wim verdronk in hun zwembad.

Gretta had nu als ervaringsdeskundige grote affiniteit met mensen die met moeite “hun hoofd boven water konden houden” en trok zich het lot aan van Yasser Arafat. Ze ging hem bezoeken en heeft er, meen ik, ook gelogeerd. Wat zal die Arafat bang zijn geweest! Komt er zo’n lang tanig raar wijf, ver over de datum en zonder sluier je tent binnen stampen en ze blijkt zich in te willen zetten voor je zaak! Wat moet je doen?   Arafat heeft waarschijnlijk die theedoek in zijn ogen getrokken en is niet lang daarna doodgegaan.

Gretta is nog vaak in het grensgebied aldaar te vinden. Ze beent er rond en “laat duidelijk van zich horen”. Ik zou willen adviseren: “laat haar blijven". Het is de enige kans op vrede: Israël en Palestina zouden elkaar wel eens kunnen vinden vanwege hun gezamenlijke angst voor Gretta.

Dag!

L.