Ik had nog een halve krop botersla (vind ik lekker i.t.t. al die nieuwe soorten), een aubergine (lag al een tijdje in de koelkast), en verder wat tomaten, uien, koksroom (leuk spul) en gekookte asperges en vastkokende biologische aardappelen. Door die aardappelen kwam het: ik kon er geen puree van maken want dan zou ik het ouderwets met asperges enz. enz. gegeten hebben. Ik kookte de aardappelen half gaar en goot ze af onder koud water. De aubergine sneed ik in blokjes en deed daar later z/p over en nog later Raz el Hanout en nog weer later haalde ik de blokjes door de bloem. Ik bakte een gesnipperde ui in de olijfolie en liet het daarna op een bord afkoelen. Aardappelen in schijven gesneden en in boter/olijfolie gebakken en na een tijdje in de oven na laten bakken. Olijfolie in de pan warm laten worden, aubergineblokjes goudbruin gebakken, een paar tenen knoflook erbij, uien erbij, roma-tomaatjes in vieren erbij, p/z erbij, na een tijdje koksroom erover, later geraspte oude kaas erover en onder de grill. Bord op tafel, aangemaakte sla in de rondte, een paar asperges op de uiteinden in de rondte, aardappelplakjes in het midden en daaroverheen de aubergineblokjes in roomsaus.
Iedereen, de hond, ik, en waarschijnlijk ook God zag dat het goed was.
Vergeet ik nog te zeggen: snee wit desembrood dik afgesneden, ingesmeerd met olijfolie, knoflook erover geschrapt, gebakken in grillpan en erbij gegeten.
De hond ligt nu heel hard achter me te snurken, want hij wil niet zijn dure hondeneten maar dat wat ik eet. Het kan ook komen doordat ik de hele tijd zonder het te beseffen “hè lekker” zeg.
Il Gattopardo: wat een mooi verhaal! Ook de film van Visconti, met die dans van Lancaster en Cardinale.
Bij mij staat altijd op de achtergrond de televisie of de radio aan.
Zo hoorde ik gisteren Lee Towers, reuze aardige man, zeggen: “Iedere dag kijk ik hoe de vork erbij staat”. Het bleef nog lang onrustig in mijn hoofd. Misschien kan Lee toch beter, in het Engels, zingen.
