MALAPARTE & MALAGAMBA

.
Vanwege mijn ‘malagamba’ ongemakkelijk in bed (op de rug slapen) en zittend op een bank of stoel (het dikke been omhoog) en niet capabel verder dan 10 mtr met krukken te lopen, is er nog maar een laatste schuilplaats: boeken...
Ademloos las ik DE HUID van Curzio Malaparte, na eerst met lichte wrevel zijn boek KAPUTT gelezen te hebben. En dat laatste boek ga ik nu rap herlezen.

Curzio Malaparte (ps. van Kurt Erich Suckert, Prato 1898-1957) was een extreme non-conformist, die in de jaren twintig als redacteur van la Stampa fascistische ideeën huldigde, maar in 1931 om zijn kritiek op Mussolini en Hitler werd gevangengezet. In de Tweede Wereldoorlog was hij oorlogsverslaggever voor Corriere della Sera.

Photo courtesy Casa Malaparte archive
Vittorio De Sica, Jean Cocteau, Curzio Malaparte, Antoine de Saint-Exupery (Surrealists in Paris 1951).

En hier met Oriana Fallaci (beetje scheef bekeken vanwege haar islamofobie, maar wat een vrouw !) met Curzio Malaparte, 1954.

Malaparte en Bonaparte. De keus van zijn pseudoniem is een bezwering. Bonaparte verging het slecht op het eind van zijn leven. Kurt Erich Suckert koos daarom voor Malaparte.
Het tekent de bitterheid van zijn ironie.

In DE HUID, Napels tijdens en na de bevrijding door de Amerikanen,  wordt ge snel ondergedompeld in een kil bad vol eruditie en sarcasme tegelijkertijd, en pas later ontdekt ge dat hier een ethicus en estheticus haarscherp zijn omgeving en wat daar passeert aan het fileren is.

Een mooi voorbeeld is het ‘gebruik’ in Napels dat de armen ‘een neger kopen’. Als je een ‘neger koopt', is het gedaan met de ellende. Wat lijkt op een racistische benoeming, blijkt te bestaan uit het ‘kopen’ van een neger door de arme bevolking, die pijnlijk veel betaalt voor de neger. Met wat mag u raden. En de neger betaalt weer terug met sigaretten, kousen, chocolade en graan uit de depots van het Amerikaanse leger.

Het is het eerste voorbeeld waarbij de mens letterlijk ‘de huid’ verkoopt. Van zichzelf, zijn geliefden en kinderen.

De sleutelpassage komt halverwege het boek, en daar legt Malaparte uit waarom er niets zo afschuwwekkend is, dan je huid te verkopen. Vooral de eigen huid ten koste van de ander.

VIJGEN
Toch is lezen niet het enige wat ik nu kan. Braaf aan tafel gezeten om mijn achterpootje te ontlasten met op tafel een tafelkleed met daarop een oude krant, heb ik vandaag het eerste nazomergerechtje gemaakt.

Een vijgenboom is onkruid. Jaarlijks groeien de uitlopers van de takken 1 a 2 mtr, en als ge dat niet kort houdt overwoekert de vijgenboom uw hof. Dat snoeien levert een cyclus op van 2 jaar. Dit jaar honderden kleine vijgen, die pas volgende zomer rijpen, maar nu tientallen die ge kunt eten.

De smaak is niet zo zoet als de koopvijgen, maar wel fijn en delicaat.

Wij maken ze als voorgerecht klaar in de oven, als volgt:

1.      Snij het teut af en snij overlangs de vijg in twee

2.      Leg de vijghelften op de rug in een ovenvaste schaal

3.      Giet voorzichtig in de kleine uitholling midden in de vijg wat balsamico

4.      Giet daarna over de vijgen een beetje olijfolie, en giet een plasje op de bodem

5.      Leg op elke vijg een stuk blauwaderige kaas

6.      Doe in een hete oven en gaar de rijpe vijgen even door maar laat de kaas niet verbranden

7.      Doop met stokbrood de saus op die overblijft en drink er een glas rode wijn bij

En tot slot een speels gedicht/kwatrijn met Brugge als achtergrond van Edmond van den Bussche, ingegeven door François Villon met een 'link' naar zijn Ballade des Pendus.

francois villon in brugge

door brugge loopt een vrouw

met snelle korte passen

ze hamert met haar scherpe hakken

mijn hunkerend hart in rouw

langs de reie loopt een vrouw

haar heupen zingen vol verlangen

mij heeft ze niet gezien

toch wil ik voor haar hangen

door brugge loopt een vrouw

ik zou haar willen krijgen

en al was het maar voor even

haar innig aan mij rijgen