In het grote winkelcentrum alhier, zit in de kelder een viswinkel / restaurant. De eigenaar is een aardige vent en ik at regelmatig oesters bij hem. Een tijd geleden was de eigenaar er niet en er waren een paar volwassen mannen aan het werk. Ik nam een portie kibbeling en het was niet lekker. Ik dacht “Niet zeuren Loek, kan gebeuren”. Keer erop: eigenaar was er weer en alles was goed. Vrijdag kwam ik er; drie mannen waren in bedrijfskleding aan het lummelen achter de toonbank. Mijn hond vrat overal frites op de grond. Er was geen schoon tafeltje te bekennen en er stond ook nog vuil goed op lege tafeltjes. Ik barstte van de honger en bestelde, om zo weinig mogelijk risico te lopen, een klein portie kibbeling en een pilsje en water voor de hond. Pils en water werden gebracht en verder was het zeer langdurig wachten op de kibbeling, die uiteindelijk werd gebracht met een zeer dikke korst eromheen. Ik at de paar stukjes op en liep naar de toonbank. Een van de heren ging aan de kassa staan te kloten en zei “Het is 7 euro”. Ik zei “Je vergeet iets, je moet vragen Was het naar wens mevrouw, of Heeft het gesmaakt”. Hij keek me aan met een holle kop en zijn mond hing open. Ik “Vooruit, doe dat dan”. Inmiddels waren achter mij mensen aan een tafeltje gaan zitten. De knul deed wat ik vroeg: “Was het naar wens mevrouw” zei hij met een schijterig lachje. Ik “Natuurlijk niet, de kibbeling was niet te vreten, jullie hebben zeker alle drie een keer die paar stukjes in oud vet mogen gooien. De hond kan hier lopen grazen, zoveel frites ligt er op de grond. Er is geen schoon tafeltje te bekennen en dat alles presteren drie volwassen uitgeruste kerels, die een beetje achter de toonbank hangen. Dat jullie geen hekel aan jezelf krijgen, onbegrijpelijk.” Toen ben ik aangekuierd.
Voordat ik “aankuierde” had ik die kibbeling betaald, anders had ik hem moeten laten staan, maar ik had zo’n honger dus at hem, vies en wel, op en rekende ook af.
Dag, Loek
