Dat was een film van Arrabal, die een onwisbare indruk op ons maakte. Arrabal, een Spaanse cineast. Ik noem hem in een adem met Buñuel en Jean Genet, waarover ik eerder een post plaatste met betrekking tot de zijn roman ‘Querelle de Brest’ .
In het licht van 2 November, wanneer het Allerzielen is, het feest van de Doden, verworden tot een commercieel dom Halloween 'event', is enige contemplatie of overpeinzing, op zijn plaats...
In 1972 publiceerde Arabal zijn Lettre au général Franco", en uit tekst blijkt zijn fantastische morbide, maar ook opstandig levende creativiteit. "Alles is verheerlijking, bewieroking, ovatie. Een web van bittere honing bedekt Spanje met een kleverige stilte. Als niemand kritiek levert, hoe kan er dan vooruitgang zijn? En hoe correctie op de toch altijd mogelijke gebreken? (..) Arm Spanje! Herberg met de reuk van urine, waar gegeten wordt tussen prikkeldraad van rouw en waar de dolle hond zijn hoektanden in ieders hart vasthecht."Vanwaar deze zwarte gedachten ? Ik moest aan ‘Via la Muerte’ peinzen toen ik Dood zag, die mij niet naar Ispahan voert deze keer, maar naar de hemelse kookpotten.
Vanmorgen in West Zeeuws-Vlaanderen ‘bjéésten van de jacht’ opgehaald. Men vergeet mij niet. 1 zeer schone haas, alhoewel hij op de foto er toegetakeld uitziet; 1 klein en 1 groter keun, en 1 jonge woerd. Het Kerstdiner is in ieder geval afgezekerd. Maar er zal nog meer komen. Fazanten en nog wel een paar hazen….
Toch even stilgestaan bij de Dood, die Meester boven allen, want ik ruik overal aan. De haas cru en zwaar, maar ondanks de dood naar hoe hij gaat smaken; het blekere vlees van de ‘wilde keuns’ heeft een kleiachtige geur. Die verdwijnt bij het braden, maar ze ruiken zeer dood. De eend, die rook gewoon naar dode eend. En de 'juun'die ik meekreeg, naast goudreinetten en de verlegen blozende Elstars.. die roken gewoon naar 'juun' en appels..
Nog steeds gaan er in ons dorpje doodsbrieven rond als er een oude dorpsbewoner overlijdt. Import-Hollanders doen niet mee. Tenzij ze hun sporen verdient hebben in de dorpsgemeenschap. De intimiteit van Dood, beleeft men hier nog. Misschien is het dat wat ons van de stadsmens scheidt. Die stapt daags voor Kerst zijn super binnen.
Maar op het platteland hebt ge voor het Feest van het Licht toch even de Dood in de ogen gekeken, en kent men de betrekkelijkheid van het leven, en de kringloop in de Natuur.
Marieke, die u alvast een goed Allerzielen wenst ! Dat feest van 'Alle Heiligen', dat geloof ik wel… Ik ben er nog niet teveel tegengekomen...
