Als ge van een middelbare nonnenschool komt, en daarna nog in de handen van Jezuïeten valt, en in het Latijn nog steeds ‘amare’ in alle tijden kunt vervoegen, dan mocht ge u met recht katholiek noemen, en later, bij braaf leven, ‘stalles’ gaan zitten in den Hemel. Niets is minder waar; atheïste ben ik... en ‘amare’ vervoeg ik niet, maar bedrijf het liever.
Toch zijn mij zaken bijgebleven, die me nog altijd ontroeren. Het breken van het brood. Het meest sacrale moment met uw ouders, kinderen en vrienden, en soms zelfs met wildvreemden. Ik moest daar gisteren aan peinzen, toen we naar Breskens om vis gingen. Ge passeert dan in de visserhaven een monumentaal schilderwerk. Een echt schoon trompe d'oeil (“betekent letterlijk ''vergissing van het oog''). Het zijn de broden en de vissen van de ‘Wonderbaarlijk broodvermenigvuldiging' uit de bijbel van Johnny Beerens. Vergist u niet: het zijn geen nissen in dat gebouw; het is geschilderd perspectief. Van Johnny Beerens vindt ge hier meer, en vergis u weer niet, het gelijken foto’s, maar het is een schilderij.
Dat breken van het brood dus. Aan tafel of tijdens een wandeling op een bospad. Toen ik en mijn lief in de 60er jaren door gans Europa liften, braken we op straat het brood met Engelsen, Amerikanen, Duitsers en al wie niets had.
Het laatste breken van het brood
Moraal:
Om brood te breken hoeft ge niet gelovig te zijn. Maar breekt het brood met eerbied, en verplicht uw kinderen daar aanwezig bij de zijn. Maak tijd voor elkaar onder het eten, en gedoogt niet, dat de één de koelkast plundert, de ander op zijn kamer eet, maar doet het samen.
Voilà.
Ik heb het overigens zeer druk met vrijwilligersprojecten, en nu Maarten een half jaar op vakantie gaat om de wijnkelders van de Gironde te plunderen, hoop ik toch braaf om de paar dagen terug te komen. De volgende keer gaan we verder met het recept van die geschoten haas…
