Het huis in dat dorp
Zie de eerste aflevering hier (alle links hier in een nieuw venster)
Keuken 1 vóór verwijdering
Van dat dorpje herinner ik me nog wel meer. Bijvoorbeeld dat die oude bakker, die met dat ene oog, een andere buitenlander, de fotograaf Günther Kaufmann, uitnodigde voor een familiefeest in de stad, vermeldend dat hij dan wel met Günther wilde meerijden. In de Porsche dus. De weg naar beneden telt 67 bochten waarvan de meeste haarspeld. Günther reed voorzichtig. "Kan die auto niet harder?" Dat kon. "Kan die auto nog harder?" Ook dat kon. Enzovoorts, tot Günther met gierende banden dwars door de bochten ging. Je moet weten dat de weg langs een diep ravijn loopt. Eenmaal onder aan die berg stopt Günther omdat hij een traan ziet in dat ene oog van die bakker. En die bakker, diep in de 80, zegt "Ik heb altijd autocoureur willen worden."
Ik herinner me dat zoveel vrouwen in dat dorp klaagden dat ze zo slecht sliepen. Bedompte slaapkamertjes. Eén van hen heb ik toen aangeraden om vóór het slapengaan voor het raam te gaan staan en tien keer diep in en uit te ademen. Ze meldde dat het uitstekend had geholpen, vertelde het andere vrouwtjes, iedereen hoogst enthousiast. Op één vrouwtje na. Niks had het geholpen, vijf keer had ze het geprobeerd. Ik zeg "Maar dat is toch heerlijk zo, die frisse avondlucht in je longen!" -"O! Moet het raam open!" Ik zie haar voor mijn geestesoog nog dikwijls tegen dat gesloten raam staan ademen.
Eerst huurde ik het huis wat ik later kocht. Ik herinner me dat ik op de dag dat ik het contract tekende op straat een fles wijn opentrok en nog een. Dat een vriend zegt "Ik ga even pissen." Hij loopt het huis in, blijft even weg, komt terug en zegt "Er is geen plee." Later kocht ik dat huis samen met een verdieping erboven die vanuit het huis zelf niet bereikbaar was, maar wel vanaf het hoger gelegen straatje erachter. Toen zat ik met een vriendin op straat, trok een fles wijn open en nog een en toen zei die vriendin "Wat raar; binnen hebben we drie verdiepingen maar hier zie je er vier." Dat klopte. Boven mijn derde verdieping bleek er nog een te liggen. Daarvan was de trap ooit weggehaald, gat dichtgemetseld, en de verdieping doorgetrokken naar de buren. Nou ja, buren; het vervallen huis ernaast.
Keuken 2 na dagen schuren en vloeken
De volgende dag loop ik het dorp in, vraag de eerste de beste van wie dat huis naast het mijne is, en dat bleek van de zus van de koster. Waar of die woonde. "In de toren van de kerk. Helemaal bovenin." Toren beklommen, binnengelaten door de koster, nog een trapje op, keukentje, zuster van de koster. Ik leg uit dat ik die verdieping graag wil kopen. "Komt u over een jaar maar terug." Naar de notaris in de stad, die me vertelde dat ik die verdieping beter maar snel kon kopen want zo gaat dat. Ze doen niks aan het dak, het gaat lekken en de prijs gaat omhoog. Maar hij had, na bellen met de gemeentesecretaris, ook nog een andere tip. Dat huis naast het mijne en die verdieping boven mijn huis waren voor 50% van die zus van de koster, en voor 50% van haar vijf broers en haarzelf, en van die broers waren er twee overleden en die hadden samen zeven kinderen enzovoorts. Genoeg potentiële verkopers van "rechten". En als je 25% van de totale rechten hebt, dan kan je splitsing eisen en zo die verdieping krijgen, want de "haard", de keuken (in het pand ernaast) telt voor 25%. U begrijpt het misschien niet helemaal, en ik toen ook niet.
De eerste broer was een erg oud mannetje in een erg oud en erg klein pandje. Eén enkel hokje eigenlijk maar, waar hij naast een vies hondje op een minuscuul stoeltje naast een smeulend houtblok zat. Ik zeg "U heeft iets meer dan acht procent van de rechten en ik geef u daarvoor 25.000 peseta´s." 100 Euro of zo. "Verkocht" zei hij. We reden naar de notaris en aangezien ik met vlooien zijn pandje was uitgekomen nam mijn vriendin een spuitbus mee. Ik kan u aanraden dat nooit te doen, haarspeldbochten rijden in de bergen langs een ravijn terwijl iemand met een vlooien-spuitbus bezig is in de auto.
Verder informerend kwam ik bij een tweede broer die ook verkocht en een derde die niet verkocht omdat die tweede broer wel verkocht had. En de twee dochters en een zoon van een vierde die verkochten weer wel omdat die derde niet verkocht, en zo had ik in drie dagen meer dan 25%. Terug naar die toren. Trap op, klopklop, koster. Ik zeg "Ik wil er nog eens over praten." -"Ja maar we hadden toch gezegd dat u over een jaar terug moest komen." Ik zeg "De situatie ligt nu anders." Trapje op, keukentje, vrouwtje blijft naast de tafel staan, ik leg uit van die 25% en van die splitsing. Vrouwtje slaakt gilletje en valt tegen de plavuizen.
Groot plezier in de kroeg toen ik het vertelde want ze waren niet bepaald geliefd; hun vader had de dorpelingen vroeger behoorlijk uitgebuit.
Drie dagen later zaten we bij de notaris en was ik een verdieping rijker, de vierde, waarboven zich ook nog een grote zolder bleek te bevinden (niet te zien vanaf het smalle steegje). Ik had een huis, gebouwd in de 11e eeuw, van vijf verdiepingen hoog en met hardstenen muren van anderhalve meter dik. Uitzicht de ene kant op de Monte Perdido op 300 kilometer, en de andere kant op de Picos de Europa op 400 kilometer...
Volgende aflevering zie hier
