Dat vergat ik nog...
Ik kocht bij Gezinus (zie hier; alle links hier in een nieuw venster) een "Spaanse bloedworst".
Zie hierboven.
Uhh, lekker spul, verdomd, echt, maar "Spaans"?
Ik moet zeggen ik proefde wel een kleine hint van kaneel en van suiker, Spaans ja, maar dat spek dat hoort er niet in. Dat moet rijst zijn, of ui. Dat klinkt vreemd maar dat is echt óf rauwe ui óf gekookte rijst. Alle twee enorm lekker. Verse worst is het. Verse bloedworst met rauwe ui of met gekookte rijst. Heerlijk.
Maar goed.
Ik bak die bloedworst gisterenavond, en vanmorgen eet ik die tussen twee sneetjes Brabants rog. In bed. Met de zaterdag-bijlage (waar is Sylvia Witteman??).
En in ene moest ik denken aan een oud-tante van me, die ook ontbijtte met bloedworst in bed, maar dan dikke worsten met gebakken appel, en die daarin ooit is gestikt. In bed. In die ontbijt-bloedworst.
Nou ja, het was aangetrouwd, Haffmans, Limburgers, maar toch.
Dat speelde zich allemaal af in Helmond, zie de volgende foto.
In dat pand, het pand trouwens waarin ik ben geboren, dit terzijde.
Ik zie dat er nu een lawaai-winkel gevestigd is.
In dat pand woonde achtertante Anna, die er een verduisterd leven leidde. In het hele pand zag je geen hand voor ogen.
En tante zat in een rolstoel. En ze had een zilveren belletje. Tingeling! en daar kwam de meid. Moest tante van de eettafel naar het raam of van het raam naar de plee.
Waarom zat tante in een rolstoel?
Tsja.
Die had helemaal niks hoor...
Maar waarom zat ze dan in een rolstoel?
Wat dachten jullie van luiheid?
Verdomd
