twee foto's, die ik hier (alle links hier in een nieuw venster) beloofde (Foodlog).
Witte perzik boven, pêche de vigne (wijngaard-perzik) onder.
Op dat blog een kruising nectarine - pêche de vigne, wat me erg lekker lijkt. Nectavigne.
Nog wat: zie voor markten Bordeaux (waar ik die perziken kocht), album 1, verdere albums meer héén in de tijd, hier.
En ik zeg het nog maar eens: Bordeaux is de leukste, mooiste, rustigste, interessantste, vriendelijkste, beste kwaliteit-prijsverhouding stad ter wereld. Dit hotelletje t.o. station 30 €, met douche en toilet. Langer zitten, bed 1 x / week 25. En beneden eet je lekker Libanees voor 6,50 € tot je niet meer kan.
Zo.
Nou jullie weer.
Gisteren (foto's rond recept en verderop)
Kleine paarse aubergientjes (Surinaamse?) in vieren en die stukken in tweeën. Bakken in arachide-olie en uit de pan. Zouten, spoelen, uitknijpen niet nodig want ze zijn erg stevig.
Arachide-olie erbij?, ui, knof, gember.
Redelijk fijngewreven daoen salam.
Kippenbouillon erbij en een scheut Chinese rijstwijn (kooksoort; zit ook soyaboon door).
Chili-vlokken mét pit voor het heet, en petis oedang voor het zout.
Proef.
Gerookte tofoe erdoor.
At het met naan.
Gebakken
Recept. Eindelijk.
Don Kozakkensaus
Pureer in een vijzel of blender een rode paprika en een rode peper.
Voeg zout toe.
Leng aan tot sausdikte met een volle halfzoete rode wijn, bijvoorbeeld Krim of Hongaarse.
Drievlezenpâté
Maal een lamslever en een kalfsnier plus het gewicht van beide aan doorregen spek door de drie of eventueel twee en een half millimeterplaat. Of laat dat doen.
Roer er peper, zout, snees poeirie (toko; ook wel Vierkruidenmengsel), armagnac en malaga door en laat een tijdje marineren, af en toe roerend.
Stort in een ovenschotel, druk goed aan, en leg er een varkensnet over, wat ook goed tussen het vlees en de rand moet worden gestopt.
Bak op 180 graden, en niet au bain Marie.
Giet, als er geen rood vocht meer uit komt (inprikken), het vet af en laat koelen, zonder gewicht erop.
Serveer met zoetzuur.
"Chili-vlokken" (platgeslagen gedroogde pepers), deze mét pitjes. En petis oedang. Deze petis, "Shrimp and Boy Brand", is erg goed. Veel lekkerder dan andere die ik had. Echt smaak ipv. alleen maar zout.
Film gisteren, Die another Day. Nou, niks.
Vanavond Escape from Alcatraz. Opnieuw; werd de vorige keer steeds gestoord en de DVD deed af en toe raar. Nu schoon. En Eastwood altijd perfect. Maar misschien toch maar vanavond deel 1 van Van Oude Mensen de Dingen die Voorbijgaan. Totaal vijf uur...
Verdomme! Je moet in zo'n "gezonde winkel" enorm uitkijken. Blijk ik gerookte tofoe "met kruiden en zonnebloempitten" te hebben gekocht.
Die pitten- en volkoren-maffia, die weet wat. Hoe kan een weldenkend mens nou ooit "volkoren-macaroni" eten? Volkoren-brood, OK. Móet. Maar macaroni? Of beschuit? AH heeft tegenwoordig zelfs "volkoren rijstcrackers", nou jullie (al)weer.
Geen cultuur vandaag, asjeblief zeg, maar één ding wel want dat is voor kinderen en ik heb het ooit gezien want ik heb een maand in Barneveld gewoond (acht uur 's avonds, kroeg, "We gaan sluiten, ik moet naar catechisatie") in pension Nooitgedacht (ontbijt like wow man) en ik heb het daar gezien, indrukwekkend. Nog tot de 14e. Hier.
Het resultaat.
Maar goed. Vanaf vandaag elke woensdag (ik weet dat het dinsdag is, maar dat komt ff nou zo uit), elke woensdag dus een -eventueel stukje van een- gedicht.
Ik drijf in een gondola
langs versierde steden: muziek
komt mij als zwermen duiven tegemoet
ik lach en weet dat ik zeer ziek ben
Wilma Voorneveld
Wilma
Ze sprak heel weinig. Soms bleef onze conversatie in de PAAZ de hele ochtend beperkt tot "Daar zitten we dan." -"Ja. Daar zitten we dan." Verder niets. Maar dat gaf niet.
Ik had al een hele tijd niets van haar gehoord. Op een donderdag dacht ik "Zondag ga ik er heen". Zaterdags bladerde ik even door de krant.
Er stond een gedicht van haar bij.
Lopend op een koord
van verlangen naar
een leven in en
voor mijzelf
Struikel ik regelmatig
wanneer ik geen kleine
pasjes neem mijn
voet neerzet
Zonder te kijken
Zo liep ze ook altijd.
Ook die laatste keer, toen ze een boek van de rommelmarkt op het tafeltje naast haar bed ging leggen. "Dorp aan de rivier".
"De knotwilgen staken hun armoedige vuist schuin boven het water uit".
Haar zus stuurde me nog een ander gedicht.
Verdrinken in
verzuipen
zomaar
plotseling
ineens
verandert
de wereld
van
licht
naar
duisternis
Ik wist niet eens dat ze gedichten schreef. En zo mooi. Maar ik had het moeten weten, denk ik.
Ooit vroeg ik haar wat ze verkochten, vroeger, thuis, in die dorpswinkel van haar ouders. Ze zei, met dat glimlachje "Fietsen." En na een korte pauze "En theekopjes."
En ze was zo lief. Zo vreselijk lief…
