Eerst maar even het recept van de dag.
Tagliatelle met zwezerik
Bak stukjes gekookte zwezerik, liefst van lam, aan in boter.
Flambeer met grappa, liefst grappa vecchia en geen grappa alla ruta.
Haal de zwezerik uit de pan en roer de aanbaksels los met een scheut witte wijn.
Kruid met peper, zout en groene kruiden.
Doe er crème fraiche bij en laat inkoken.
Warm er de zwezerik in op.
En serveer dus met de pasta.
Kalfszwezerik (lams idem)
Week de zwezerik een half uur in koud water.
Zet de zwezerik op met flink koud water, minstens drie liter per kilo, met wat zout en laat aan de kook komen.
Laat zes minuten doorkoken.
Giet af en spoel koud.
Zet een half uur weg met een zwaar bord op het vlees.
Ontvlies, snijd in plakken, haal die door bloem met wat peper en zout erdoor en bak in boter.
Met Sauternes
Bak in olijfolie met wat boter sjalot en knoflook.
Blus met Sauternes.
Breng aan de kook met wat truffel.
Maak er op laag vuur een saus van met crème fraiche en proef die op peper en zout nadat de saus wat is ingekookt.
Serveer met gebakken zwezerik.
Kreeg van Karin (Trouw) een link naar die koekjes van laatst.
hier (alle links hier in een nieuw venster).
Krijg van C1 lamsbouillonblokjes uit Engeland. Benieuwd. Ruil tegen Groninger worst.
UTZ certified.
Mooie tentoonstelling in het Gemeentemuseum hier.
Pizza gorgonzola van gisteren, maar geen gorgonzola te krijgen, Danablu dan maar. Een ding over die Deense blauwe kaas trouwens. Ik kreeg ooit van iemand uit Funen ambachtelijke blauwe kaas van daar. Overheerlijk.
NRCNext gaat vandaag over Oost Duitsland, hier, en ook die fantastisch mooie film Goodbye Lenin wordt genoemd.
Alleen die fletse kleuren al...
Het Duitse recept (we krijgen een Duitse week, geloof ik) wat vandaag in Next staat is rolmops, en er is sprake van Spreewald Gürken. Zocht een recept; hier.
En hier een link naar recepten-met.
Klikte in Next commentaren op homepage van twee lui daar en vond twee leuke blogs.
Voedselencyclopedie
Tokowijzer
En Karin (Trouw dus) heeft behalve de Heimweekeuken ook Koken met Karin, KokenBlogo (daat heb je die koekjes weer) en Lekker Opscheppen.
In Next was sprake van witbier. Even een opmerking. Dat komt van Weissbier maar dat betekent niet witbier. Dat is Keuls voor Weizenbier, tarwebier.
Ik houd niet zo van bier maar dit bier, blijkbaar half om half wit- en gewoon bier, was wel lekker. Werkte als kok op een passagiersschip, Duitse erg sjieke schoolklas, twee keer per dag taart, luxe bus reed met het schip mee op, voor hun vertrek kregen de bemanningsleden elk een krat van dit bier en een doos met zes van deze glazen van de zoon van de Vorst van Thurn und Taxis.
Stukje Kousbroek, Anathema's 1, afdeling Existenties, stukje Picasso bestaat niet.
"Hij [Picasso] wordt voorgesteld als een natuurmens die geweldig eten, drinken en copuleren kan, zoals Victor Hugo, fenomeen van de vorige eeuw die Picasso in sommige opzichten nabij komt. Victor Hugo at volgens de legende kreeften met schaal en al, was in bed een onvermoeibare duivelskunstenaar, een Paganini die bezeten symfonieën kon spelen op één snaar, en die zich daarna restaureerde door twee maal achter elkaar een diner van zes gangen te eten."
Oost Duitsland nog even, alhoewel ik meen het al eens te hebben gepost.
Het zal een jaar of 25 geleden zijn geweest dat ik in Oost Duitsland was, dus toen het nog echt Oost Duitsland was. Je moest je om de haverklap in allerlei gore kantoortjes laten afbekken, mijn auto werd bevingerd en Russische soldaten grepen je, als je ze fotografeerde. Het was er wel goedkoop, dat wel. Voor nog geen 100 gulden kocht ik voldoende boeken voor een tentoonstelling over Oost Duitse grafische vormgeving (erg mooi), en voor een maaltijd betaalde je 2,84 of 3,17 mark. Dat soort prijzen. “Keine Plusmacherei!” Meestal kreeg je grauwig uitziende meelballen, of solyanka; zuurkoolsoep met aardappelen, makreel en rookworst. Dat soort eten. Er hing in restaurants altijd een groot bord waarop stond vermeld op welk uur je mocht roken en op welk uur niet, en je werd altijd "plaziert" ("Sie werden plaziert", ook een groot bord), wat inhield dat je door een barse dame verteld werd waar te gaan zitten. We waren met zijn drieën en zo zat je altijd bij onbekenden, want de tafeltjes waren altijd vierpersoons en ze begonnen pas aan een nieuw tafeltje als aan al de bezette tafeltjes vier man zat. Dikwijls zat ik aan een ander tafeltje dan mijn vriendin en haar kind. Een keer, we waren toen met zijn vijven, trok mijn vriendin een stoel van een ander tafeltje erbij. Het was alsof de hel losbarstte.
Die vriendin wist overigens goed wat ze deed, want ze was in Oost Duitsland opgegroeid. Ze was er middels een schijnhuwlijk uit ontsnapt, wat dringend nodig was omdat ze in de gevangenis zat en daardoor dreigde haar kind kwijt te raken. Dat ging daar met onbekende bestemming zeg maar; dat kind zag je nooit meer terug. In die gevangenis was ze terecht gekomen omdat ze in het Museum für Deutsche Geschichte, waar ze werkte als museologe, opruiende pamfletten had gedrukt op een model van de pers van Guthenberg. Dat model stond daar omdat Rosa Luxemburg daarop opruiende pamfletten had gedrukt tegen de moffen. "Iek daachte als die Rosa dat maag dan maag iek dat auk." Niet dus. Ze was van Hongaarse afkomst, van een volk van paardenfokkende zigeuners, en bepaald niet op haar mondje gevallen, wat ons meermalen in onprettige situaties gebracht heeft in dat enge land. Toen de muur viel wilde ze terug en ik wilde niet mee; zo kwam er een einde aan een mooie tijd. Behalve museologe was ze trouwens ook een verdienstelijk acrobate. Ook in bed.
In Oelsnitz, een stadje in een Limburg-achtig aanhangsel van Oost Duitsland, had ze een tante, Tante Alex. Die woonde in een kapitale villa, ooit door haar vader neergezet. En toen Oost Duitsland Oost Duitsland werd, werden er in die villa een stuk of zes families plaziert. Voor Tante Alex bleef er een deel van de tweede verdieping over, en telkens als er bij de buren links of rechts een kind bijkwam, werd de tussenmuur een stuk richting Tante Alex opgeschoven. Het huis van Tante Alex had door dat geschuif een vreemde indeling gekregen. Voor het toilet moest je via een uiterst smal gangetje en via het balkon van de buren voorbij die buren wezen.
Door dat toilet liep een nogal opvallende buis, waarnaar ik informeerde. Ooit, zo vertelde Tante Alex, was de afvoer van dat toilet defect geraakt en moest er een nieuwe buis in. Dat werd iets wat nog ergens lag, korte in elkaar geschoven stukken gietijzer van een zo grote diameter dat je er met gemak een lijk door zou kunnen spoelen. Maar dat zou dan wel opgevallen zijn, want die buis eindigde boven een strontkar.
De badkamer was nog de oorspronkelijke badkamer, dus die was groter dan de zitkamer. Er stond een fors ligbad met een grote boiler ernaast. Toen ik de eerste keer in dat bad lag begon na enige tijd het water koud te worden. Ik draaide de kranen open, maar er kwam alleen koud water uit. Even daarna werd er op de deur geklopt. Tante Alex. Of ik nog warm water wilde. Nou graag Tante Alex. De deur ging open en Tante Alex kwam, discreet haar ogen afwendend, de badkamer binnen met een emmer. De inhoud van die emmer kiepte ze niet in het bad, zoals ik verwachtte, maar in die boiler. Even morrelde ze daar nog wat aan en toen gebeurde het: de vlammen sloegen zeker een halve meter boven de badkuip uit. Die boiler, dat was een bruinkool-boiler.
