Zag in het tweede deel van het verzameld werk van Karel van het Reve "niét" staan. Dacht dat dat níet moet zijn. Opgezocht in Trouw Schrijfboek: níét. Volgens mij heb ik gelijk.
Er staat ook een mooi portret van Karel in, waarschijnlijk van Peter Vos want die was aanwezig tijdens deze nacht doorgebracht met rum drinken en pokeren.
Prachtig.
Gisteren dus opgeleukte pizza-1, ui, knof, stukjes zwarte olijf (meest onder de ui) en sardien dan dus, alles door de olijfolie gehaald. Erg lekker. Vergat de Spaanse pepertjes op het zuur.
Recept
Tagliatelle met paddestoelen
Gebruik liefst half witte en half groene tagliatelle.
Zet de tagliatelle op.
Maak paddestoelen schoon, snijd ze in niet te kleine stukjes en sauteer ze in iets boter.
Haal ze uit de pan en bewaar het sauteervocht apart.
Bak gesnipperde sjalot in een schone pan in ietsje boter kort aan.
Giet er de sauteervloeistof bij en een scheut room; breng de saus op smaak met peper en japanse sojasaus.
Laat de saus inkoken op niet al te hoog vuur en roer er dan op laag vuur dikke bulgaarse yoghurt door.
Breng roerend op temperatuur en laat weer inkoken.
Proef op zout en peper.
Warm de paddestoelen op in de saus en serveer die over de tagliatelle.
Vond nog wat bij computeropruiming.
Heine natuurlijk.
Herschreef een stukkie wat hier -onder embargo- volgt.
Opera
Ooit hoorde ik op Radio 4 een opera. Ik heb iets tegen opera. Niets tegen de muziek op zich, maar iets tegen dat wat opera opera maakt. Neem nou Die Zauberflöte. "Het verhaal speelt zich af in een denkbeeldig Egypte in een niet aangegeven tijdperk. In een verlaten, smal ravijn wordt prins Tamino, alleen en ongewapend, gevangen gehouden door een slang." Et cetera. "De koningin en haar hofdames verdwijnen, maar de dames komen al snel terug om Tamino een magische fluit te geven om hem te beschermen tegen gevaar. Ze nemen het hangslot van Papageno´s mond".
Ik weet het niet. Dat wil zeggen: ik wíst het niet. Ik bedoel: ik denk dat ik het nu wél weet. Of beter: toen wist ik het en vandaag schrijf ik het op.
Jaren geleden las ik een stukje in de Volkskrant van de sociaal-psycholoog Bram Buunk. Hij schreef daarin over "buitengewoon verrassende ontdekkingen. Bijvoorbeeld dat mensen anderen aardiger vinden als die hun opvattingen delen. [...] Of dat mensen altijd en overal denken in termen van wij en zij. Heel vanzelfsprekend voor de gewone mens, maar een autist als ik heeft dit allemaal met verbazing uit de handboeken moeten vernemen". Ik zag mezelf.
Buunk schreef deze column naar aanleiding van een boek van Oliver Sacks (de schrijver van Awakenings; prachtige film ook), An Anthropologist from Mars. Ik heb het boek onmiddelijk besteld en het in één adem uitgelezen. Ik geloof niet dat ik ooit in enig boek zoveel aanstreepte. Net als Buunk kan ik zeggen "Het was voor mij een feest der herkenning". Daarnaast las ik er regels in waarvan ik voelde dat ik die nooit meer zou vergeten. Over Blind Tom bijvoorbeeld, die op de piano Fisher´s Hornpipe met de ene hand speelde, Yankee Doodle met de andere, tegelijkertijd dus, en onderwijl Dixy zingend... (mijn prille theorie bevestigend dat autisten een gestoorde links-rechts relatie hebben).
U zult zich nu afvragen wat dat allemaal met opera van doen heeft. Wel, wat ik onder andere aanstreepte in dat boek van Sacks was een zin uit een artikel geschreven door Temple Grandin, een autist met het Syndroom van Asperger, een zogenaamde hoog-functionerende autist zoals ikzelf. Grandin: "Ik heb weinig interesse in romans met gecompliceerde interpersoonlijke relaties." Opera, zeg maar, of beter: libretto. Zie verderop.
Buunk besluit zijn column met "dat ik nog heel, heel veel onderzoek moet doen voor ik ook maar iets van de mens zal begrijpen". Nu, dat geldt ook voor mij. Echter: ik ben geen sociaal-psycholoog, ik ben zelfs geen gewone psycholoog en aan onderzoeks-materiaal heb ik alleen mijzelf ter beschikking. Wat zou er gebeuren als ik een opera zou willen schrijven, vroeg ik mij af. Nog vóór ik die opera van de radio hoorde las ik, in bed nog, in Achteraf van Karel van het Reve. "Eerst schreef Lorenzo da Ponte de tekst voor De bruiloft van Figaro, en toen maakte Mozart daar de muziek bij". Dus muziek kunnen schrijven is niet persé noodzakelijk, en trouwens: om die muziek gaat het me niet. Het gaat om die gecompliceerde interpersoonlijke relaties. Daar gaan we.
Radiocommentaar op de opera Cual Piume al Vento. "Het vierde bedrijf opent met de scene waarin Prins Vongolino de dwerg Bombone ervan beschuldigt het gouden pennemes gestolen te hebben. Bombone, die van niets weet, wordt in de kerker geworpen. Met behulp van de slimme banketbakker Fanello, die zich uitgeeft voor de kardinaal, weet Bombone al snel te ontsnappen. Eenmaal aan de overzijde van de rivier ontmoet hij de jaloerse graaf Pirello. Deze nu blijkt in werkelijkheid een buitenechtelijke zoon te zijn van de min van prins Vongolino. Gedrieën besluiten zij zich te verkleden als ketellappers. Aangekomen bij de boot waarmee Bombone de rivier overstak worden zij echter herkend door Monita, de dochter van de wapensmid. Wij horen nu de tenor Policarpo Canutti als Bombone, in de beroemde aria Dio cane, puttana madonna!"
Tot slot morgen.
Tsja, volgens mij heet het dadar isi, maar dat schijnt dus een vergissing te zijn. Alhoewel ik dit soort namen verdenk van verschuivingen in de tijd. Ik kan ook vragen: is er een -andere- naam voor dit recept? [reactie NRCNext: tahoe telor heet dit]
Rauw ei door geprakte tofoe roeren.
Omelet van bakken met pinda-olie.
Vullen, vóór het dichtklappen, met zeer fijn gesneden geblancheerde prei.
Bestrooien met serundeng.
Serveren met rijst.
Misschien is dit de echte, ware, enige Dadar isi; geen idee.
