Je kan niet verwachten dat de NRC o.l.v. die flauwe Vlaming (ik denk altijd dat die man een tuinbroek draagt) een serieuze journalist op de wauwelaar Krabbé af stuurt. "Ik ben een schilder die acteert", ik denk eerder dat hij "acteert dat hij een schilder is" Die vader was toch ook vader van die fietsende schrijver? " .....een familieman zoals Krabbé die elk nieuw geboren kind in de mispooche een schilderij cadeau doet van hun over- of betovergrootvader, afhankelijk van waar hij bij veilingen de hand op heeft kunnen leggen...." Zijn schoondochters, getrouwd met die verwende oliebollen van hem, werden denk ik stik stapelgek van de serieus bedoelde zwetserij.
Hij heeft ooit ook een kookboek geschreven, Maarten, pas maar op!
Door Krabbé en zijn vele "vrienden" moest ik aan een schilder denken. Je had hier in de stad een schilder die elke voetballer die een vet contract had ondertekend een bezoek bracht. Hij lulde zich gewoon binnen bij die jongens, die alleen verstand hadden van voetballen. Flink op hun schouders slaan, lachen om hun grappen en hup, weer een schilderij verkocht. Hij was een gezellige ouwehoer om over de vloer te hebben. Alleen Hans van Breukelen (met die dwingkin) tuinde er niet in. De schilder kreeg een glaasje aanlenglimonade, maar er werd geen schilderij gekocht.
Ik heb je toch wel eens verteld van de broers Kerkhof: dat er een vroeg "gij kent toch skeilderen, kende gij ok ons vrouw skeilderen?", zoiets ongeveer, en als antwoord kreeg: "ja hoor, zet haar maar vast in de grondverf!"
Ik stond met die schilder ooit in een café en hij zei "Voorzichtig omkijken, achter jou staat voetballer Pleun S. En die is me een partij lelijk..." Ik keek om (zonder bril) en zei "Je hebt gelijk, ik schrok gewoon." -"Ja,maar jij keek de vrouw van Pleun aan" sprak de schilder. We hebben vaak vreselijk gelachen. Jan van Beveren kwam er ook vaak, aardige man, dronk thee en las de krant.
Men vroeg mij om bij Zazoo of zoiets te gaan eten. Ik doe het niet, ik erger me dood aan de fratsen en andere flauwekul.
Ja, mooi Maarten, Maria Dolores Pradera! Hier. Ik moet daar niet teveel mee geconfronteerd worden, daar word ik heel somber van "op zoek naar de verloren tijd".
Enfin, alle konijnen in het park hebben, rennend voor hun leven, weer een schuilplaats opgezocht en een klein hondje is "afgeblaft" op een speelse manier.
Vergeet ik nog bijna te vertellen dat die twee homoheren, die als eersten begonnen te roepen over mijn hond en die ik "hulpsinterklazen " heb genoemd, nu door iedereen zo worden genoemd.
Ik vertelde de buren het verhaal over asperges op de markt, waarvan er niet een recht was en dat de omringende aspirant kopers hun bek niet opendeden. "Nee" zeiden de buren, "dat doen wij niet, wij lopen dan gewoon bij zo'n markthandelaar weg." Dat is ook een mogelijkheid! Een van mijn buren vroeg of ze, vanwege haar kale muren, naar mijn schilderijen kon komen kijken. Ze had al op internet zitten kijken... en zo werd het toch nog gezellig.
Gort was in Matera. Ik heb nog nooit zo'n onvoorstelbare lulkoek gehoord, als wat deze ouwehoer over dat plaatsje wist te vertellen. Alsof het een rijke plaats was waar men het zeer goed had. Weet je toch meteen dat die gladdekker een zeer oppervlakkig, puur commercieel sujet is. Hij wilde ook een een Trullo wonen. Hoort hij ook thuis, die tuinkabouter.
Maarten, ga jij nou ook nog naar Bali? Of ben je gewoon een aantal dagen in Den Haag en Scheveningen?
Dag, Loek
