"We hebben nog nooit zo'n lieve en grappige hond meegemaakt" zei de dierenarts, die eerder die ochtend mijn huisgenoot had gecastreerd. Bovenal is mijn leuke hond echter "wild" en daardoor moeilijk hanteerbaar, waardoor ik een kennis had moeten inschakelen om me te helpen met hem op te halen.
In afwachting van de hereniging namen we plaats naast een echtpaar(?) met een hevig kwijlende hijgende Rottweiler met een krankzinnige kop. Hij deed me, met die uitpuilende ogen en die half open bek met tanden, aan een Balinees masker denken. "Is ie lief" vroeg ik gemeen aan de man, die overigens ook op zo'n masker leek. "Nee" zei hij en zuchtte. Zijn vrouw(?), grijs van kleur en kleding, zweeg oorverdovend.
Een assistente ging mijn hond halen en mijn "assistent" kon daarna met moeite een confrontatie met de familie Rottweiler voorkomen.
Meegekregen advies: kleine beetjes eten geven, hond kon misselijk zijn, aan zijn wond likken, voorzichtig naar buiten, enz. Thuisgekomen ging de hond naast de voorraadbak met voer zitten, en na wat genuttigd te hebben zat hij weer achter me in de keuken. Later ging hij een keer buiten plassen en verder niets bijzonders. Ik klop het af.
Ik was 's morgens op route in een ander deel van de stad bij een Jumbo beland en daar hebben ze lekkere mozzarella. De ecowinkel had een zakje met gevarieerde sla en mooie kleine auberginekleurige Kalamata olijven. Tegenwoordig koop ik weer dat mooie witte vloerbrood, ongesneden. Ik had nog een hompje liggen en scheurde dat, thuisgekomen, aan stukjes evenals de mozzarella. Enfin, sla op een bord, gesnipperde ui en olijven erover, flinters kaas erbij, met Middellandsezeekruiden en p/z aangemaakte olijfolie daarover. Tot slot het brood gebakken met p/z en knof in de olijfolie en daarna over de salade gegooid. Het is zo lekker, je zou kwaadaardig worden als er per ongeluk iemand op visite zou komen.
Toen ik al aan het eten was, heb ik toch nog even een foto gemaakt. Niet mooi, maar echt lekker.
Groet, Loek
