ZOET, DAT ZOUT BETEKENT

.

I edereen heeft een mening over zeezout. Die loopt van natuurlijker tot gezonder, van fake tot andere smaak. Chemisch gesproken is zout zout. In Noordwest Vlaanderen bestaat het woord ‘zout’ niet. Daar heet het: ‘zoet’ en suiker heet er ‘suuker’. Dat geeft soms verwarring. De context bepaalt wel of het zout dan wel het adjectief  ‘suikerzoet’ betreft, maar als iemand zegt: “Het smaakt een beetje zoet”, dan kunt ge beter eerst naar haar of zijn bord kijken wat er op ligt.

(Waar gebeurd:

Tijdens de onderhandelingen in het midden van de vorige eeuw over het lozen van afvalwater met kalizout van de kalimijnen in de Vogezen in de Rijn (20 miljoen kilo per dag…) waren er op hoog niveau in Parijs onderhandelingen tussen Nederland, Frankrijk en Duitsland. Die vonden plaats tijdens een diner. De Hollander had echter meer aandacht voor zijn bord waarop ook frieten lagen. Toen op een cruciaal moment de Franse delegatie zich wanhopig afvroeg waar ze met het zout moesten blijven, zei de Hollander, die het debat maar half volgde: “Passez moi le sel, s'il vous plaît ?’, om op zijn frieten te doen. De Duitsers en de Fransen haalden opgelucht adem, en de lozingen gingen nog decennia door.)

Ik las ooit op Foodlog, waar Neêrlands meest gedreven voedselwetenschappers  dagelijks uren spenderen omdat ze hun eigen werk erg saai vinden,  dat de ‘betere’ smaak van ‘Sel de Guérande’ nep is. Ik ben onmiddellijk naar de spiegel gelopen en stak mijn tong uit. Niet om reden van zelfspot, maar om te zien of er iets met mijn papillen aan de hand was. Het is namelijk door de zon in zoutpannen gedroogd zeezout met ‘modderresten’. Vandaar het grauwe uiterlijk. Modder die voor een deel ook bestaat uit vergane wieren en zoute vegetatie, die wel degelijk smaak geven. Dus liever voor mij mijn ‘Gros sel de Guérande’, of wel Grof grijs zeezout, dat ik koop bij Delhaize, dan een zak met JOZO-zout.

De kilozak op de foto kost iets meer dan 1 euro.

Op het zakje de vermelding : Denk ook eens aan ‘Fleur de sel’ uit de Guérande.

De beste omschrijving die ik vond over ‘Fleur de sel’, luidt als volgt:

"Het duurste zout, en volgens sommigen in culinair opzicht ook het beste, wordt gewonnen in de verdampingsbassins aan de Middellandse Zee en Atlantische Oceaan. Wanneer een bassin met vers zeewater gevuld wordt, duurt het nog lange tijd voordat het water is verdampt en het zout uitkristalliseert. Maar op het water komt een flinterdun vliesje te liggen dat enigszins lijkt op een gistvliesje. Dit is Fleur de Sel (letterlijk (Frans): zoutbloem). Het vliesje wordt uiterst voorzichtig van het water geschept en verzameld. Dit handwerkje is tijdrovend en per 35 vierkante meter komt er slechts één kilo van vrij. Fleur de Sel wordt "geboren", precies op het kristallisatiepunt. Het is zéér fijn van structuur, bezit een mooi parfum en bevat diverse mineralen. Vastgesteld is dat in Fleur de Sel een extreem halofiele bacterie voorkomt, een bacterie die in extreem hoge zoutgehaltes kan overleven. Deze bacterie zou verantwoordelijk zijn voor de lichte viooltjesgeur die je bij Fleur de Sel aantreft. Bekend is Fleur de Sel uit Guérande (Bretagne) en uit de Camargue. Beide zoutbekkens bestaan al sinds de Romeinse tijd. Ook bekend is de Fleur de Sel uit Ile de Ré en uit Gruissan (Middellandse Zee)."

Dat zout in vele gedaanten verschijnt, vooral in la douce France, blijkt wel uit de aanbiedingen op deze site.

Dan de tip:

Bijna iedereen heeft nog wel een oud elektrisch koffiemolentje. Het ‘Gros sel’ heeft een te grove structuur. Even in het molentje, niet te lang want dan krijgt ge poederzout, en het heeft de ideale structuur om het tussen de vingers te nemen, en over uw gerecht te strooien..

PABLO NERUDA (& zout)

De gebroken zinsstructuur is geen lay-out fout. Er zullen wel analyses over gemaakt zijn. Ik houd het bij de mijne: De woorden worden lijk zout naar beneden gestrooid. In een stroom van korrelende woorden..

ODE TO SALT

this salt

in the saltcellar

I once saw in the salt mines.

I know

you won't

believe me,

but

it sings,

salt sings, the skin

of the salt mines

sings

with a mouth smothered

by the earth.

I shivered in those solitudes

when I heard

the voice of

the salt

in the desert.

Near Antofagasta

the nitrous

pampa

resounds:

a broken

voice,

a mournful

song.

In its caves

the salt moans, mountain

of buried light,

translucent cathedral,

crystal of the sea, oblivion

of the waves.

And then on every table

in the world,

salt,

we see your piquant

powder

sprinkling

vital light

upon

our food. Preserver

of the ancient

holds of ships,

discoverer

on

the high seas,

earliest

sailor

of the unknown, shifting

byways of the foam.

Dust of the sea, in you

the tongue receives a kiss

from ocean night:

taste imparts to every seasoned

dish your ocean essence;

the smallest,

miniature

wave from the saltcellar

reveals to us

more than domestic whiteness;

in it, we taste infinitude.

De komende weken zal het toch wel wat stiller van mijn kant hier worden, want nu word ik zelf op een tafel vakkundig door een ‘beenhouwer’ uitgebeend, maar gelukkig ook weer gerepareerd met staal en kunststof. Een nieuwe knie, als blijvende herinnering aan onze alpine toeren, die me voorlopig zeker anderhalve maand of nog langer parten zal spelen.

 
Ik troost me maar met een ander wijs gezegde van mijn mama: “Op elk oud huis ligt er wel een panne los, klapperen de blaffeturen en is er utwa meej den afvoer.., maar 'n oud huis kan meer charme hebben dan zo’n nieuwbouwwonink !” Zoek maar niet op wat blaffeturen zijn: het zijn raamluiken.

Dan speciaal voor mijn stille bewonderaar L. hier op het blog, die blijkbaar dezelfde fetisj heeft (zie vorige post van Maarten onderaan..) en geroerd word door Burberry (het woord alleen al klinkt als een chique sherry oprispinkje). Voor hem een kijkje in mijn intieme wereldje. Ik heb alles van Burberry. Mijn lakens, laarsjes, tafellakens, lampenkappen, hoedjes, thee-en handdoeken, en zoals ge ziet ook mijn lingerie en badpak…  En vergeet mijn sacoche (sjakos in het Vlaams) op tafel niet….
Maar.. lieve L. ! Alles schoon aan mijn waslijn laten hangen, al is de verleiding groot !

 

(Dat vreemde standbeeld op de achtergrond is een vaste opstelling voor een telescoop.

Mijn man is amateur-astronoom en zijn blog vind ge hier )

PS:

Ik hoop maar dat niemand hier zo onnozel is dat Burberry verhaal serieus te nemen, maar ge weet nooit... 

Antwoord voor Marieke: omdat die “misselijke” Maarten alles op zijn site plaatst, is dat commentaar van mij op jouw schort op internet verschenen. Ik bedoel het niet zo serieus, hoewel ik nu weer niet kan laten om te zeggen “Die duiven vallen bij jullie vanzelf dood in jullie tuintje bij de aanblik van al die ruiten”. 

Even serieus: die ruit is een motief dat absoluut niet flatteert. Vooral in combinatie met een lullig twinset kan je je zo aansluiten bij die paardenkoppen uit Engeland, om maar niet te spreken van de mannen met hun knotsknieën in die rokken. 

Verder wens ik je sterkte en een snel herstel en dat meen ik serieus, alle goeds dus!  Misschien vliegt er, omdat je zo dadelijk niet “uit de voeten kunt” een baldadige  duif met een schots rokje aan, hard koerend over jullie erf, blij omdat hij al zijn onderdelen nog heeft. (Ik kon het weer niet laten) Groeten en beterschap, L.