Enfin, een lage stoel en een royale salontafel waar je ook je voeten op kwijt kan, eerst de hond (met twee stralen uit zijn bek) uit de keuken jagen en gauw op de stoel gaan hangen, voeten op de tafel.
Een sloom en toch handig dingetje: de overgebleven dekseltjes van de potjes Nutella passen precies op bijvoorbeeld bekertjes met nog een restant crème fraîche erin.
Op weg naar iets passeerde ik een lief pleintje waar een deur open stond. Ik zag een uitnodigend beeld van een vrolijke inrichting, gedomineerd door zo’n spectaculaire brede leunstoel met zwart/witte bekleding en zilver gespoten houtwerk. Het hele winkelinterieur bleek zwart/wit, er liep zelfs een witte jachthond. Een kapper.
Deels uit nieuwsgierigheid liet ik mijn haar korter knippen. “Of ze iets aan konden bieden, koffie, thee, fris of soep?”. Er werd vrolijk en geïnteresseerd gepraat. Ze bleken een tijdje geleden verhuisd te zijn van een salon onder een verzorgingshuis (de huur werd daar flink verhoogd) naar deze hele leuke ruimte. Wat bleek? Ze hebben het veel drukker gekregen, hun prijzen hoefden niet verhoogd te worden en de klanten uit “hun vroegere hoek“ vonden het een leuk ommetje.
Een oude mijnheer liet elke dag de kappershond uit.
Zelden ontmoet je, wat betreft de leeftijdscategorie, zo’n aangename stemming. De beide aanwezige kapsters, van middelbare leeftijd, hadden druk te werken.
Vertelde de eigenaresse "Het mooie is dat de mensen het lekker vinden om, nadat ze hier zijn geweest, door te lopen naar het volgende hoekje: de Chinees die daar al jaren zit. Die heeft zijn kaart aangepast en presenteert vanaf 11 uur ‘s morgens een speciaal menuutje, nota bene vanaf 5 euro, van prima kwaliteit.
Ze ging er zelf ook vaak eten halen.