Zondagmorgen vijf uur, begin van een warme dag en ik ben met hond op weg naar het park. Het is spannend en prachtig op dit uur en met dit licht in het totaal verlaten park tussen de gebouwen van de universiteit.
De vogels laten zich volop horen terwijl de hond steeds harder hijgend, de konijnen terug brengt tot voor hun hol.
De paden blijken aan het begin gemarkeerd met rood/witte linten en borden met tekst: "Fietspaden afgesloten gedurende vier dagen". Er bleek het festival "Klassieke muziek in 't groen" gehouden te worden.
Overal kriskras geplaatste witte punttentjes met stoeltjes er omheen, marktkramen met bankjes, een groot podium over de Dommel, met stoeltjes voor de toeschouwende luisteraars aan de zijkant, eetkraampjes, enz. Zelfs het café is een aantal uren open.
Gelukkig was alles nog dicht toen ik er liep, ik houd niet van de speciale soort mensen die van "Klassieke muziek in het groen" houden. Ik denk ook dat er veel thee wordt geschonken.
Opeens een vreemd zacht geluid, ik kijk om en zie een soort twee persoons rode rubberen boot tussen vier wielen mijn kant uit komen. Naderbij gekomen, zie ik dat het een stalen bak met aan alle kanten bumpers is. In het voertuig lag een jongeman in een rode overall met gouden opdrukken. Zijn benen lagen languit in de neus van de "auto". Aan weerskanten van het hoofd van de bestuurder zaten enorme luidsprekers en daar kwam vreemde, melodieuze muziek uit. De jongen had een ferme sigaret in zijn hoofd, groette mij en reed zich verderop steeds vast in de rood/witte linten. Toch waren hij en zijn muziek even plotseling weer vertrokken als ze gekomen waren.
Een prachtige sfeer voor het begin van een thriller: het knalrode voertuig, met de in rood geklede bestuurder, de groene grasvelden, witte en zilveren gebouwen en de steeds feller wordende zon.
David Hockney zou er wel raad mee hebben geweten.