Janneke was, met boek onder de arm, gast in het programma "Tijd voor Max". Ze zag er een beetje uit als een gerafelde stadsvogel met decolleté. Men vroeg haar naar de aanleiding voor dit nieuwe kookboek. Het bleek dat haar scheiding de oorzaak was. De hongerige man (zo noemde Janneke haar echtgenoot altijd) heeft er blijkbaar "de sokken ingezet". Stel dat ik een hatelijk persoon was, zou ik zeggen " hij is elders gaan eten".
Moet ik nog altijd aan het filmpje met Antonio Carluccio (bij haar thuis op bezoek) denken en de radeloze blik waarmee hij in heur keukentje stond. Volgens mij maakten ze stoofpeertjes en die konden, naar mijn idee nooit gaar zijn, maar die Carluccio wilde per se weg.
Enfin, bij Max vertelde ze aan de presentator dat ze geen zin had gehad om te koken en toen op het idee kwam dat ze wel niet de enige zou zijn. Resultaat? In het boekje staan recepten die in een kwartier bereid kunnen worden en men moet wel een kaars aansteken bij het eten.
Tijdens de uitzending maakte ze linzensoep van linzen die heel bleven. Haar advies: De ene dag maak je een slaatje met linzen, de volgende dag maak je met de restjes een soepje. Hoe komt ze erop, dacht ik, geweldig! Aan het einde van de uitzending draaide de camera naar een grote mok met zeer gore modder en een wit flatsje in het midden. Ik zou Janneke adviseren: geen kaars aansteken!
Ik beleef veel genoegen aan ooit dat soubiserecept. Inmiddels ben ik verslaafd aan geblancheerde uien en "variaties op dat thema". Ik kookte rijst en zette nog een pan met water op om sperziebonen te stomen. Zout in het water en op de bonen. Na een klein kwartier waren ze gaar en zeiden toch nog "knak", ik schudde ze in een bak om met boter, p/z, en citroen (geleerd van een Siciliaanse lerares). In het mandje boven de stoompan deed ik vervolgens een gewone, een witte en een zoete ui, die ik door de mandoline had gehaald. Deed ze daarna ook in een bak met p/z, olijfolie, citroen.
Ik haalde ook een komkommer door de mandoline en zette dat weg in een bak met dille, p/z, olijfolie. Er stond een koekenpan met een minimaal bodempje jus, restant van wat boter waarin verse worst gebakken was. Ik deed er pocheervocht bij en gooide pan met inhoud in een kommetje. In de pan opnieuw een beetje boter, beetje spekjes, verse geraspte gember, pinda emulsie met de naam "peanut" van de eko winkel (zoals bijna alles). Zoute soja en een el. paprikapuree erdoor. God deed een wolk open en zei dat het goed was.
Alleen snijd ik voortaan de komkommer en de uien weer zelf, de mandoline maakt ze te dun.
De laatste keer fietste Yvette met een dame in het bos. Het was zo'n hoop lawaai dat ik veronderstel dat er in de wijde omtrek geen beest meer te bekennen is geweest. Die begeleidende deskundige van Yvette oogde onthutsend geëmancipeerd: een vrouw die haar van de natuur gekregen uiterlijk gelaten had voor wat het was en verder waarschijnlijk ook nooit begrepen heeft dat kleding soms ter verfraaiing van de persoon kan dienen. Ze zou nu met gemak een volle voetbaltribune in een mum van tijd leeg kunnen jagen.
Het doel van de zoektocht was de eikzwam. De dames hakten het ding van de boom en maakten daarmee een hele familie pissebed dakloos. Er volgde onsmakelijke geklooi met de zwam en ik ben weggelopen. Toen de uitzendtijd bijna voorbij was keek ik weer. Het diner bleek zojuist op een bord gelegd en ik schrok me kapot: ik dacht een restant van Yvette te zien, dat ze te lang op haar handen had gestaan en dat een daarvan nu werd opgediend, maar het bleek een schijf van de eikzwam te zijn.
Voor sterke zenuwen: ter hoogte van 09.23 is het op de video terug te zien.
Dag, Loek