Nou is Moustaki weer dood. Ik heb er al eens over geschreven, over zijn optreden in Olympia (geweldig) en daarna in Utrecht (niks aan). Als kind al (en niet alleen als kind) vond ik hem zo geweldig, dat ik gelijk bij De Rattenvanger van Hamelen gewoon achter hem aan zou zijn gelopen, maar dan moest hij wel blijven zingen: Le Métèque of nog liever Ma Solitude. Als hij namelijk niet zong vond ik hem toch een beetje een flauwe sociale werkerskop hebben.
Hier Ma Solitude.
En hier Le Métèque.
Ik heb nu gegeten wat ik eigenlijk gisteren van plan was, schelvisfilet door losgeklopt ei met daarin veel dille plus z/p en daarna door eigengemaakt grof paneermeel en alles nog een keer herhaald (kon best want die paneer bleef niet makkelijk plakken). Lekker; uitgeknepen citroen erover. Nu ga ik door met de spaghetti met roomsaus waarin stoplicht paprika, sjalotten, knoflook, Provencaalse kruiden, Parmezaanse kaas. Ja, voor morgen hoor!
Dag, Loek