Door dat verhaal van Marieke (drie keer rond de kerk) dacht ik aan een lullige foto van mezelf als kind (ik kan hem helaas niet afgedrukt krijgen) en aan de gezellige kant van het geloof. Dat hebben die verrekte protestanten niet.
Ik ben Rooms Katholiek van huis uit, maar niemand bij ons thuis was “belijdend”. Iedereen had een argument om niet naar de kerk te gaan, variërend van zere voeten tot plotseling socialist geworden, enz. enz. Ze logen dat tegen mij, want ik was rond mijn zevende jaar streng katholiek. Een foto uit die tijd toont mij met een groot hoofd boven een geruite jurk; krullen (door krultang) in het haar, een fondsbril op en mijn mond open hangend.
Ik was het liefje van de nonnen: alle “rijtjes” kon ik opdreunen. In tegenstelling tot de zus boven mij: Zij bleef bij “catechismus” halsstarrig zeggen Wij kunnen God niet zien, want hij heeft “geen licht aan” i.p.v. ”lichaam”, en ze bleef ook spreken over “Ademineva” als zijnde één persoon en niemand die haar dat kon afleren. (Ik kan dit rustig vertellen: ze is nog steeds zeer eigenwijs en lezen doet ze niet.)
Ik voelde me heilig bij de eerste communie en nog steeds, als ik rozenblaadjes op de grond zie, kan ik die sfeer terug halen: de jurk, de witte schoenen, het mandje met de bloemblaadjes, de chipolatapudding, de broer die slagroom klopte staande in de (keuken)deuropening, het missaal goud op snee, de visite met de “nuttige” cadeaus, bv. een ontbijtbordje met kop en schotel, een lichtgevend kruisje voor aan de muur en onderwijl Moskovisch gebak, slagroomtaart, de kamer blauw van de sigarenrook, de borrelglaasjes, en ik heilig dus.
