Je hebt taro en tara. Tara dat is Singh Varma, beter bekend als Tara Boemdiee. Taro is een knol. (Ik ben best wel goed in bijnamen. Toen IM was verschenen bedacht ik eerst Connie Walmen, maar wat later een verbetering: Connie Feren.) Maar goed.
Ik zou gisteren die taro-schijven dus langzaam en op laag vuur bakken, itt. laatst, kort koken en dan kort bakken. Nou, methode van gisteren is stukken beter, wat ook wel te verwachten valt van een knol die erg lekkere chips produceert.
Taro, ei, tauge
Taro in schijven en zie boven. Uit(lekken) en apart houden.
In bakvet ui, knof, gemberwortel, heet pepertje (die Maleise goronong).
Mosterdzaad, sesamzaad, geplet korianderzaad, idem komijn, half paddo-blokje, wat "chilivlokken" (ik vind het nog steeds een gotspe om heel sjiek platgedrukte gedroogde Spaanse pepers zo te benoemen).
Even roerend bakken, rijstwijn, even trekken, proeven.
Pocheer er eieren in, snij die in grove stukken (immer nog in de pan natuurlijk), stukjes taro erdoor, warmen en ff kort de tauge erdoor husselen.
Vanavond bakbanaan-chips, en in kippenbouillon met witte wijn gestoofde soepgroenten, waardoor op het laatst garnalen. Met? We zullen zien zei de blinde.
Gisteren The English Patient. Heel aardig maar ietwat "vertragend" tegen het einde, negen Oscars of geen negen Oscars.
Lees Reve, Verzameld Werk deel zes, daar had ik het al over, verspreid werk. Tot pagina 229 (midden '59) is het een worsteling maar dan komt Vakantie Zonder Vrees en dan val je uit je stoel van het lachen. Je moet een donker klein achterkamertje inrichten als een goedkoop Parijs' hotelkamertje, en daar ga je dan zitten. "[...] het wastafeltje, in de afvoer waarvan U zoveel bosjes haar hebt laten verdwijnen dat het nog slechts langzaam doorloopt".
(Dat flesje rode wijn staat klaar voor morgen of overmorgen: pasta, mooie tomatensaus met rode wijn, geraspte kaas. Ik bedoel: ik maak het nogal heet en dus gaat er geen goede wijn door...)
(Die appelstroop dat is dus echte, geen bietenzooi, "beetwortelsap", maar je hebt betere nog, echt rins, biologisch, waar ook weer?)
(En o ja, is die Zwitserse berg niet de Jungfrau? Daar is een prachtig verhaal van, verteld door Nabokov. Dat Freud een Zwitserse patiënt had die "het" alleen maar kon met maagden, en dat kwam omdat die tiepe zich als puber had zitten aftrekken thuis op de plee, en door het plee-raampje zag je de Jungfrau. Enfin, Nabokov vertelt dat en Karel van het Reve vindt dat een prachtige grap. Maar wat blijkt? Freud heeft dat echt beweerd! De Weense Kwakzalver!)
(Sommigen zullen mij beknorren om die fruity orange. Maar ik doe het om en om, om de vrede te bewaren.)
Een paar dagen geleden of zo was het Saintes Maries de la Mer, de heilige Maria's van de zee. Ik heb dat als kind ooit gezien en, gezien het plaatje hierboven, is er sedertdien weinig veranderd. Hier (alle links hier in een nieuw venster). Dat zwarte beeld, dat zwarte gezicht dan dus, dat is niet de Zwarte Maagd, maar een dienares van de Drie Maria's, Maria Magdalena, Maria Cleophas en Maria Salomé.
Kali heet ze, Kali Ma, zwarte moeder. "Ze is tegelijkertijd baarmoeder en graf". Ik dacht dat dat Shiva was, "leven en dood". O, maar wacht; "Kálii" is een van de drie vrouwen van Shiva. Daar heeft ze het dus van, zeg maar.
Maar goed, die zigeuners van dat feest, die zullen inderdaad dus wel uit India komen, oorspronkelijk.
Kali. Ja, enorm Shiva verwant. Armen, doodskopjes... Geen makkelijke kop ook. Die bijt zo je handel weg...
Recept, dat werd tijd.
Biefstuk van wild zwijn met peer
Bak niet te dunne plakken van stevige peren kort aan in flink boter.
Doe er suiker bij, wat water en gemberpoeder.
Laat op hoog vuur droogkoken en zo dus carameliseren; schep regelmatig om.
Bak de biefstuk snel aan beide zijden bruin.
Maak jus door met droge witte wijn de aanbaksels los te schrapen.
Serveer met de peren.
Nou jullie weer.
Ongetwijfeld zo'n foto met een "verborgen" camera.
Ik beloofde Arubaanse gerechten, maar dat komt nog. En wat dies meer zei: ook nog Andorraanse ook nog! Wow...