Het was stil in het park en eindelijk droog, en op een bankje zaten twee zwervers met elkaar te praten.
Piet, die juist de Dommel in wilde stappen, keerde zich plotseling om en liep naar hun bankje. Terwijl hij hard kwispelde, verdween zijn kop tussen de mannen. Er ontstond een hoop lawaai en Piet sloeg op de vlucht met in zijn bek een emmertje Kentucky Fried Chicken. De twee zwervers, en verder een man met een klein keffend wit hondje en ik, probeerden hem te vangen, maar dat lukte niet. Hard kauwend liet hij ons alle hoeken van het grasveld zien. Toen het emmertje blijkbaar leeg was liet hij het achter onder een struik en sloot weer aan bij mij.
Het is inmiddels vijf dagen geleden, Piet luistert goed en is vrolijk, er is niets bijzonders aan hem te bespeuren.