Een mooi stuwmeer in het noorden van de provincie Huesca, daar waar de Pyreneeën beginnen, midden in Noord-Spanje. Naast dat meer was een Nederlander een hotel aan het bouwen. Ik zou daar chef worden, en zolang het niet open was, werkte ik mee. Metselen, amandelbomen snoeien, schilderen... Het terrein valt onder de gemeente La Puebla de Castro, en in dat dorp staat een heel hoge ranke watertoren. Die was nog door Franco gebouwd en dus zei ik, Jakarta indachtig: "Franco's laatste erectie". Dat vonden ze erg leuk.
Ik had in dat dorp een bankrekening geopend, en dat kon enkel met een spaarbankboekje. Maar daar was toch de vooruitgang ingeslopen, want verdomd, in dat boekje zat een magneetstrip, en wilde je geld opnemen dan moest je dat boekje openvouwen bij de laatste bedrukte pagina en het in een apparaat steken. Dan kreeg je je geld, en dan werd erin gedrukt hoeveel je had opgenomen. Die bank heet trouwens De Kist van Sparen van de Onbevlekte.
Vlakbij dat hotel was een truckerscafé, gerund door erg aardige mensen. Ik ben goed bevriend met ze geworden. Ooit zat ik er op het terrasje na mijn werk, nogal sjofel en viezig gekleed; kwamen er Belgen naast me zitten, ongetwijfeld afkomstig van de camping naast het hotel. Ik sla de krant open, zegt die Belg "Oem kaan leize". Ik zeg "Jawel, dus als u ooit een brief krijgt, dan komt u maar naar mij!".
Ik liep er op lokale Romeinsachtige schoenen, zo'n lapje over je tenen, onder je voet doorlopend tot eentje achter je hak, en dan van die zigzag touwtjes naar boven. Ik keek altijd naar de voeten van boeren, naar hoe die touwtjes zaten dan. Iedereen had zijn eigen systeem. Op de onderkant van de zool van mijn eerste paar stond "druk op de weg 2 op het veld 1,5". Later schoot het me te binnen dat die zool natuurlijk van tractorband was gemaakt. Ik kocht die schoenen bij de Boerenbond, alwaar ook strohoeden, en cognac voor drie euro de liter. Van die schoenen had je twee uitvoeringen, de ene wat chiquer. "Maar ze zijn duurder dan 500 peseta's hoor. Ze zijn, even rekenen, 506 peseta's." -"O daar zit dus BTW op". "Goh, ja, hoe weet u dat?"
Maar goed. Dat hotel is niks geworden. Dat ging failliet toen het klaar was, omdat niemand water en elektriciteit wilde aansluiten (dat kwam tot dan toe uit de camping) wegens openstaande schulden. Dat moest een erkend installateur doen, en die verdomden het. De eigenaar van de camping heeft het voor nop overgenomen, en je kunt je afvragen of hij niet achter die weigeringen zat. Die zwembaden hieronder zijn van zijn hand.
Hoe dan ook, die hotelbouwer en zijn vrouw, die gingen elke avond sm'en, achter een groot raam op de eerste verdieping, hun woonkamer. Zonder de gordijnen te sluiten. En dan stond het halve dorp op een heuveltje toe te kijken.
