Op televisie is het programma "Baardmannetjes" en ik moest daardoor denken aan dikke korte Dirk. Inmiddels ook al jaren, waarschijnlijk boonakend, hierboven op een wolk en God zal wel een horloge om hebben dat het niet doet.
Dirk deed nog het meest denken aan een sjieke kikvors. Hij had HBS, maar vertelde altijd luid dat hij, niet door school maar door mij, aan het lezen was geraakt. Dat lezen betrof uitsluitend het werk van Elsschot en dan vooral "Lijmen / Het been". Een paar keer heeft hij zelfs het verzameld werk van de schrijver aan "zakenvrienden" cadeau gedaan.
Dirk handelde ook in Vlaanderen en zo kom ik op de Baardmannetjes: op een keer zei hij tegen mij "Ik weet alles van vogels, vooral van de duif". Ik verbaasde mij daarover en vroeg "Verrek, dat wist ik niet, heb jij duiven gehad?" -"Nee" sprak Dirk, "ik moest ooit een tijdje verplicht logeren in België wegens een akkefietje en toen keek ik uit op een binnenplaatsje en daar zaten duiven. Nou ja, ik had toch niets te doen..."
Het fijne kreeg je niet te horen, vroegen wij ook niet om, waren wij ook echt niet benieuwd naar.
Dirk was altijd zeer sjiek gekleed en kon langdurig spreken over de weldaad van lange herensokken in tegenstelling tot "die vieze korte sokjes die veel mannen dragen, met een stuk bloot been erboven".
Ik heb je wel eens verteld van zijn bezoek aan de lezing van Rawie. Jean Pierre Rawie was een van onze eerste gasten en had, op mijn verzoek, een aantal boeken met eigen werk meegenomen. Hij stalde die uit op een tafel naast het spreekgestoelte. Dirk keek even in de boeken en vroeg aan Rawie "Wat moet het kosten?" Rawie vroeg "Welk boek?" Dirk -"Nee, alles op de tafel, de hele partij!"
Op zaterdagmorgen om een uur of elf kwam Dirk regelmatig bij ons ontbijten. Alles vond hij dan lekker, uitprobeersels van mij, maar ook gewoon het lekkere brood en de mooie worstenbroodjes van de bakker aan de overkant, en het mooie "spul" van de goede slager om de hoek. Een tijd lang vond hij niets lekkerder dan de eigengemaakte grilworst van die slager. Hij ging het dan ook kopen, maar maakte die mensen hartstikke zenuwachtig door kwaad te beweren dat de grilworst die hij bij hun kocht, niet dezelfde was als de worst die hij bij ons at
Wij moesten soms een tegenbezoek bij hem afleggen en het was niet voor te stellen wat er dan allemaal op tafel kwam. Geld en hoeveelheid voedsel speelde geen rol.
Onder ons: het mocht ook wel, want wij zijn vaak opgezadeld geweest (voor veel geld) met pannen, horloges, vuilniskarretjes, aanstekers, suède jasjes, enz. enz. die nooit de kwaliteit hadden die Dirk ons beloofd had. Wij waren niet de enigen, iedereen is in de loop der tijd wel eens in de commerciële talenten van Dirk getuind. Een vriend van ons vroeg eens aan mij " Jullie hebben toch ook, net als wij, zo'n fijn vuilniskarretje van Dirk gekocht? Je moet het niet aan de straat zetten hoor, want er staat de naam van een heel andere gemeente in uitgestansd en we zijn dus gewoon strafbaar." Toen hebben we het dure karretje maar in de tuin gebruikt voor het verplaatsen van planten.
Dirk begon ooit een restaurant op de duurste plek in de stad. Ook wij waren uitgenodigd op de "proefdraaidag" , hij stond zelf achter het fornuis. We konden kiezen uit verschillende stamppotten, maar eerst zouden we wat drinken of wel "er een vatten". Een en ander liep finaal uit de hand en toen we eindelijk eten kregen, bleek dat gedroogde materie (ik geloof Maggi) aangelengd met kokend water en jus van een blokje met rookworst. De zaak heeft maar kort bestaan.
Toen Dirk begraven werd, sprak zijn kleinzoon, met toen al een hoofdje waarop de toekomstige jaren opsluiting af te lezen waren "Opa, ik beloof je dat ik op het rechte pad blijf". Daarna trad er een bekende zanger op en iedereen was diep geroerd.
Onvoorstelbare belevenissen met de betreurde dode deden tijdens de nazit de ronde.
Dag, Loek