De roodleren bank in dat dorp
Zie aflevering 1 hier (alle links hier in een nieuw venster)
Deze aflevering is de enige die ik eerder al eens publiceerde, maar ik heb het wat herschreven.
Ik zag in de krant dat op de TV de voormalige spektakelfilm Taras Bulba zou worden vertoond en ook Der Zauberberg. Ik keek natuurlijk naar Der Zauberberg maar mijn gedachten bleven bij Taras Bulba. Niet vanwege Yul Brynner. Ook niet vanwege Tony Curtis, maar vanwege een van diens ex'en, Cristine Kaufmann.
Ik woonde dus in een Spaans dorpje boven op een berg; een kerk annex kasteeltje met allemaal heel oude pandjes eromheen. Daarin woonden met muildieren in de bergen rondploeterende en 's avonds in de kroeg zich bezattende en ruziemakende autochtonen, in het zwart geklede kleine vrouwtjes die kletsend van winkeltje tot winkeltje gingen, één allochtoon (ik dus) en een handjevol buitenlanders die er af en toe in hun voor nop aangeschafte huisje vakantie kwam vieren.
Een van die buitenlanders was een vrij bekende mode-fotograaf, Günther Kaufmann. U voelt het aankomen, maar wacht. Die Kaufmann deed ook wel eens iets beroepsmatigs in dat dorp, zoals de keer dat hij er arriveerde met zo'n zilveren Mercedes terreinwagen om daarover een fotoreportage te maken. Om het mes aan twee kanten te laten snijden figureerde daarin zijn zus Cristine, wier ster enigszins aan het dalen was. Misschien dat haar optreden kon helpen tegen verder verval, zo legde Kaufmann mij geduldig uit. Kaufmann was zijn huis aan het verbouwen en vroeg mij zijn zus te huisvesten. Geen probleem; ik heb vijf verdiepingen.
Cristine arriveerde, een fors verloederde en gestucte taart. Ze was vergezeld van twee dochters; een van rond de 12 en pappig en een van rond de 16 en al aardig op weg er ook verloederd uit te zien. Die tweede was een kind van Curtis en Janet Leigh, mocht het u interesseren. Ik heb, nu even ter zake, nog nooit van mijn leven twee zulke ongelofelijke kwallen meegemaakt, en moeder mocht er ook wezen. Twee dagen heb ik me verbeten. Details kan ik niet geven want ik heb het verdrongen. Maar de derde dag herinner ik me nog wel. Ik liep zelf in mijn eigen huis mijn eigen trap af, kwam langs een van die kwallen en hoorde die aan haar moeder vragen "Who's that farmer walking `round our house?" Ik heb toen zonder enig nadenken een fraai gesmede antieke pook uit de haard getrokken en de hele familie het pand uitgeslagen. Ik denk daar, zoals ook nu, nog regelmatig over na. Zo ben ik niet. Maar ja. Maar toch.
Een en ander overdenkend schoten me nog wat te binnen. Er was nóg een opmerkelijke buitenlander met een vakantiewoning in dat dorp, John Salvi. Je vond hem dikwijls in de kroeg, in de lorum, in een korte broek, echt erg Engels en met één behaarde kloot uit een broekspijp hangend. Zie over hem het voorwoord van het Penguin Book of Wines onder "his son John". Een oudere editie waarschijnlijk, want hij was bezig het er uit te krijgen. "I have a Jewish lawyer".
Wat ik me ook herinnerde is aardiger. Kaufmann organiseerde voor de Diners Club in dat dorp een schildercursus onder leiding van ene Fuchs. Niet Rudi maar een erg oude erg langharige Weense picturale kabbalist, die het verbaasde dat het 13-jarige zusje van mijn schoonmaakster niet voor geld te bezitten was.
Ten behoeve van de cursus had men gezorgd voor een naaktmodel, een heel mooie blonde meid van een jaar of 18. Ongelofelijk mooi van binnen en van buiten zeg maar, want ik heb haar naakt op mijn eigen roodleren bank zien liggen. Als model dan, want ik had een grote kamer waar de hele schilderclub in paste. Na het poseren kleedde ze zich weer aan en verklaarde graag met mij naar de markt te willen gaan in de naburige stad. De hele bevolking liep daar achter haar aan te gapen.
Jaren later zag ik die meid weer terug. In een glossy tijdschrift. Ik heb het hele verhaal toen in de plaatselijke kroeg verteld, De Jutter, want ik was enkele dagen op Texel. Ik werd niet geloofd. Daarom vertel ik het allemaal nog maar eens. In dat café wist iedereen direct wie ik bedoelde. Dat lange Duitse heel bekende fotomodel. Maar nou kan ik weer niet op haar naam komen. Tegenwoordig is ze niet meer zo blond.
Volgende aflevering zie hier (alle links hier in een nieuw venster)