Vandaag, 24 november 1985, stierf Cees Buddingh. Jij publiceerde laatst zijn gedicht De Blauwbilgorgel. Ik moet altijd denken aan een keer dat ik als jurylid werd uitgenodigd om de opgeschreven zielenroerselen van kinderen van een jaar of 10 te beoordelen. Zij hadden meegedaan met een wedstrijd onder de bovengenoemde naam. Ik ben me toen, vanwege de grote somberheid van de ingeleverde werkjes, een ongeluk geschrokken.
Enfin, vanmorgen om een uur of vijf hoorde ik, vanwege herinnering aan Buddingh, het onderstaande gedicht op de radio voorgedragen en vond het wel passend voor jouw blog.
Pluk de dag
Vanochtend, na het ontbijt,
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz. net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich spread
natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste
En jawel hoor: het paste eveneens
Verder vernam ik ook vanmorgen dat Campert als commentaar had geleverd: “Sinds Buddingh denkt iedereen dat poëzie een avondje lachen is”. Ik dacht “Tjeempie” en ik vind het juist zo “verrukkeluk”.
Verder vernam ik nog iets: Er is een leuke site “Schwob” met teksten/boeken die niet (ten onrechte?) uitgegeven zijn. Ik ga eens kijken.
Groeten, Loek