Eetbelevenissen 11

(Eerste aflevering zie hier; alle links hier in een nieuw venster.)

’s Morgens om 6 uur staat de moeder van Andrea in de zaak, dit is nog een echt familiebedrijf. Ik neem een mok koffie, en 2 broodjes met kaas. Vertel haar lachend dat haar dochter een haaibaai is, en dat ze ijsklontjes in mijn nek geduwd heeft gisteren. Dan ben je het zelf schuld zegt mama, en ze heeft natuurlijk gelijk. Straelen is niet ver van de zaak, en ik ben daar op tijd om dus om te koppelen, en de container over te zetten op de side-loader. Even tanken en papieren inleveren, en om half 9 rij ik weg richting Zeebrugge. Even na de middag kom ik aan op de terminal waar ik moet afzetten. Omdat ik hier nog nooit geweest ben is het even zoeken hoe of wat, en na een paar keer vragen vind ik de plaats waar mijn container afgepakt wordt. De chauffeur van die machine heeft volgens mij nat gelegen, want als ik hem op een vriendelijke manier vraag waar ik moet gaan staan krijg ik een gruwelijk grote bek terug. Zelf ben ik ook niet op mijn bek gevallen in dat soort situaties, en ik blaf hem net zo hard toe als hij mij. Even heb ik de neiging om hem een hamer naar z’n hoofd te gooien, maar besluit dat toch maar niet te doen. Ik zal hier nog wel eens vaker moeten komen. Helaas.
Als hij met veel verbaal geweld de container afgepakt heeft bedank ik hem luidruchtig, en het is maar goed dat hij mijn laatste woorden niet verstaan heeft. Die zal ik hier ook maar niet herhalen.


Snel weg hier, want ik wordt niet goed van dit soort adressen. Kan ik er wat aan doen dat die …. een hekel heeft aan zijn werk? Naar buiten kijk ik uit op het strand, en aangezien het bijna 30 graden is ligt het daar behoorlijk vol. Daar lag ik nu ook liever tussen. Een eindje verderop ligt een tankstation met een soort van lunchroom erbij. Hier stop ik even want ik heb zin in een kop koffie. Bovendien is het dik middag, en kan ik wel een kleinigheidje eten. Voordat ik naar binnen ga kijk ik eventjes op de kaart om te zien waar ik precies naar toe moet. Natuurlijk heb ik wel een navigatie systeem, maar ik ben ‘old school’ en ga nooit weg zonder kaart.
Binnen bestel ik een bruin broodje filet american, compleet met ei, uitjes, peper en zout. Het heeft meer de afmeting van een half stokbrood, en ik denk dat ik daar genoeg aan heb voor de rest van de dag. Een bekertje koffie uit de automaat, en drie kwartier later rij ik weer weg richting Frankrijk.

Het is een uurtje of 6 rijden tot in Paluel, mijn eindbestemming. Dat ga ik dus niet in één keer redden. De route langs Calais en Abbeville is erg rustig, maar daardoor ook wel saai. Er lijkt geen eind aan te komen. Na drie en een half uur sturen ben ik het zat, en besluit te stoppen voor een kop koffie. Ik sta op de Aire Baye de la Somme, even voor Abbeville. Hier ben ik wel vaker geweest. Grote parkeerplaats, flink tankstation, en binnen is er van alles te doen en te krijgen. Ik loop naar de koffieautomaat, en zie dat een kopje koffie hier maar liefst 1,20 € kost. En dan is het bekertje nog niet een helemaal vol. Dat grenst aan diefstal. Ik wil het restaurant niet kopen, ik kom even een bakkie doen ja! Er is dan wel weer gratis wifi, dus ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn email te checken, en even een paar whatsapp berichten naar mijn vrouw te sturen. Uurtje later weer verder. Even zoeken waar we vanavond terecht komen, want ik moet natuurlijk wel nog eten, en een glas wijn zou niet verkeerd zijn. Een blik op de kaart, en ik besluit naar Alvimare te rijden (zie de foto), een klein dorpje ongeveer 50 km voor Lé Havre. Dat is wel een beetje van mijn route af, maar dat moet maar kunnen. Ik weet dat daar een routier ligt, en verder weet ik in die hoek niks te vinden. Het is half 8 als ik daar aankom, en mijn auto op de stoffige parkeerplaats vol grote gaten parkeer. Er staan nog 2 Nederlandse chauffeurs die net aangekomen zijn, en na een beetje schrijfwerk, en een kort praatje naast de auto gaan we naar binnen. Dit is een typische Franse routier, sobere ouderwetse inrichting, een flinke bar met veel flessen drank in een rek, en veel kleine tafeltjes.
Mevrouw staat achter de bar, en mijnheer staat in de keuken. Als je iets niet doet in zo’n routier, is het meteen de eetzaal inlopen om te gaan zitten eten. Nee, je gaat eerst aan de bar een aperitief drinken, anders krijg je scheve gezichten. Ik bestel een Ricard met ijs. Er is geen ijs helaas, de ijsmachine op de bar ‘marche pas’. Hij doet het niet dus. Dan maar een beetje meer water in het glas, we gaan niet moeilijk doen. De eigenaar komt even uit de keuken om iedereen een hand te geven, zo gaat dat daar. Mevrouw is ineens weg, 10 min later komt ze terug met een stuk of wat ijsklontjes in een glas. Voor in de Ricard.

Volgende aflevering zie hier.